K2r
Nog eenmaal de kolo dansen
.Raadsel voor
tïïLil1 öf bprlFÖFii
zonder kringen
PANDA EN DE LIJF WACHTERS
Vreemde dingen in het kahonferdorp
K.R.O. begint televisie-
en radio-educatie
programma
Studenten op wacht bij Loch Ness
Socialistische „Daily
Herald" in gevaar
9
De radio geeft woensdag
T elevisieprogr anima
Russen brachten twee
honden en konijn op
208 km hoogte
Vervolgverhaal
door
M. G. Eberhart
Oplaag gedaald tot 1,4
miljoen exe mplaren
DINSDAG 5 JULI 1960
33 Toen de moeilijke jongens zagen, dat
de lijfwacht zijn geweer richtte, lieten zij
hun heli snel naar de andere kant van de
afgrond zwenken. „Vlug'." riep Pan
da, „straks zijn ze te ver om nog iets
te raken! Enne.waar mikt U eigen
lijk op?" „Kalm blijven", zei de lijfwacht,
„ik raak dat touw op elke afstand." „Dat
touw?!" herhaalde Panda. „Maar als U
dat doorschiet, maakt Palmer een lelijke
smak!" „Niet als ik op het juiste moment
schiet," was hel antwoord. En tegelijker
tijd knalde het schotHet was een
meesterschot, dat het touw finaal door
midden sneed. Palmer viel omlaag, maar
een lelijke smak maakte hij niet, want hij
kwam terecht op een lading meelzakken
van een passerende goederentrein. „Zie
je?" zi Jut trots, „dat is nu een uitge
kiend schot van een vakman. Op de
kweekschool voor lijfwachten noemden ze
zoiets „samengestelde reddingactie". Ik
had een tien voor dat vak." Hij liet zijn
geweer zakken en vervolgde: „Dal her
innert me er aan, dat ik hiervoor een
tientje kan rekenen. Vlug die trein achter
na, anders krijg ik mijn geld niet!"
De K.R.O. heeft een plan opgezet voor
ontwikkeling en onderwijs voor volwasse
nen buiten schoolverband met de hulp van
radio en televisie. Men heeft hiervoor de
benaming „Avondcollege" gekozen. Het
pi an beoogt tevens tegemoet te komen aan
de oplossing van het vrije-tijdsprobleem.
De K.R.O. ziet in deze onderneming in
het algemeen geen project voor program-
inasamenwerking met de andere omroep
verenigingen. De K.R.O. meent integen
deel. dat zij dit onderwijs aan volwasse
nen met behulp van radio en televisie
zelfstandig ter hand moet nemen.
Voor het project „avonacollege" is con
tact gezocht met katholieke organisaties,
die zich niet met radio-omroep bezighou
den. Vertegenwoordigers daarvan hebben
zitting genomen in een adviesraad. Het
leerplan voor het winterseizoen 1960-1961 is
onder auspiciën van deze raad tot stand
gekomen. De nieuwe methode ondervangt
de voornaamste bezwaren van radio-onder
wijs, namelijk dat er geen contact be
staat tussen leraar en leerling. De K.R.O.
tracht dit euvel te ondervangen door de
lessen via radio en televisie met schrif
telijk onderwijs te combineren. Daarvoor
is contact opgenomen met het Nederlands
Schriftelijk Studiecentrum van de paters
Augustijnen in Culemborg.
Het radioprogramma zal 1 oktober star
ten, de televisie-voorlichting later. Onder
werpen van het radioprogramma zijn: de
mocratie, Europa, opvoeding in het gezin.
Er wordt een cursus Nederlandse taal ge
geven via de televisie, welk programma
dan zal starten tegen het eind van het
jaar. Men kan na het volgen van deze
cursus een diploma ontvangen. De waarde
van dit diploma wordt gewaarborgd dooi
de rooms-katholieke lerarenvereniging Bo-
naventura, waarbij de vereniging de voor
waarde heeft gesteld, dat de leerstof van
de cursus nauwkeurig wordt omschreven en
afgebakend door enkele bevoegde neer
landici leden van de vereniging.
HILVERSUM I. 402 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 19.30 VPRO. 20.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.23 Gram. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.55 Voor de vrouw. 9.00 Gym.
voor de vrouw. 9.10 Gram. (9.35 9.40 Waterst.).
VPRO: 10.00 Moderne theologie, lezing. VARA:
10.20 Voor de vrouw. 11.00 Zigeunermuziek. 11.30
Zang en interviews. 12.00 Lichte muz. 12.30 Land
en tuinb.meded. 12.33 Voor het platteland, praat
je. 12.38 Orgelspel. 13.00 Nieuws 13.15 Lichte muz.
13.15 De wereld wil bedrogen zijn. lezing. 14.00
Volksliedjes en -dansen. 14.15 Gram. 15.00 Voor
de jeugd. (De volgende programma's kunnen on
derbroken worden voor een rechtstr. report, van
de Tour de France). 17.00 Voor de touristen. 17.50
Regeringsuitz.: Jeugduitzend. De brievenbus gaat
open, correspondentieclub o.l.v. Rcgina Zwart.
18.00 Nieuws en comment. 18.20 Tour de France.
1(1.30 Promenade-ork. en omr.koor. 19.00 Voor de
kinderen. 19.10 Vakantie in Rooms verband, toe
spraak. 10.20 Gram. VPRO: 10.30 Voor de jeugd.
VARA: 20.00 Nieuws. 20.05 Operette-melodieën.
21 00 Tom- de France. 21.10 Ballet der bedriegers,
hoorsp. 21.55 Kamermuz. 22.20 Act. 22.30 Nieuws.
22.40 Hammondorgelspcl. 23.00 Gesproken portret.
23.15 Gram. 23.55 24.00 Nieuws.
HILVERSUM II. 298 m. 7.00-24.00 NCRV.
NCRV: 7.00 Nieuws. 7.10 Gram. 7.30 Een woord
voor de dag. 7.40 Gewijde muz. 8.00 Nieuws. 8.15
Radiokrant. 8.35 Gram. 9.00 Voor de zieken. 9.30
Gram. 9.40 Voor de vrouw. 10.15 Gram. 10.30
Morgendienst. 1.00 Gram. 12.00 Klavecimbelspel.
12.30 Land- en tuinbouwmededelingen. 12.33
Meisjeskoor en instrumentaal kwintet. 12.53
Gram. of act. 13.00 Nieuws. 13.15 Met Pit op pad,
lezing. 13.20 Lichte muziek. 13.50 Gram. 14.10
Gram. 16.00 Voor de jeugd. 17.20 Pianorecital.
17.40 Beursberichten. 17.45 Gram. 17.55 Ham
mondorgelspel. 18.15 Het Spectrum, rep. 18.30
Leger des Heilskwartier. 18.45 Boekbespr 19.00
Nieuws en weerber. 19.10 Volksliederen. 19.30
Rndiokranl. 19.50 Lichte muz. 20 20 Holland Fes
tival 1960: Kamerorkest. 21.00 Ruimtevaart:
grensgebied tussen fantasie en werkelijkheid, le
zingen. 21.20 Gewijde muziek. 22.00 Holland Fes
tival 1960: Kamerorkest en sol. 22.30 Nieuws en
SOS-ber. 22.40 Gram. 22.45 Avondoverdenking.
23.00 Orgelimprovisatie-wedstrijd. 23.40 Gram.
23.55—24.00 Nieuws.
BRUSSEL, 324 m.
12.00 Gram. 12.30 Weerbericht. 12.34 Gram.
12.52 Koersen. 13.00 Nieuws en weerber. 13.15
Gram. 14.00 Gram. 14.30 Volksliederen. 14.45 Ka
mermuziek. 16.00 Koersen. (Tussen 16.00 en 17.00
Tour de France). 16.06 Gram. 16.30 Filmmuziek.
17.0 Nieuws. 17.10 Zangrecital. 17.50 Boekbespr.
18.00 Lekenmoraal en filosofie. 18.20 Voor de sol
daten. 18.50 Comm. Tour de France. 19.00
Nieuws. 19.40 Vlaamse liederen. 20.30 Gram. 21.00
Harprecital. 21.30 Orkestconcert. 22.00 Nieuws.
22.15 Kroniek v. d. literaire tijdschriften. 22.30
Ethnische muziek. 22.5 Nieuws. 23.00 Voor de
zeelieden.
VOOR DINSDAG
NTS: 20.00 Journ. en weeroverzicht. 20.20 Film.
Prehistorische kunst in 'de Sahara, exploratie-
fiim. 21.00 Speelfilm.
VOOR WOENSDAG
NTS: Eurovisie: 16.00—17.00 Tour de France.
VARA: 17.00 Voor de jeugd. NTS: 17.30—17.40
Intern, jeugdjournaal.. 20.00 Journaal en weer
overzicht. NCRV: 20.20 Pas geperst. 20.50 Film
documentaire. 21.10 TV-spel. 21.35 Kunstrubriek.
22.00 Avond wij ding.
INVERNESS (Schotland) (UPI). Van
daag te beginnen, gaan 34 studenten uit
Cambridge en Oxford, gewapend met ca
mera's, een maand lang de wacht houden
bij Loch Ness, het wereldberoemde meer
in Schotland, waar zich een voorwereld
lijk dier zou bevinden. De studenten doen
een laatste poging om het bestaan van het
monster van Loch Ness, dat duizenden
toeristen naar Schotland heeft doen trek
ken, te bewijzen of te weerleggen.
Zelfs als „Nessie" verstek laat gaan en
niet voor foto's wil poseren, dan nog zal
haar al dan niet vermeend bestaan de ton
gen in beweging blijven houden. Enkele
parlementsleden hebben namelijk aange
kondigd, dat zij de regering zullen verzoe
ken, dat geen explosieven zullen worden
gebruikt bij de pogingen der studenten om
een fo.j van het monster te maken.
Dit is de laatste poging om het monster
te fotograferen, sinds verleden maand
toen Timothy Dinsdale, een luchtvaart
kundige ingenieur, voor de televisie een
film van Loch Ness liet draaien waarin
men een donker voorwerp door het water
zag bewegen.
Duizenden toeristen hebben beweerd het
timide monster te hebben gezien. Nessie
werd beschreven als een tweeslachtig rep
tiel van ongeveer 16 meter lengte.
In 1934 toonde een predikant een foto,
waarop een reptielachtige kop te zien was,
die op die van een prehistorisch monster
leek en boven water uitstak. Maar nie
mand is ooit zo dicht bij het monster ge
weest om te precies te kunnen zeggen tot
welke diersoort het behoort.
Kolonel George Malcolm, voorzitter van
de toeristenvereniging Loch Ness heeft le
den van het parlement de verzekering ge
geven dat „Nessie niet in gevaar ver
keert". „Niemand, die dichtbij de Loch
woont, zou toelaten dat het enig letsel
wordt toegebracht. Wij hebben allen geen
enkel bezwaar tegen de aanwezigheid van
studenten," zo verklaarde hij, „zij, die
schimpen op het idee van een monster in
het meer, verklaren daarmee duizenden
betrouwbare mensen tot leugenaars."
De onderneming van de studenten wordt
gesteund door de „Scotsman Newspaper"
van Edinburgh.
Advertentie
Verwijdert vlekken
58. Dat was het vrolijke einde van het verf-avontuur. De kabouters hadden hun
eigen dorp weer terug weg was die akelige, zwarte verf!
En wie het meest blij was? Nou, dal was Ponko; icant de andere kabouters keken
hem nu niet meer boos aan. Nu de zaak ivas opgelost hadden ze hem vergeven.
En zo ivas alles weer vrede en vriendschap in Kabouterdorp!
Hoe het Rode Eiland aan zijn naam is gekomen weet ik niet. Het ligt tegen
over het Joegoslavische vissersplaatsje Rovinj (7500 inwoners) in de Adriatische
zee en is een en al groen. Het sombere groen van pijnbomen, de fleuriger tinten
van ceders en cypressen. De naam van het eiland heeft niets te maken met de
politiek van het land, dat staat vast, want toen Istria, waarvan het deel uit
maakt, nog Italiaans was, heette het al Isola Rossa. In het serbo-croatisch werd
het Crveni Otok en laten we hopen dat de landkaart van Europa in de toekomst
niet nogmaals drastisch gewijzigd wordt dan moeten we maar wennen aan
de voor ons wat ongewone combinatie van letters. Op Crveni Otok staat een
hotel, dal met de bijgebouwtjes tweehonderd bedden rijk is. Daar heb ik een
week geluierd of in het onwaarschijnlijk blauwe water van de Adriatische zee
gezwommen.
's Morgens word ik gewekt door de
branding, die tien meter van mij af te
gen de kade stukslaat. De zilte geur
van de zee en het scherpe aroma van
de dennen dringen diep in mijn longen:
de ramen, altijd wijd open, zijn zo
enorm dat ik praktisch buiten slaap.
Het meer dan eenvoudige ontbijt,
hoofdzakelijk bestaande uit grof brood
en koffie, wacht in de grote zaal. Voor
bereid op wat ik zal zien, kijk ik onop
vallend rond. Ontmoet ik de blik van
een andere gast, dan probeer ik een on
verschillig gezicht te trekken, maar ik
heb het gevoel dat me dat niet hele
maal lukt. Rondom mij zitten de oud-
partisanen, die op Crveni Otok een va
kantie van anderhalve maand door
brengen. Velen van hen dragen de te
kenen van een wrede strijd, die onder
ondenkbaar moeilijke omstandigheden
moest worden gevoerd. De een mist een
hand, de ander een arm, een derde
stommelt op krukken door de zaal.
De eerste paar dagen laten zij mij
links liggen. Hebben zij gehoord dat ik,
mij eerst verontschuldigend, Duits
sprak met de directrice van het hotel?
Het wemelt in Joegoslavië van Duitse
toeristen en zij begrijpen best dat het
land de inkomsten uit vreemdelingen
verkeer nodig heeft, maar hier, op hun
eiland, willen zij niet aan de vroegere
vijand worden herinnerd.
Na twee avonden van een afstandje
te hebben toegekeken, als zij onder een
briljante sterrehemel zitten te praten,
te lachen, te zingen, nodigt een van hen
mij ruw-goedig uit: „Kom er toch bij."
Hij is wat ouder dan de rest, een man
met een verweerd gezicht en smidshan
den. Hij heeft alleen maar een litteken
over zijn linkerwang, een diepe kerf.
Later hoor ik, dat het een souvenir is
uit de Spaanse burgeroorlog: hij is ka
pitein geweest bij de Internationale Bri
gade en heeft Madrid zo lang mogelijk
tegen de rebellen van Franco verde
digd.
Ook de jonge man, wiens rechterarm
een stompje is, wordt toeschietelijker.
Hij kan niet veel meer dan een kind
zijn geweest, toen hij zich bij de par-
tisanen aansloot. Nu gaat hij gebukt
onder zijn handicap en hij heeft al een
paar keer onder mijn ogen getoond hoe
rad hij zijn slanke bruine lichaam door
het water laat schieten een soort uit
dagende demonstratie, die ik bewonder
en die mij een beetje treurig maakt.
Eén ding begrijpt hij niet goed. „Waar
om zijn jullie in de oorlog ook niet
de bergen ingetrokken?" vraagt hij
mij Ik geloof dat hij mijn uitleg niet
helemaal aanvaardt.
Op de vierde dag, onder het avond
eten, dat ik nu niet meer in eenzaam
heid hoef te gebruiken, zegt de oud-
Span jestrijder plotseling: „Het is van
daag zeven juli. Weet u wat dat be
tekent?" En als hij aan mij ziet dat
ik hem niet begrijp: „Dan vieren de
Serven de dag waarop zij tegen de
Duitsers in opstand kwamen. Vanavond
is er feest op Sveta Katarina. Hebt u
zin om mee te gaan?"
Natuurlijk ga ik mee. Sveta Katarina
is een ander klein eilandje voor Ro
vinj; het heeft een ideaal gelegen kam
peerterrein, voor het grootste deel in
genomen door Serven. Waar zij zich
ook bevinden, op vakantie of thuis, ze
ven juli is een dag die ze niet verge
ten. Het is een onverwacht buitenkans
je de viering ervan te kunnen meema
ken.
Er wordt druk georganiseerd. Een
paar roeiboten zijn altijd beschikbaar,
maar er staan zoveel liefhebbers te
dringen, dat ik me bijna niet kan voor
stellen hoe zij allen tegelijk kunnen
worden vervoerd. Op de een of andere
manier vindt ieder een plekje, al is
het maar bij elkaar op schoot, en een
voor een worden de boten afgeduwd. De
maan heeft al een zilveren baan over
de zee uitgelegd als ik mijn plaats in
neem. vlak onder de roeier, die achter
in het bootje staat en zijn riemen te
genovergesteld aan de voor ons norma
le manier beweegt. De lichten van Sve
ta Katarina komen nader. Er drijven
flarden gitaarmuziek over het water
naar ons toe. Schimmen verplaatsen
zich over het strand. Zij verzamelen
zich bij de aanlegplaats en helpen de
gasten uitstappen. In een houten barak
worden ons plaatsen aangewezen, door
elkaar, want het is tevens een feest
van verbroedering. De volkeren, waar
uit Joego-Slavië is gevormd, hebben
vroeger niet altijd de wederzijdse
vriendschap gepredikt. Hier zit de Ma
cedoniër tussen de Montenegrin en de
Kroaat in: een symbool van nationale
eenheid.
De glazen worden met koppige don
kerrode Dalmatische wijn gevuld. Een
groepje muzikanten speelt nationale
liederen vol van vreemde, oosterse
mystiek. Af en toe zingen mijn vrien
den mee, vol overgave naar de ener
verende ritmen te oordelen krijgsgezan
gen, die de balken van de barak doen
trillen en dan weer tedere melodieën,
waaruit ook de leek de minnezang her
kent.
Naast mij zit een aantrekkelijke jon
ge vrouw, de echtgenote van de lega
tiesecretaris uit Washington, hoor ik.
Ze had mij al enkele malen op het
eiland toegeknikt, als zij mij op haar
krukken passeerde: ze heeft maar één
been. Ik heb haar nooit durven vragen
wat er met haar is gebeurd. Mogelijk
had haar been behouden kunnen blij
ven, wanneer de partisanen over meer
en betere medische hulp hadden be
schikt. Zoals iedereen probeert zij mij
nu in een gesprek te betrekken haar
Engels is uitstekend. Anderen doen hun
best mij in gebroken Duits te laten voe
len dat ik erbij hoor. Mijn glas blijft
steeds gevuld.
De muziek zet een bekende kolo in,
de nationale dans van de Serven. Wie
maar even kan, voegt zich in de kring;
de overigen kunnen er niet genoeg van
krijgen naar het snelle, ingewikkelde
spel van de voeten te kijken. En dan
gebeurt er iets waardoor een snik in
mijn keel opkruipt. Mijn andere buur
man, een grote kerel, staat op en ik
zie nu pas, dat één van zijn broekspij
pen is opgespeld. Hij hinkt naar de
kring, duwt haast ruw twee meisjes
opzij en reikt hen de hand. Zijn ogen
schitteren fanatiek in zijn verbeten kop.
Minutenlang danst hij mee hij moet
vroeger een meester zijn geweest,
want zijn ene voet volgt nog feilloos
de moeilijke figuren. Iedereen aan mijn
tafel is er stil van geworden. Hij laat
zich weer zwaar op zijn stoel vallen
en knijpt zijn lippen hard op elkaar
als hij zijn glas naar mij opheft.
Nadruk verboden
MOSKOU (AFP-Tass) Russische des
kundigen hebben een geslaagde raket
proef genomen, waarbij twee honden en
een konijn tot op een hoogte van 208 km
zijn gekomen en behouden naar de aarde
teruggekeerd. De proef werd genomen
met een één-trapsraket. De nuttige lading
(behalve de dieren bevatte zij ook weten
schappelijke instrumenten en radiozen
ders) woog 2.100 kg.
De toestand van de proefdieren was bij
de landing bevredigend, aldus een offi
ciële verklaring die door het Sovjet-pers-
bureau „Tass" is verspreid. Voor één van
de honden, Otwasjnaja, was het de vijfde
ruimtereis.
De proef heeft waardevolle gegevens op
geleverd over ionisatiewolken. die op gro
te hoogte ontstaan, over de ionen-samen
stelling van de atmosfeer en de elektri
sche eigenschappen ervan en over de
straling van de aarde en de zon.
Tenslotte zijn nieuwe gegevens verkre
gen over het gedrag van d2 proefdieren
in een toestand van gewichtloosheid.
De verkregen gegevens en waarnemin
gen worden op het ogenblik geanalyseerd,
aldus Tass.
Schietbaan
Drie Russische schepen zijn maandag
aangekomen in het deel van de Stille
Zuidzee waar in de periode van 5 tot 30
juli proeven met raketten zullen worden
genomen.
43)
Hij ging op de pier zitten, liet de benen boven het
water bungelen, stak een sigaret op en verzonk in ge
dachten. Er zat een klein beetje waarheid in Roddy's
beschuldiging aan het adres van John. Cavce zelf had
ook wel eens gedacht of het mogelijk was dat John de
rechter had doodgeschoten om zodoende Cavce's terug
keer te bewerkstelligen. Toch was er een belangrijke
leemte in Roddy's redenering: als John de rechter had
doodgeschoten, zou hij dan zo pertinent gezegd hebben
dat er geen enkele boot op het meer wa§ en dat hij
nergens iemand had gezien? Zou hij dan juist niet op
de een of andere manier geprobeerd hebben zich te
wapenen tegen zulke argumenten als die waar Roddy
nu mee aankwam? Waarschijnlijk wist Roddy dat in
zijn hart ook wel. Het was duidelijk dat hij er alleen
maar op uit was iedereen overal verdacht te maken,
om te voorkomen dat de verdenking op hem zou vallen.
Toch kon hij niet echt geloven dat Roddy de r-echter
had vermoord. Hij had immers de rechter uit het meer
gehaald toen de boot door de krokodil omgeworpen
werd. Als hij de rechter had willen vermoorden had
hij in dat geval juist geen hand uit moeten steken. Het
was natuurlijk mogelijk dat Roddy het tenslotte toch
voorzien had op een deel van het geld dat clc rechter uit
Blanchaard had gezogen, maar de rechter daarom te
doden leek toch een veel te onzekere gok.
Een wolk van rondvliegende insekten had hem ont
dekt, zwermde om zijn gezicht en zweefde over het
meer weer weg. Weer was daar de geheimzinnige
nacht, beheerst door de aloude, sterke krachten van
de tropen en het oerwoud. Hij luisterde naar het zachte
kabbelen van het water tegen de boten. Hoe lang zou
het duren voor een lijk naar de oppervlakte kwam?
Als er iets zwaars aan gebonden was, als het steeds
dieper en dieper in de modderige bodem zakte, zou
het misschien nooit gevonden worden.
Hij moest eens naar Johns huisje gaan. Misschien,
heel misschien was John teruggekomen en zat hij daar
in het donker, alleen.
Hij volgde het pad door de boomgaard, in plaats van
een van de twee boten te nemen die aan de pier vast
gebonden lagen. De bladeren sprongen plotseling uit de
duisternis tevoorschijn en veegden over zijn gezicht.
Tenslotte bereikte hij het huisje, draaide de lamp aan,
en riep John. Er kwam geen antwoord en alles, was
nog hetzelfde. Hij draaide de lamp uit en ging lang
zaam terug over het pad, stak toen het grasveld over
in het schijnsel van het licht van zijn eigen huis en
liep na r de laan met de donkere pijnbomen. Hij moest
Dodie spreken. Nu zou ze misschien wel bereid zijn
die bijzonderheid, die ze zich herinnerde en die zo be
langrijk en vreesaanjagend voor haar scheen te zijn,
aan hem toe te vertrouwen.
Het huis van de Howards was ook verlicht. Bijna
had hij het terras bereikt, toen hij Dodie hoorde gillen,
ergens in de diepe duisternis vlak bij het meer.
HOOFDSTUK XIX
„Dodie Dodieschreeuwde hij en rende naar
het meer in de richting van de aanlegsteiger.
„Dodieriep hij weer, struikelde over het plat
form en toen zag hij haar, een flauw wit figuurtje.
Hij pakte haar beet, nam haar in zijn armen en werd
zeli' half gesmoord door een dun, taai iets, dat tussen
hen in schoof.
Hij wierp het klevende, zwarte ding weg; het was
een soort lange, dunne lap. Hij betastte haar gezicht,
haar hals, haar lichaam. „Ik ben in orde,'' snikte ze.
„Hij was in de mangroven hij is weg. Toen jij riep,
liet hij het vallen en o, Cayce!
Hij moest het mangrovenbosje doorzoeken. Hij moest
alarm slaan. Maar eerst moest hij Dodie thuisbrengen.
Ze klampte zich aan hem vast, zodat hij haar half
droeg.
In het huis hadden ze Dodie horen gillen. Judith had
de deur van de hal al opengegooid en was het terras
afgerend; haar gebloemde kamerjapon fladderde om haar
heen.
Ze vroeg niets en liet zich door niets ophouden. Ze
brachten Dodie binnen en legden haar op de sofa in
de bibliotheek. Dodie zei, haar handen aan haar hals,
haar ogen groot en verschrikt, half huilende: „Hij pro
beerde me te wurgen. Hij draaide iets om mijn hals
en trok en toen gilde ik. Ik moet gegild hebben
Met wijd opengesperde ogen keek ze naar het ding dat
Cayce in zijn hand hield. Hij wist zelf niet dat hij het
meegenomen had. Het was alsof het een koppig, eigen
leven had en zich aan hem vastgeklemd had. Judith
zei: „Het is een rouwsluier!"
Het was een rouwsluier, zwart en sterk. Het was zo'n
sluier als Blanche in de auto onverwachts openge
vouwen en over haar gezicht en armen getrokken had
en die bijna zo lang was als haar japon. De aanraking
van het zwarte, zachte ding was weerzinwekkend;
Cayce gooide het van zich af, zoals hij een grote zwarte
spin van zich afgeschud zou hebben.
Henry riep van boven aan de trap: „Wat is er?
Judith! Dodie!"
„Hij moet de trap afgeholpen worden," zei Judith
en vloog de kamer uit. Cayce dacht aan de mangroven,
het dichte struikgewas, de uitgestrekte boomgaarden
die honderden hectaren land besloegen. Degene die bij
de aanlegplaats geweest was, had volop tijd gehad om
te ontsnappen. Hij nam de telefoon op en vroeg een
spoedverbinding met de sheriff aan. Luke antwoordde
slaperig: „Ja, hallo hier sheriff Weller
„Luke, hier Cayce. Ik ben bij de Howards. Iemand
heeft getracht Dodie te wurgen. Nu net. Hij zat in
de mangroven bij de aanlegplaats."
„Bel de staatspolitie op. Dat bespaart tijd terwijl ik
me aankleed."
Judith kwam terug met drijfnatte witte handdoeken
in haar handen. „Ga daar achterover tegen het kussen
liggen, Dodie. Je hoeft niet zo te kijken. Je bent niet
gewond. Je mankeert niets."
Henry's invalidenwagentje kwam zacht zoemend de
kamer in; hij had de motor niet aangezet, maar duwde
zich aan de wielen vooruit. „Is ze in orde, Judith?"
Dodie gaf antwoord: „Geschrokken," zei ze. „Dat is
alles."
„Waar is het gebeurd?"
„Ik liep naar de aanlegplaats. O, ik weet wel dat
u ons gezegd hebt niet uit huis te gaan maar ik wilde
eens kijken of er licht in Johns huisje was, of hij te
ruggekomen was. Toen ik daar stond hoorde ik een
geruis in de mangroven. Ik kon niets zien. Ik draai
de me om en toen kwam dat over mijn hoofd en
mijn hals". Ze keek naar de zwarte hoop op de vloer.
De telefonist zei in Cavce's oor: „Hier is de politie".
Een prettige zuidelijke stem zei: „Ja? Wat is er aan
de hand?"
Cayce legde in het kort uit: „Het huis van Howard,
dicht bij Val Roja. Poging tot moord".
„Val Roja!" zei de lome stem veel vlugger. „Maar
dat is waar rechter Moore vermoord is".
.„Hij is weg", zei Cayce. „We kunnen de plaats niet
doorzoeken zonder hulp...."
„We komen!" De telefoon klikte.
Toen hij zich omdraaide, zag hij dat Midge in de
deuropening stond te staren naar de vieze zwarte hoop
op de grond. Ze liep er langzaam naar toe, met stap
jes zo gracieus als van een danseres en bukte zich om
hem op te rapen. Ze pakte hem op, zodat het eind de
grond nog raakte. „Maar dat is de rouwsluier van
juffrouw Blanche!"
Henry's gezicht was zo wit als marmer; alleen zijn
ogen gloeiden. „Weet je wie het geweest is, Dodie?"
Dodie's ogen, nog steeds groot en donker, dwaalden
naar haar vaders gezicht en toen weer een andere
kant op. „Nee. Ik merkte dat er iemand was en toen
voelde ik die sluier helemaal over mijn gezicht en om
mijn hals en toen heb ik geschreeuwd. Ik heb Cayce
niet horen komen. Ik heb niets gehoord. Maar toen
was Cayce er en toen, ineens, was de man die het ge
daan had, verdwenen. Dat merkte ik doordat de sluier
om mijn hals losser kwam te zitten".
„Cayce, heb jij iemand gezien?" vroeg Henry.
„Nee. Hij moet me hebben horen aankomen. Ik ben
over het cement van het zwembad gerend. Hij had
alle tijd om in de mangroven te verdwijnen". „Hij?"
vroeg Midge, naar Blanche's sluier kijkende.
Henry leunde voorover, zijn handen met de dikke
aderen grepen de leuning van zijn stoel vast. „Denk
goed na, Dodie, er moet wel iets zijn dat je herkende
of dat je je herinnert".
(Wordt vervolgd)
(Van onze correspondent in Londen)
Het Britse socialistische dagblad, de
Daily Herald, verkeert in moeilijkheden.
Het gevaar is niet denkbeeldig, dat het
blad in de eerstvolgende maanden de pu-
blikatie zal moeten staken. Het blad wordt
uitgegeven door een particuliere firma,
Odhams, welke de meerderheid der aan
delen bezit. Het Britse vakverbond heeft
hiervan 49 percent in handen. Verwacht
wordt, dat het verlies over het lopende
jaar ruim twee miljoen gulden zal bedra
gen. De oplaag is tot 1,4 miljoen gedaald,
hetgeen voor een landelijk blad in Groot-
Brittannië nauwelijks voldoende is.
Meer vrijheid nodig
Meer redactionele vrijheid is nodig voor
het blad, om het als massa-orgaan te
redden. Daarom hebben de uitgevers aan
het vakverbond de eis gesteld, dat het
blad de laatste formele band met de La
bour beweging zal verbreken. Zij zouder.
wel bereid zijn, het blad trouw te laten
blijven aan Labour, doch slechts in alge
mene zin. De redactie zal echter vrijheid
moeten bezitten zelf haar houding te be
palen.
Het vakverbond, waarmee de uitgever
door een overeenkomst is verbonden, heeft
dit tot dusver geweigerd. Drie jaar gele
den kreeg de uitgever echter reeds grotere
vrijheid wat betreft de niet-politieke in
houd van de Herald, die een kleine krant is
met ten hoogste tien pagina's per dag.
Oprechte Saturdagse Haerlemse Courant
den 5 July 1760
PARIJS den
blyk van de
200 jaar
geleden
30 Juny. Alhoewel het Pu-
Deugden der zogenaamde
Peaux Divines reeds ge
noegzaam onderrecht is; zo
acht Mevrouw de Wed.
Cordier zig echter verpligt
aan hetzelve noch eenige
nieuwe Uytwerkingen be
kend te maken. De Eer
waarde Vader Pascal d'Ar
gent van Armagnac in de maand Augusti
laatstleden van eene Quab of Uytwassing
aan zyne Knie. welke hy reeds 15 Jaaren
gehad, en die de dikte eener grooten Appel
bekomen had, door het opleggen eener
Peau Divine genezen. Mevrouw Louis,
Koopvrouw in Wynen woonende in de
straat van Mont Martre au Grand Cerf te
Parys was geduurende 6 Jaaren met een
Homachtigen Uytslag aan haaren arm ge-
incomodieerd, die zig tot verscheydene
Etter-Puysten zettede en haar te meer ma
len de Operatiën de Chirurgyns deeden on
dergaan welke echter dat Euvel niet kon
den wegneemen. Ook deze is in de maand
Maart van dit jaar alleen door het appli-
ceeren van voorz. Peaux Divines daarvan
hersteld. Mevrouw Cordier woond noch
tegen over het Hotel de Ville te Parys en
is te beschryven aan Postcomtoiren buyten
's Lands verzoekende dezelve te willen
franqueeren.
