Eertijds Amerika's rommelzolder, thans
het grootste museumcom ple.\ ter wereld
ACHTER DE SCHEPPER VAN MAIGRET EEN
CHARMANTE VROUW: DENISE SIMENON
i EEN SERIEUZE SCHRIJFSTER
Alarmerend rapport over
jeugdmisdadigheid in V.S.
ZATERDAG 9 JULI 1960
Esfbij
PAGINA TWEE
Handleiding tegen vrouwenjagers
S. M.
TUSSEN AMERIKA'S CAP1TOOL en de enorme obelisk ter ere
van George Washington, ligt een langwerpig reuzen-grasveld, dat
ongeveer tweeëneenlialve kilometer lang is en dat de Mali wordt
genoemd. In het voorjaar, wanneer traditiegetrouw de hoogste klassen
van Amerika's middelbare scholen hun uitstapje van enige dagen
naar Washington maken, staan er langs de kanten van de Mali soms
meer dan honderd grote autobussen. De jongens en meisjes, die met
die bussen naar de hoofdstad gekomen zijn en die voor de gelegen
heid bijna allen feesthoedjes dragen met een fiere pluim er op,
zwermen, de musea binnen, die in de loop der jaren langs de zijden
van dit grote grasveld verrezen zijn. Geen wonder, dat die gebouwen
van de „Smithsonian Institution" kunnen bogen op zeven miljoen
bezoekers per jaar. Die bussen staan geparkeerd op wat men het.
binnenplein zou kunnen noemen van het grootste museumcomplex
ter wereld. De wanden van het enorme plein zijn nog niet volge
bouwd, maar plannen daarvoor zijn in uitvoering. Al die bestaande,
in aanbouw zijnde of ontworpen gebouwen behoren ot een geweldige
museumorganisatie, „The Smithsonian". In 1826 heeft een Engelsman,
die nooit in Amerika geweest was, zijn vermogen van een half miljoen
dollar een heel grote som voor die tijd nagelaten aan de Ver
enigde Staten „voor de vermeerdering en verspreiding van kennis".
Deze Engelsman, James Smithson, was een buitenechtelijke zoon van
de hertog van Northumberland. Als man van wetenschap had hij in
Engeland erkenning gevonden en men kan slechts gissen naar de
reden van zijn merkwaardig legaat aan Amerika. Meestal neemt men
aan, dat ressentiment tegen de Britse aristocratie (waar hij uiteraard
officieel niet toe behoorde), hem de impuls heeft gegeven tot zijn
merkwaardig testament. Het Amerikaans Congres heeft lange tijd
elf jaar niet- geweten wat men met, dat geld moest doen. Kon
men het eigenlijk wel aanvaarden? En hoe moest men, volgens de
wens van de schenker, kennis vermeerderen en verspreiden?
DORIS LESSING, IN PURSUIT OF THE ENGLISH (MACGIBBON AND KEE, LONDON)
EN FIVE (PENGUIN BOOKS).
•-S.V f
SS; -if 1
s'
V.v. i.
Het oudste ocbouw van de Smithsonian Institution lijkt wel een combinatie van
een kathedraal en een kasteel.
DE SCHENKER had niet eens te kennen aan zijn bezitters allerlei ongeluk hebben
gegeven, dat men met zijn geld een museum gebracht. Zijn er daarom soms al twee
moest oprichten en de „Smithsonian" is dan ongelukken gebeurd bij de constructie van
ook beslist niet uitsluitend een museum een nieuw museumgebouw, vlak naast de
geworden. Het is tevens een centrum voor voorname behuizing van de Hope-diamant?
geringskantoi-en slopen, die langs de zuid
oostkant staan. Daar komt een groot lucht
vaartmuseum; ook weer onder auspiciën
van het Smithsonian Institute. Voortdurend
De autobussen moeten lang wachten
voordat die jongens en meisjes uitgekeken
zijn
DORIS LESSING is in de tien jaar sinds
zij uit Rhodesia naar Londen kwam een
van de bekendste romancières van Enge
land geworden. Zij heeft goed gebruik
gemaakt van het voordeel dat zij maar
licht belast is met de traditie van de
Engelse damesroman; zij kan haar intel
ligentie in een grote mate van vrijheid
laten werken, en haar progressieve poli
tieke ideeën, die zij ook wel eens direct
uiteengezet heeft, hebben het lezerspu
bliek geholpen om zich haar naam mak
kelijk te herinneren. Een belangrijke ro
manschrijfster is zij intussen nog niet ge
worden. Wat men gewoonlijk in haar ro
mans vindt, in de lange van de Martha
Quest-serie evenzeer als in de korte van
Five die nu als Penguin zijn uitgekomen,
is niet een visie op de personen maar een
eenvoudig routine-verhaal, versterkt met
ideeën. Het is misschien een gebrek aan
discipline, dat die twee elementen niet wil
len samengroeien; of het is ten slotte
een gebrek aan talent. In ieder geval
maakt zij haar lezer vaak ongeduldig,
wanneer zij steeds doorvertelt over scènes
in haar verhalen die misschien de belang
stelling gaande zouden houden wanneer zij
er alleen waren om bekeken te worden,
maar die vervelend zijn nu zij een strek
king hebben die ons vaak al na de eerste
paar woorden duidelijk was.
IN PURSUIT OF THE ENGLISH is een
voornamelijk autobiografische geschiede
nis, waarin wij na een voorspel in Zuid-
Afrika uitvoerig horen over de mensen
bij wie de schrijfster in huis woonde in
haar eerste Engelse jaren. De titel sugge
reert een plan om het Engelse nationale
karakter vast te leggen, maar in de prak
tijk is het moeizame werk van algemene
opvattingen toetsen aan eigen ondervin
dingen nagelaten, en horen wij alleen hoe
die mensen deden, in het huis aan de
Bayswater Road. Het is nogal eens grap
pig er is in het bijzonder een mooie
beschrijving van een klassieke ruzie tus
sen de mensen die het huis na de oorlog
gekocht hebben en een oud echtpaar van
wetenschappelijk onderzoek, waar geleer- Dit nieuwe gebouw ook langs de Mali moet men in zulk een heterogeen museum
den uit alle landen van tijd tot tijd in de moet in 1962 klaar zijn. Veel collecties uit
collecties komen werken. Men heeft bij- het „station" zullen hier beter tot hun
zonder uitgebreide verzamelingen van in- recht komen.
secten, schedels, gesteenten en zovoorts. „T
Maar ook zendt men tal van expedities uit DAT MUSEUM van natuurlijke his-
naar verre landen en publikaties van het torie ziet de schooljeugd boeiende taferelen
instituut worden over de gehele wereld Van opgezette dieren. Ook scènes uit het jeugd zich te vermaken. Wie ondernemend
verspreid. Indianenleven heeft men hier pakkend tot
de laatste tableaus verwerkt. Zo pakkend, dat
complex beter etaleren, uitbreiden en
opruiming houden. Dit laatste heeft men
vroeger te weinig gedaan, maar thans is
men op de goede weg. En zelfs in de rom
melhoeken, die nog altijd bestaan, weet de
LANGS DE MALL
is kan, in de tweeënvijftig miljoen gecata-
zi.in in de laatste tableaus verwerkt. Zo pakkend, dat een logiseerde voorwerpen van dit museum
eeuw wonderlijke, maar ook imposante ge- Amerikaanse dame onlangs een boze brief verrassende ontdekkingen doen: japonnen
bouwen verrezen: eerst een architectonisch 6 J
aan het Congres heeft geschreven: het
Smithsonian moest nu toch eens ophouden
met het neerschieten en opzetten van In
dianen! Niet veel scholieren ziet men in
monster, dat elementen van kathedralen en
kastelen combineert. Dat is thans het ad
ministratiegebouw van de Smithsonian en
het gebeente van Smithson heeft daar een
eregraf gekregen. Naast dit vreemde bouw
werk is later een museum verrezen, dat
enigszins aan een station doet denken en
dat het gebouw van handwerk en industrie
heet Wanneer men daar rondloopt, kan
men zich nog goed voorstellen, dat men
jaren geleden de Smithsonian de
rommelkamer van de natie noemde. Maar s';ac' moet heb oen aangeboden. Dit museum,
temidden van allerlei, dat niet zo bijzonder alsmede de National Gallery of Art, die
belangrijk is, vindt men museumstukken door Mellon is geschonken, zijn administra-
van de echtgenoten van Amerika's presi
denten, een walvis van dertig meter lengte,
de Amerikaanse vlag, die tot het volkslied
heeft geïnspireerd, een afgietsel van Wash-
het rustige Freer-gallery, een afzonderlijk jngtons tanden, het opgezette paard van
museum ook aan de Mali waar de
prachtige collectie van oosterse kunst is
ondergebracht, die Freer, een industrieel
uit Detroit, eerst tevergeefs aan zijn vader-
generaal Sheridan, oude klokken, sloten,
telefoons en telegraaftoestellen en ook
reeds: raketten, zo hoog, dat ze boven het
museumdak uitsteken.
van grote waarde en betekenis. Zodra men
binnenkomt ziet men bijvoorbeeld het
vliegtuig hangen waar de gebroeders
Wright in 1903 de eerste vluchten mee
hebben gemaakt. Daarachter hangt de be
roemde Spirit of St. Louis, waarmede Lind
bergh in 1927 de oceaan is overgestoken.
Nog niet zo lang geleden vroeg Lindbergh
of hij nog eens in zijn oude toestel mocht zjj de financiële st die het Congres
gaan zitten. Hij was bezig aan een boek
en wilde zien of hij nog het benzinever- §eeft> kan men deze museumgroep rond de
bruik kon nagaan, dat hij tijdens de Mali steeds uitbreiden. Binnen afzienbare
oceaanvlucht op het instrumentenbord tijd gaat men een stel lelijke, tijdelijke re-
had aangetekend!
tief ondergebracht bij het Smithsonian,
maar beide instellingen genieten grote
autonomie. De Gallery of Art bestaat nog
geen twintig jaar, maar behoort reeds tot
de allerbelangrijkste musea ter wereld.
DANK ZIJ GROTE LEGATEN en dank
De schoolkinderen,
die druk fotograferen,
willen bijna allen een
foto maken van die
vliegtuigen. Onophou
delijk flitsen hun lam
pen. Maar drommen
scholieren trekken
ook naar de overkant
van de Mali, waar het
gebouw voor natuur
lijke historie staat,
een imposante klassi-
cistische kolos, die
men thans inwendig
danig moderniseert.
De ruimten daar acht
men in de tegenwoor
dige tijd te kolossaal.
Vandaar dat men
kleinere zalen con
strueert, waar men
bijvoorbeeld met
prachtige lichteffec
ten de collectie van
edelstenen en mine
ralen heeft tentoon
gesteld. Hier vindt
men onder andere de
beroemde Hope-dia-
mant, die een New
Yorkse juwelenhan-
delaar nog niet zo
lang geleden aan het
museum cadeau heeft
gedaan. Men schat
de waarde ervan op
een miljoen dollar.
Deze beroemde blau
we diamant is in
1640 uit India ge
smokkeld en moet
De beroemde Hope-diamant
LADY KATHERINE BOYLE, voor haar
vrienden „Katie", een beeldschone ex-
mannequin, weet hoe men een Don Juan
van welke nationaliteit ook moet behande
len. Tijdens een lunch in Londen haalde zij
herinneringen op over de Don Juans die
zij ontmoet had en op hun plaats gezet.
Enkele voorbeelden: Amerikanen zijn het
meest direct in hun benadering. Een Ame
rikaan die zij in niet mis te verstane be
woordingen had afgewezen, reageerde hier
op met: „Oh, als je het zo opvat, liefje,
laten we dan gaan trouwen". De Spanjaar
den zijn „zo verschrikkelijk trots op zich
zelf dat ze vergeten je te vertellen hoe ver
rukkelijk je bent".
De Fransen gaan onmiddellijk recht op
hun doel af. De Duitsers „gaan te werk
volgens een bepaald systeem"; de Austra
liërs zoals de ene die op een avond haar
slaapkamer binnendrong en ontwapenend
zei: „Ik wilde alleen maar zien hoe je er
zonder make-up uitziet en waarin je
slaapt".
Maar volgens Lady Katherine is de En
gelsman „met zijn dophoed en paraplu de
gewiekste Casanova van allemaal. Hij
brengt je zachtjes in een vals gevoel van
veiligheid en dan begint hij", aldus Lady
Katherine.
Haar tactiek tegenover vrouwenjagers is:
„Doe hulpeloos en zij worden lammetjes
en dragen je koffer".
MEN WEET DAT GEORGES SIME
NON BEHALVE DETECTIVEROMANS
OOK PSYCHOLOGISCHE ROMANS
SCHRIJFT. MEN WEET, DAT HIJ EEN
DER MEEST PRODUKTIEVE SCHRIJ
VERS VAN ONZE TIJD IS, DAT EEN
GROOT DEEL VAN ZIJN TWEE-
HONDERDTWEEëNZEVENTIG ROMANS
(MISSCHIEN ZIJN HET ER NU ALTWEE-
HONDERDDRIEëNZEVENTIG) IN DRIE
ENTWINTIG TALEN IS VERTAALD EN
DAT ALLE OPLAGEN AANEENGELEGD
EEN BAND ZOUDEN VORMEN VAN
TWEEHONDERDDUIZEND KILOMETER,
VIJF MAAL OM DE WERELD. VAN ZIJN
ZESENVIJFTIG MAIGRETROMANS ZIJN
ER TWEEëNVIJFTIG VERFILMD. MEN
WEET, DAT HIJ ZIJN BOEKEN VLOT
SCHRIJFT IN EEN KAMER MET GE
SLOTEN GORDIJNEN, DAT HIJ ER
NOOIT LANGER DAN EEN WEEK OVER
DOET EN DAT HIJ DE LOSSE BLADEN
ZOALS ZE UIT DE MACHINE KOMEN,
DOOR DE HELE KAMER DWARRELT
EN HET DAN AAN ZIJN VROUW OVER
LAAT OM ZE TE VERZAMELEN EN OP
VOLGORDE TE LEGGEN EN ERMEE
NAAR EEN UITGEVER TE GAAN, OVER
DE ROYALTIES TE ONDERHANDELEN
EN TE ZORGEN DAT HET GELD BIN
NENKOMT. DE ECHTGENOTE VAN
DEZE VIJFTIGJARIGE IS EEN FRANS-
CANADESE, VIJFTIEN JAAR MET HEM
GETROUWD EN MOEDER VAN DRIE
KINDEREN: JOHNNY, MARIE-JO EN
PIERRE (NOG GEEN JAAR OUD).
AAN DE BAR van het Hotel les Ber-
gues zaten wij naast een dame, die de
barkeeper twee maal vroeg om naar haar
kamer te telefoneren en te vragen of haar
man niet was teruggekeerd. „Pas encore,
madame Simenon!" zei de barkeeper. Si-
menon bleek opgehouden door een zaken-
gesprek met filmmensen. Hij moest zijn
vrouw meer dan een uur laten wachten.
Daardoor kregen wij gelegenheid om met
haar kennis te maken. Het gesprek was
moeilijk genoeg; wij wilden spreken over
Denise Simenon, geboren Quilet. Zij wilde
spreken over Georges Simenon en telken
male kwam het gesprek op de gezellige
man met de blauwe blazers, de sportpet
en de pijp. Toen hij eindelijk kwam was
hij vergezeld van Adrian Conan Doyle, de
zoon van de schepper van Sherlock Hol
mes, die permanent in het hotel Les Ber-
gues woont. „Madame Simenon is een be
kende schrijfster" zei Geroges Simenon,
„U hebt misschien veel van haar gelezen.
Zij bewerkt en vertaalt boeken die in
het Engels verschijnen. Zonder haar zou
ik heel wat minder lezers hebben."
DENISE QUILET leerde Georges Sime
non kennen in 1945. Hij adverteerde toen
in New York in één advertentie voor een
auto met chauffeur, een woning en een
tweetalige secretaresse. Goed Frans en
goed Engels gaan niet dikwijls samen in
New York. Er was dan ook geen Ameri
kaanse die solliciteerde. Alle driehonderd
vijftig sollicitanten naar de positie van
secretaresse waren Canadese meisjes. De
nise was er een van en zij zou waar
schijnlijk nooit geslaagd zijn als haar
„Als de lift er niet is, ga ik terug naar
mijn kamer!" De liftbediende stond op
zijn post en hield beleefd de deur voor
haar openOnderweg naar het
Pierrehotel, waar zij hadden afgesproken,
zei ze: „Als ik één maal rood licht heb
bij een oversteekplaats, keer ik meteen
omMaar alle lichten waren groen
en dat is zo iets bijzonders, dat zij later
eens is gaan informeren hoe dat mogelijk
was. De oplossing bleek deze: de New
Yorkse politie hield in verband met aan-
broer, werkzaam bij een New Yorkse uit- staande verkiezingen een controle op ver-
ge verij, Simenon niet persoonlijk had ge- keerslichten, in afwachting van een ver
kend. Deze zei: „Je hebt hier een kleine hoogd voetgangersverkeer. Die controle
vierhonderd sollicitatiebrieven. Als je die viel samen met de wandeling van de aan-
allemaal wilt lezen, ben je over drie we- staande madame Simenon naar haar af-
ken gék. Ik stuur mijn zuster om je te spraakje!
helpen!" Denise's eerste taak was het le- Toen zij in de beroemde eetzaal van het
zen en schiften van al die brieven. Haar Pierrehotel kwam was Simenon er niet.
eigen sollicitatiebrief verscheurde zij om Zij bestelde een Manhattan en wachtte,
neutraal te blijven. Ze typte een rapport Zij wachtte een half uur en bestelde een
van dertig pagina's over haar lectuur, tweede Manhattan. Opeens kreeg zij de
maar Simenon weigerde het te lezen. „U
bent perdect", zei hij, „ik neem U aan
als secretaresse. Van de eerste dag af
heeft hij op haar vertrouwd. Zij moest
cocktailparties voor hem organiseren, zijn
brieven lezen en afspraken onthouden. „Ik
gedachte dat de beroemde schrijver Si
menon achteraf misschien niet eens veel
prijs stelde op een lunch met een dood
gewoon Canadees meisje. Zij besloot daar
om toch maar weg te gaan en opende haar
tasje om te betalen waarbij ze tot de ont
dacht dat hij verliefd was op mijn Frans," dekking kwam dat ze bij het overpakken
zegt madame Simenon, „en ik was ais van haar handtasjes vergeten had geld bij
van de bliksem getroffen toen ik merkte, zich te steken. Tien minuten daarna
dat hij het op mij was!!! kwam Georges Simenon, een en al haast
_T. en verontschuldigingen. Men had hem op-
A EMGE TI.JD vroeg Simenon haar gehouden bij een uitgever. „Ik was zo blij,
mee te gaan lunchen. Zij weigerde, maar dat j-jjj er eindelijk was, dat hij het op
Georges hield aan. Ze gaf een halve be
lofte. Zij logeerde in een hotel aan Park-
Avenue. Een uur voor het afgesproken
tijdstip ging ze zich kleden. „Als ik een
ladder in zijn kous trek ga ik niet"
zei ze bij zichzelf. Er kwamen geen lad
ders. Toen ze naar de lift liep dacht ze:
Madame Simenon
mijn gezicht kon lezen" zegt madame
Simenon. „Hij bestelde een Manhattan en
vroeg me ten huwelijk. Kon ik anders dan
„ja" zeggen? Ik had me al door en door
verraden!"
NABIJ CANNES HEBBEN de Simenons
een klein huisje, waar zij zich elk jaar
samen terugtrekken. Zelfs de kinderen
kennen dat huis niet. Madame Simenon is
jonger dan haar echtgenoot, maar hij
geeft haar in jeugd niets toe. Zonder ooit
een woord te schrijven in zijn verdere le
ven zou hij als miljonair kunnen leven.
Maar dit soort levensvervulling heeft zijn
voorkeur niet, „Bovendien moet Simone
ook wat te doen hebben," zegt hij.
Madame Simenon onthulde ons nog een
geheim aan de bar van het hotel les
Bergues: „Ik had weer geen geld bij me".
"VERLOREN ZOMERDAG" door Lia Tim
mermans (Van Kampen Zn., Amsterdam,
4.90). Met poëtische begaafdheid en tref
zeker inzicht beschrijft Lia Timmermans
de aantasting en vernieling van de kinder
lijkheid van Claudia, die in het boek om
geven wordt door figuren die de verscha
lende levensstadia kunnen verbeelden.
Het lyrisch proza heeft een landelijke,
stille atmosfeer, waarin de wijsheid van
de eenvoud voeling heeft met het meer ge
compliceerde bestaan Een warme men
senliefde, die het hele verhaal door voel
baar is, en de hechte structuur van dit boek
vormen er de overige kwaliteiten van.
huurders op de benedenverdieping die
niet verdreven kunnen worden en het
is grotendeels interessant als documentai
re studie van de levens- en spreekwijzen
van eenvoudige Londenaars die bezig zijn
zich een beetje te verrijken met handel
tjes op de rand van onwettigheid. Wie ge
voelig genoeg is voor het idioom van de
personen, zal er zich wel mee amuseren,
maar toch niet zo goed of hij zou willen
dat er wat meer model verleend was aan
al deze gegevens. Zij doen nu denken aan
notities van een romancière, die er haar
waarnemingsvermogen mee geoefend heeft
en tegelijk een nuttige voorraad fragmen
ten heeft aangelegd om bii voorkomende
gelegenheden uit te putten voor haar ver
halen. Ook op een andere manier heeft
zij zich geoefend: door de theorie van haar
politieke idealen te vergelijken met het
scepticisme van deze Londenaars in de
praktijk. „Als wij allemaal aardig tegen
elkaar waren zou de wereld er anders uit
zien, zit het zo niet?" zegt een van de
personen tegen haar aan het slot; „Zo is
het", antwoordt zij, en als laatste woor
den is er het commentaar van de ander:
„Ja? Nogal waarschijnlijk!" Zulke dingen
zijn innemend, en hadden heel goed kun
nen zijn als zij door het boek in zijn ge
heel beter in perspectief gezet waren.
EEN VAN DE VIJF „KORTE RO
MANS" in de Penguin-uitgave ziet eruit
alsof hij een van de vruchten is van de
oefening met „In Pursuit of the English",
en wij zouden misschien in de illusie vol
harden dat hij dat inderdaad is als wij
niet wisten dat hij zes jaar ouder was.
Eigenlijk was de oefening niet eens no
dig, blijkt dan, want die korte roman,
The Other Woman, was toch al het beste
stuk in de verzameling. Hij gaat over een
vrouw die lang voor haar vader is blij
ven zorgen, en na diens dood verliefd wordt
op een man die meent dat hij niet met
haar kan trouwen, doordat hij voor het
gemak niet bedenkt dat zijn eerste huwe
lijk al ontbonden is. De portée van deze
geschiedenis kan als feministisch opgevat
worden: de overgave en flinkheid van het
verliefde meisje, en de zakelijkheid van
de gescheiden vrouw, staan in beschuldi
gend contrast tot de vage en egoïstische
behoefte van de man om zich van alle
genoegens te voorzien.
Doris Lessing is in dit verhaal zowat op
haar best. De personen zijn er stuk voor
stuk inconsequenter en levendiger dan in
enige van de andere vier korte romans,
die alle in Afrika spelen. Wat ons telkens
bij haar hindert, is dat de karakters ont
worpen lijken door de intelligentie in
plaats van door de verbeeldingskracht:
Ze bestaan alleen voorzover de schrijfster
hun motieven doorziet, en missen meestal
iedere inconsequente werkelijkheid. Dat is
het gebrek van Jabavu, de ambitieuze ne
gerjongen in „Hunger" die naar de stad
gaat en op sleeptouw genomen wordt
door een dievenbende; van Mr Macintosh
de rijke mijneigenaar in „The Antheap",
wanneer hij te kampen heeft met de
vriendschap van een blanke jongen die
zijn beschermeling is voor een zwarte
jongen die hij zelf verwekt heeft bij een
van zijn arbeidsters; en van Alec Barnes,
de boer die goud hoopt te vinden op zijn
land in „Eldorado".
AL DIE VERHALEN slepen zich traag
voort. Men hoeft ook niet te denken dat
wij hier met „korte roman" een eigen
genre gedefinieerd vinden: 't zijn gewoon
wat wij korte verhalen noemen, gemaakt
door een schrijfster die besloten had zich
geen beperkingen op te leggen ter wille
van de kortheid. Dat deze „Five" niette
min onder de hoede van de Penguin ge
komen zijn, bewijst dat Doris Lessing
zich een goede naam heeft gemaakt als
serieuze schrijfster; voordat zij ook een
serieuze naam verdient als goede schrijf
ster, moet er nog heel wat gebeuren. Al
leen in zo iets als „The Other Woman",
en daar meer dan in haar nieuwste boek,
krijgen wij de indruk dat het misschien
eens zover zal komen.
WASHINGTON (UPI) Een aanzien
lijk deel van de Amerikaanse jeugd is ver
slaafd aan verdovende middelen, „heeft
moeilijkheden", is geneigd tot misdadig
heid en overmatig geïnteresseerd in sexu-
ele aangelegenheden. En bij dit alles
speelt bende-vorming een grote rol. In
1958 zijn ongeveer twee miljoen jongelui
in aanraking gekomen met de politie en
bij een kwart van hen was de overtreding
zó ernstig, dat zij voor de rechter moes
ten verschijnen.
Dit zijn enkele conclusies van een on
derzoek dat een Senaatscommissie onder
leiding van de Democraat Thomas C. Hen-
nings gedurende een jaar heeft ingesteld
naar de jeugdmisdadigheid. De conclusies
worden echter niet onderschreven door
twee senatoi-en, de Republikeinen Dirksen
en Wiley. Volgens hen is het rapport,
waarin de conclusies gegeven worden, het
werk van de staf der commissie en niet
van de commissie zelf en heeft deze staf
er een sociologische, psychologische en
sexuele studie van gemaakt die hun min
der geschikt lijkt voor publikatie.
Het onderzoek werd vooral ingesteld in
stedelijke centra en langs de grens met
Mexico. De grensplaatsen El Paso-Juarez,
Nogales en San Diego-Tijuana zijn volgens
de commissie ware broeinesten van mis
daad en prostitutie, waar uit Mexico af
komstige verdovende middelen openlijk
aan de man worden gebracht. Deze ver
dovende middelen, en met name marihua
na, vinden overigens hun weg door het ge
hele land.
De jeugdmisdadigheid, zo heeft de com
missie ontdekt, komt voornamelijk voor in
bende-verband en in deze bendes spelen
jongelui, die aan verdovende middelen ver
slaafd zijn een hoofdrol. Zij zijn vooral
geneigd zich in bendes aaneen te sluiten.
De commissie is van oordeel, dat er
zeer sterke behoefte bestaat aan een be
tere besteding van de plaatselijke fond
sen voor controle op de misdadigheid, aan
meer sociale werkers, beter toegeruste
jeugdrechtbanken, federale hulp aan be
paalde grensgebieden, meer grenscontrole
op smokkel in narcotica en meer samen
werking tussen al degenen, die zich met
jeugdmisdadigheid bezighouden.
