Henri Viard ontwerpt vestzakauto
„Mannenbus" voor te galante
Siciliaanse jongelui
Botersmokkelen: nog altijd
een lucratieve „sport"
Minister erkent bestaan
van Mafia-terreur
vraagstuk V oor het parkeren m rarii:
Anasoema's moordenaar
bewondert Hitier
Debré hekelt het Franse
onderwijssysteem
Amsterdammer liet de
grootste autokraan
ter wereld
bouwen
MODIEUS SCHOENTJE
WESTDUITSE SOLDAAT WORDT
STEVIGER AANGEPAKT
NYLON
SWEATERS
IJitleriaanse machtswellust bestaat niet meer
DONDERDAG 27 OKTOBER 1960
4
(Van onze correspondent)
PARIJS. Hij heet Henri Viard. Hij is vijfendertig jaar en van huisuit diplo
maat. Hij heeft zich echter een naam gemaakt als schrijver van scicnce-fiction-
boeken, het soort litteratuur waarbij, met een stalen logica, de tegenwoordige
situatie en verhoudingen naar een verdere toekomst tot in een staat van absur
diteit worden doorgedacht. Voor het probleem waarmee we vandaag allemaal
hebben te maken en waarin niemand meer een gat ontdekt, is Henri Viard echter
aan de andere zijde (van de absurditeit.) begonnen om, analyserend en dedu
cerend, tot een oplossing van een transparante vanzelfsprekendheid te geraken.
kan meer - -
keer in de 17 U
Niemand kan meer
ontkennen
met het
van het verkeer
steden tot over de
oren in een toestand
van een burleske
maar kostbare en ze
nuwslopende on
redelijkheid zijn ge
raakt. In een kwart
eeuw is het aantal
auto's in Parijs ver
drievoudigd en van
snelverkeer is al tien
jaar geen sprake
meer. In 1975 zal het
Parijse autopark
nogmaals zijn ver
dubbeld. Het is dui
delijk dat er iets ge
beuren moet in de
ene of de andere
richting.
Geen lapmiddelen
Henry Viard heeft
zijn plannen enige
maanden geleden
onthuld aan ver-
keersdeskundigen
van de regering en
van de Parijse over
heid, en ze dezer da
gen ook voor ons uit
de doeken gedaan.
Tekenen van be
langstelling hebben
hem trouwens ook
uit andere landen,
als Groot-Brittannië,
al bereikt, ofschoon
zijn plannen nog ner
gens officieel werden
aanvaard. Hij wil ra
dicaal te werk gaan
en het nu eens niet
langer met nieuwe
lapmiddelen als par
keerverboden of -be
perkingen, éénrich-
tingstraten of verhoogde boetes proberen.
Die tijd is achter de rug, zo constateert hij
kalm.
Het probleem heeft twee kanten, zegt
Viard: die van de rijdende en van de ge
parkeerde auto's. Eerste aspect: het is een
onzinnigheid in een overbevolkte stad met
een auto die zes personen kan bevatten te
rijden als chauffeur alleen. Dat is niette
min het geval met zeventig percent der
auto's in Parijs. Het is voor de automobi-
TOKIO (AFP) Politiebeambten, die
de moordenaar van de Japanse socialis
tische leider Anasoema, de jeugdige Ja-
magoetsji, hebben ondervraagd, zijn van
mening dat wellicht de spot van kamera
den met zijn vader, die kolonel van de
Japanse veiligheidstroepen was, Jama-
goetsji tot zijn daad heeft gebracht.
De moordenaar, die op de middelbare
school een uitstekende leerling was, wilde
toneelspeler worden. Hij had grote bewon
dering voor Adolf Hitler en de grote Ja
panse patriotten. Hij verklaarde tegenover
de politiebeambten dat hij bij zijn daad
geïnspireerd was door het voorbeeld van
de Japanse terrorist Nisjo Inoee, die voor
de oorlog de „broederschap des bloeds"
had gesticht. Deze merkwaardige vereni
ging had als parool „elke patriot een
moord".
Jamagoetsji, die geen enkel berouw over
zijn misdaad toont, heeft toegegeven dat
hij van plan was verscheidene linkse lei
ders te vermoorden, daar deze volgens
hem het traditionele Japanse keizerlijke
stelsel vernietigden en gehoor gaven aan
de inblazingen van Moskou en Peking. Hij
had het eerst Sanzo Nozaka, een der meest
vooraanstaande Japanse communisten, uit
de weg willen ruimen. Met. de dolk van
zijn vader in zijn zak en zich voordoend
als een lid van de zeer linkse Japanse
studentenorganisatie „Zengakuren", had
hij vergeefs gepoogd in contact te komen
met Nozaka. Zo had hij, met hetzelfde
doel, geprobeerd een onderhoud tot stand
te brengen met Takesji Kobajashi, de lei
der van het vakverbond van communisti
sche Japanse onderwijzers.
Henri Viard, die onze grote steden
van het transportprobleem wil
bevrijden.
(Foto Daniël Frasnay)
De Viard-vestzakauto maakt
ofschoon nog zonder eigen motor
haar proeftocht door Parijs.
(Foto Daniel Frasnay)
het parkeervraagstuk, en ziedaar dus het
tweezijdige probleem.
Viard ziet de toekomst, binnen maximaal
acht jaren, nu als volgt. Aan de poorten
van de grote steden en boven stations en
spoorwegemplacementen, worden parkeer
ruimten aangelegd. De staat moet de aan
bouw financieren, want een parkeerplaats
is voor het publiek minstens even onont
beerlijk als een postkantoor of een zieken
huis. Wanneer ge met uw auto terugkeert,
dan stalt ge uw voertuig bij de ingang van
de stad in zo'n gigantisch parkeergebouw.
Dat is punt één.
En hoe men zich dan in de stad zelf
voortbeweegt wanneer men de onder
grondse metro wil vermijden? Viard heeft
zelf een miniatuurautootje ontworpen
waarvan het prototype vervaardigd is door
de Opelfabrieken. Het is een minuscuul
geval dat meer op een gemotoriseerde
Vliegende Hollander lijkt dan op een li
mousine, maar welbeschouwd, precies vol
doet aan de behoefte. Het wagentje haalt
amper zestig kilometer en een kind kan
het besturen. De oppervlakte die tegen
woordig voor een enkele auto moet wor
den gereserveerd is ruim voldoende om
vier „Viard"-jes plaats te bieden. Met zijn
model heeft Parijs dus nog zeker dertig
jaren voor de boeg, om de verkeersdicht
heid van vandaag weer te bereiken.
Lopende band
Henri Viard die met zijn beide voeten
stevig op de grond staat en wiens hoofd,
ware hel slechts vanwege zijn bescheiden
lengte, zeker niet in de wolken steekt, be
grijpt ook wel dat zijn revolutionaire plan
nen nog op heel wat tegenstand zullen
stuiten. Voor de eerste fase van de uit
voering heeft hij een termijn van vier ja
ren geprojecteerd, waarna zijn modellen
aan de lopende band en in grote getale de
fabrieken zullen verlaten. Zonder de ac
tieve medewerking van de stedelijke over
heid weet hij echter niets te zullen kun
nen bereiken. Maar het is, zegt hij, niet
temin al een bemoedigend symptoom dat
de prefectuur hem geen enkel steekhou
dend argument meer weet tegen te wer
pen. Wij zullen u van de verdere ontwik
keling van het Viard-experiment op de
hoogte blijven houden.
Advertentie
voor
BABY- en KLEUTER
GEN. CRONJESTRAAT 133
TEL 55731
list voorts ook nog bijzonder onecono
misch, temeer waar iedere wagen in een
stad toch al veel duurder loopt dan op de
vlakke weg. De andere kant van de auto-
in-de-stad betreft de onmogelijkheid haar
behoorlijk te parkeren. Men verliest in Pa
rijs, zo schat hij voorzichtig, per dag ze
ker een half uur om een plekje te vinden
waar men zijn auto kwijt kan, zonder de
tijd te rekenen die men nodig heeft om
daarna te voet de plaats van bestemming
te bereiken. Iedere grote stad worstelt met
Het smokkelen van boter
aan de Nederlands-Belgi
sche grens houdt nog altijd
aan. Een misdrijf vindt de
bevolking dit over het al
gemeen niet. Men be
schouwt het meer als een
soort sport, een zeer lucra
tieve sport dan, zij het met
grote risico's. Smokkelen
vergt namelijk hoge inves
teringen. Een daarvoor ge
schikte wagen moet ge
pantserd zijn en een extra
zware motor hebben. Hij
moet bovendien in een half
jaar afgeschreven kunnen
worden. Vele smokkel-
wagens dragen het opschrift
„vee-vervoer". Grote Ame
rikaanse auto's worden,
soms met vijf tegelijk, op
een automarkt gekocht. Ze
doen veelal slechts een
kleine duizend gulden per
stuk, maar er komen nogal
wat onkosten aan: een
splinternieuwe motor van
'iefst minstens 150 p.k., han
dig ingebouwde ruimten
voor de boter er moet
een duizend kilo ineens mee
en bepantsering. Deze
zware supersnelle wagens,
ontdaan van alles wat niet
beslist noodzakelijk is, gie
ren 's avonds laat en
's nachts over de duistere
landwegen, naar één van de
tientallen grensovergangen
die iedere gemeente telt.
Komt het tot een achtervol
ging, dan strooit een smok
kelaarshand kwistig wat
„kraaiepoten" uit: aan el
kaar gelaste ijzeren staafjes
met scherpe punten die, hoe
ze ook op de weg terecht
komen, altijd wel een band
doorboren. Vallen er scho
ten, dan is de bepantsering
meestal wel afdoende. Ech
ter niet altijd: in de laatste
jaren zijn er dan ook enkele
slachtoffers onder de smok
kelaars gevallen. Terug
schieten doen deze vrijwel
nooit. Vandaar dat hun ver
houding tot de douane
„goed" blijft. Zo kon het in
de grensstreek dan ook ge
beuren dat een bekende
sluikhandelaar, toen hij in
een café achter een glas
bier zat, een buiten pas
serende douaneman binnen
riep. Hij duwde de douane
man een girobiljet en een
stapel bankpapier in de
handen en zei: „Vooruit, ga
de gij de poet eens voor me
storten, gij 'ed me gepakt
ook!" Dat deed volgens
het verhaal de douane
man zonder het vreemd te
vinden. Hij was immers ook
een man uit de grensstreek.
Terugkomend met het regu,
liet hij zich door de beboete
smokkelaar een pilske aan
bieden en hierna scheidden
ze, nu ja, niet bepaald als
dikke vrienden,-, maar als
vijandenNeen, dat
toch zeker niet. ,,'t Is een
sport". Van weerszijden
voelt men het zo aan, al zal
de hogere leiding van de
douane dat niet beamen
Er zijn „grote" smokkel -
ondernemers, die tien of
meer auto's hebben lopen,
naar men zegt, en die van
de diensten van tientallen
mensen gebruik maken. De
beloning voor een rit over
en weer varieert van vijftig
tot een paar honderd gul
len. Het is vlot te verdienen
en al is het risico groot, er
is animo genoeg voor.
PARIJS (UPI) De Franse premier
Debré heeft tijdens een diner te Cachan,
een voorstad van Parijs, gezegd, dat het
huidige Franse onderwijssysteem „dwaas"
is. „Het is Malthusiaans," aldus de pre
mier, die voortging, terwijl zijn gehoor
verbijsterd toeluisterde: „Het wordt tijd
dat we onze faculteiten eens afstoffen. Ze
leveren genoeg advocaten maar te weinig
ingenieurs."
Zijn voornaamste critiek gold echter het
systeem van de diploma's. „In Amerika
kan een taxi-chauffeur zich bij een univer
siteit laten inschrijven en advocaat wor
den," zei Debré, „maar in Frankrijk moet
men eerst een diploma hebben. Het is
Malthusiaans."
„IK BEN VAN vrachtwagenchauffeur
zonder één rode cent iets geworden, mijn
heeren ik dank dit mede aan mijn
vrouw, die op administratief gebied enorm
onderlegd isDe „weg omhoog" be
gon voor de heer Tovar letterlijk en fi-
guurlijk in april 1955, toen hij alle beel
den en het reliëf van het bevrijdingsmo
nument op de Dam met zijn nog vrij be
scheiden kraanmateriaal op hun plaats
bracht. „Met de vrouwenfiguur op de top
ben ik vijf dagen bezig geweest. Een half
uur nadat het beeld stond, kwam het be
richt, dat beeldhouwer John Raedecker
was overleden.
Enkele jaren later kon hij met twee
kraanwagens van acht meter lang, elk
met een giek van 19 meter, een ijzervracht
van 6V2 ton voor de loopbrug van de ex
positie „Het Atoom" op Schiphol, in één
klap omhoog brengen
En tevens ging hij het bij Binder te
Haarlem gegoten enorme bronsmonument
„De vier Heemskinderen" bestemd voor
de Expo te Brussel te lijf.
„Elf ton12 lang, 5 hoog, 5 breed
we gingen mét een escorte van acht po
litiemotoren de weg over...."
Bij de bouw van de kernreactor te Petten
sleepte hij een geweldige oliestooktank van
17 ton gewicht dwars door de duinen.
„Ik had een kraanwagen voor en ach
terdie tank gedroeg zich als een stei
gerend paard
MOEILIJKER WAS HET geval met die
fabrieksschoorsteen te Beverwijk, die in
de bebouwde kom stond en „zo gaar als
boter" was. De klimtreden waren niet meer
te gebruiken en de giek van de autokraan
stond in de wind zo sterk te zwiepen, dat
de arbeiders tot de heer Tovar zeiden:
„Gaat u zelf maar naar boven
Er zat niets anders op: hij moest zijn
goede kostuum ten spijt persoonlijk om
hoog om de lus om de schoorsteen aan te
slaan.
„Kijk eensde collega's halen mij er
bij dit soort werkjes steeds bij, omdat ik
rijdend ben. Een mobiele kraan, die over
de weg gesleept moet worden, kan niet
veel harder dan een fiets
ENKELE JAREN GELEDEN botsten on
der Weesp twee treinen op elkaar en voel
de niemand er veel voor om de neus van
een dieselwagen (negen ton) uit het dras
sige weiland langs de spoordijk te gaan
halen.Hoewel ik toen maar een bok-
kie had met een lier, waagde ik het. 1-Iet
luktemaar ik draaide de boel toch
mooi stuken ik besefte heel goed de
eigen onmacht. Dit gevoel werd nog ster
ker. toen ik kort na deze treinaffaire met
mijn wrakke spulletjes naar Haarlem ont
boden werd om bij het slopen van het oude
stationsgedeelte te helpen. Ik kwam voor
een geweldige balk te staan, die ik echt
niet naar beneden durfde te halenIk
waagde het om via relaties met geleend
geld een eerste kraan te laten bouwen.
een giek van tien meter en een vermogen
van zeven ton. Het was een gokwant
was er wel voldoende werk voor? Maar ik
slaagde, hoewel ik nog veel als te zwaai
en te hoog moest laten staan. Mijn hart
bloedde bij het aanbod van een klussic
van twaalf ton. Later, toen ik er een twee
de wagen bij had, kon dit alles wel, want
samen pakten ze bij een giekhoogte van
negentien meter met gemak veertien tot
zestien ton".
NU GAAT DE TIJD van „nog groter"
werk aanbreken, zoals het hijsen van 102
betonbalken van zeventien ton per stuk
(lengte tweeëntwintig meter) voor de bouw
van een graansilo.
„Hoewel ik maar zeven meter hoog moet,
heb ik toch een giekhoogte van dertig me
ter voor dit werk nodig. Dit klinkt mis
schien voor een leek wat raar, maar dit
hangt samen met het beetpakken van die
lange balken bij de uiteindenmet mijn
sprei dus. Als deze sprei niet wijd genoeg
is, breken de balken doormidden. Maar.
ik heb nog wel zwaardere balken.vier
entwintig ton, voor de bouw van een aqua
duct bij Roelofarendsveen op de weg Am
sterdam—Rotterdam. En wat ik nog meer
doen ga? Nou, ik heb al een heel boekje
vol. In Amstelveen worden nieuwe flats
gebouwd en in december moet ik een
bouwkraan van vijf ton het ding is in
de bouw meegeklommen van een hoog
te van achtendertig meter naar beneden
halenik heb daarbij een giekhoogte
van tweeënveertig meter nodig
„TEGENWOORDIG GA IK ZELF niet
meer naar bovenalleen wanneer het
hard nodig zou zijn. Want dit hoge werk
is iets, waar je echt in blijven moet. Als
je het een hele tijd niet meer gedaan hebt,
wordt je onzeker
Overigensde ongelukken, die de
heer Tovar tijdens zijn werk heeft opge
lopen hebben hoewel men dit zonder
toelichting zonder meer zou veronderstel
len niets met hoogte te maken.
„Als je altijd loopt te rennen en heel
hard werkt, kun je wel eens struikelen of
iets op je hoofd krijgen
De heer Tovar toonde ons constructie
tekeningen van zijn zevenendertig ton we
gende nieuwe kraan, die in anderhalf uur
tijds voor een bepaald karwei kan worden
opgebouwd en door een aantal „broodjes"
gietijzer als contragewicht in even
wicht gehouden wordt. Zijn ogen begonnen
te glinsteren als die van een kind bij het
zien van een nieuw stuk speelgoed: „Alle
wielen hebben luchtdrukbesturing en luis
teren gelijktijdig naar het links of rechts
bewegen van de stuurknuppel, want je
zou anders met zo'n gevaarte nooit een
bocht kunnen nemen.
Advertentie
met zeer gemakkelijke pasvorm
licht en soepel
in zwart en cognac
KRUISWEG 50 - HAARLEM
(Van onze correspondent)
ROME. Italië is een opwindend land, waar altijd vreemde dingen gebeuren,
maar Sicilië overtroeft toch altijd weer „II Continente". Nauwelijks bekomen van
onze verbazing over een uitspraak van de minister van Binnenlandse Zaken,
Scelba, hoorden we op heel ander terrein al weer pikante bijzonderheden over
dat zonnige eiland. Tijdens een gesprek voor de t.v. vroeg een journalist aan
Scelba wat deze er van dacht, dat in bet stadje Mussuleni zekere Genco Russo,
van wie bekend is dat hij sedert de dood van „Compare" Calö Vizzini, de on
gekroonde koning is van de .Mafia" op Sicilië (en natuurlijk ook van de ver
takkingen der „eerbare sociëteit" in Amerika), voorkomt op de lijst van christen
democratische kandidaten voor de gemeenteraad. Scelba antwoordde, dat hij het
niet wist en dat Genco Russo. van wie hem niets hekend was, kennelijk een.
schoon strafregister had, daar hij anders geen kandidaat kon zijn.
Een Siciliaan, die niet weet wie Genco
Russo is, niet weet dat deze bij de gran
dioze begrafenis van Don Vizzini het eer
ste koord rechts droeg, dat van de lijk
wagen neerhing (een eer die alleen de
opvolger van de gestorven leider toekomt)
is ondenkbaar. Toen dezelfde journalist er
op wees, dat in de laatste jaren het aan
tal moorden, door de Mafia gepleegd,
schrikbarend toeneemt, was Scelba's ant
woord, dat in zes van de negen provincies
de overheid de macht behoorlijk in han
den heeft. Zonder het te zeggen gaf de
minister daarmee toe, dat in de provin
cies Palermo, Trapani, en Agrigento niets
gebeurt tegen de wil van de Mafia.
Dringenste attenties
Uit het oostelijk deel van het vulkani
sche eiland kwamen daarna weer andere
opzienbarende berichten. Cartania wordt
langzaamaan een industriestad en het ge-
BONN (UPI) De Westduitse regering
heeft besloten de discipline in het West
duitse leger weer wat straffer te maken,
hetgeen betekent, dat de soldaten van de
nieuwe „Bundcswehr" zich voortaan iets
minder „burgers in uniform" zullen voelen.
Tot dusver kon een soldaat buiten de
diensturen alleen bevelen ontvangen van
een officier, die op zijn minst de rang van
compagniescommandant bezat. Dit maakte
het een onderofficier onmogelijk om tegen
een zich buiten de kazerne misdragende
soldaat op te treden. Thans moet een sol
daat, wanneer hij zich binnen de kazerne
bevindt, orders aanvaarden van iedereen,
die hoger in rang is, en buiten de kazerne
van meerderen, die de rang van sectie
commandant of hoger bezitten.
De socialistische oppositie heeft reeds
beweerd, dat deze verandering in het
I reglement een neerslag is van het beginsel,
dat een soldaat slechts „een burger in
uniform" is.
Het oorspronkelijke reglement was nodig
om alle sporen van de vroegere Hitleriaan-
se machtswellust uit te wissen en weer een
fatsoenlijk leger op de been te brengen
Thans echter, aldus de regering, is die taak
voltooid en moet men vanwege de efficien
cy de teugels weer strakker aanhalen.
De regering heeft ook een wetsontwerp
in het parlement ter tafel gebracht, waarbij
soldaten, die buiten diensttijd overtredin
gen begaan, militair gestraft kunnen wor
den ïn plaats van door een burgerlijke
rechtbank, zoals tot dusver is geschied.
De „Bundeswehr" wil de tucht echter
niet te ver drijven. Een soldaat behoeft bij
voorbeeld een officier niet vaker dan één
maal per dag te groeten. Dit werd deze
week door een Westduitse krant van harte
toegejuicht: „Onze soldaten hebben betere
dingen te doen".
volg daarvan is, dat oeroude gewoonten
plotseling veranderen. Ook in Catania kan
de industrie het niet stellen zonder steno
typistes, telefonistes en andere vrouwelij
ke krachten. Dat brengt eigenaardige
moeilijkheden met zich mee. Wie wel eens
een der romans heeft gelezen van Vitali-
ano Brancali (zelf een Catanees) of de
film „De mooie Antonio" zag, die naar
één van de romans werd gemaakt, weet
dat de mannelijke bevolking van die stad
nog galanter is (om het netjes uit te
drukken) dan bijvoorbeeld de Romeinen
of de Napolitanen.
Tot nu toe uitte de warmbloedigheid
zich vooral in serenades en urenlange dis
cussie onder vrienden over de lichamelijke
bekoorlijkheden van de Catanese schonen
die zich onder de nooit aflatende bescher
ming van vaders, broers en oude tantes
op straat vertoonden.
Het nieuwe, nijvere leven der stad bood
evenwel heel andere mogelijkheden. De in
dustriewijk ligt aan zee, een kilometer
of zes van het stadscentrum. Om daar
te komen moesten de typistes en verdere
jongedames gebruik maken van autobus
lijn nr. 27. En nu halen wij aan uit het rap
port van de hoofdcommissaris der Cata
nese politie, een rapport dat wij vooral
bewonderen wegens het bloemrijke proza:
„Ter politie kwamen door middel van de
levende stem der slachtoffers velerlei
klachten in van de zijde van door de na
tuur begiftigde jongemeisjes. In de korte
rit, nauwelijks meer dan tien minuten, wa
ren de meisjes blootgesteld aan de drin
gendste attenties van de zijde hunner col
lega's van de andere kunne". Verder ver
nemen wij, dat „wanneer de meisjes
werden begeleid door hun broers of ver
loofden, zodat de smachtenden rekening
hadden te houden met verweer van die
zijde, de heftige discussies aan het eind
punt van de lijn werden voortgezet rnet
begeleiding van oorvegen en verder hand
gemeen".
Schandpaal
De politie in Catania is echter doortas
tend en er ging een bevel uit naar het
hoofd van de autobusdienst der gemeente,
dat voortaan lijn 27 uitsluitend ter be
schikking moest zijn van personen van het
vrouwelijk geslacht of van jongens bene
den de vijftien jaar, mits begeleid door
hun moeders. Wat de mannen betreft, die
kregen hun gerechte straf, een „mannen-
bus", 27bis, en voor die lijn 27bis werden
de meest verouderde, onwelriekende en
ongemakkelijke bussen uitgekozen, waar
over de gemeente Catania beschikt. En dat
wil heel wat zeggen. Bus 27bis is zoiets
als de schandpaal. Welverdiend. Waarom
nemen de mannen van Catania niet een
voorbeeld aan die van Agrigento, waar de
jongelui met een sombere waardigheid,
die men eer in het verre oosten zou ver
wachten, zorgvuldig vermijden ooit naai
vrouwen te kijken? (Sicilië is een eiland
vol tegenstrijdigheden).
Maar Catania is nu eenmaal Catania en
weinige dagen, nadat lijn 27 verdubbeld
was, moest de hoofdcommissaris een
nieuw voorbeeld van zijn galant proza
doen aanplakken .Aan de bevolking werd
medegedeeld, dat „het genomen besluit
nog slechts behoefte had aan een laatste
vervolmaking, die thans verwerkelijkt is.
Het is gebleken, dat bij de verschillende
haltes de autobussen volgeladen met jon
ge meisjes, bestormd werden door groe
pen opgeschoten jongens, zodat het nodig
Minister Scelba
is langs het gehele parcours bij alle haltes
agenten van openbare veiligheid op te
stellen, die beletten dat personen van het
mannelijk geslacht de bedoelde bussen be
treden. Het is te hopen, dat in verloop
van tijd, meer normale toestanden zullen
ontstaan".
In heel Italië heeft dit geval van „auto
bus 27bis" de aandacht getrokken en het
meest opzienbarend was wel de reactie
van een gx-oep werkende jonge meisjes in
de stad Turijn, die aan de „Stampa" een
ingezonden stuk stuui'den, waarin zij als
hun mening te kennen gaven, dat Catania
toonde een veel beschaafder stad te zijn
dan de veelgeprezen steden van Noord-
Italië.
„Ook wij hebben het soms in de bus
hard te verduren en wij zouden het toe
juichen, wanneer ook in Turijn afzon
derlijke bussen voor vrouwen en voor
mannen werden ingesteld". Maar er volg
de heftig protest. De maatregel van Ca
tania werd vergeleken met de scheiding
der seksen, zoals die in de vroege mid
deleeuwen gebruikelijk was in de kerken.
Catania is in ieder geval erg „in het
nieuws".
