Rome's Via Veneto davert
weer van schandaaltjes
Oud-president Heuss, een
man zonder rust
Westduitse officieren moeten
zich schikken naar burger
„Vermoorde" voetballer kwam
zich melden bij de politie
Flaneurs, straatfotografen en
hysterische dames roeren zich
Bacchanten en bliksem-
flitsjes
Geyser ontploft
WESTDUITSE NOTITIES
Verbijstering in Lyon
7
A mateur-strippers"
Tramlijn begeerte
Uit een fraai nest
Politie dooft de „rode
lampjes" in Soho
Parade op het Rode Plein
Vlegel
Duur brood
Einmalig
Strauss wenst geen militaire staatssecretaris
Geen Argentinië
Staking heeft Argentinië
volledig lamgelegd
Zetfout
Geen tijd
Italiaanse centrumpartijen
behouden meerderheid
DINSDAG S NOVEMBER 1960
(Van onze correspondent
ROME. Hier in de eeuwige stad. zijn wij nu weer onder ons, wij de be
woners van Rome en de elite-toeristen wier seizoen pas begint wanneer het
slecht weer is. De Via Veneto heeft dus ook zijn „gewone" gezicht hervonden,
niet meer dan vijftig percent vreemdelingen, dus een door-en-door Romeinse
straat.
De oktobermaand heeft ons hier veel
regen gebracht, maar ook veel broeierige,
vochtige dagen en aan het eind zowaar
een hittegolf, waarbij we onder een as
grauwe lucht de dertig graden Celsius
passeerden. Op zulke Sirocco-avonden is
de Via Veneto op haar best. Er is een
subtiele geur van waanzin in de lucht en
de geëlektriseerde bezoekers en vooral be
zoeksters doen de meest onberekenbare
dingen. Rumoerige horden van jeugdige
fotografen komen uit de zijstraten en
nemen bezit van het terrein. Zij kennen
alle vaste bezoekers en in een ommezien
hebben ze prins X gefotografeerd met
weer een nieuw filmsterretje. Dat is een
foto die zijn geld wel opbrengt, als de
prins tenminste er niet in slaagt, de bruta
le fotograaf tegen de grond te slaan voor
hij het kostbare plaatje kan laten ontwik
kelenDe strijd tussen de fotografen
en hun slachtoffers wordt weer door ande
re fotografen vereeuwigd en de onvoor
zichtige, die zich op een duur caféterrasje
heeft neergelaten met iemand, waarmee
hij beter niet gezien werd, trekt altijd aan
het kortste eind.
Maar de bliksemschichtjes van de flits-
slangen blijken voor bepaalde dames on
weerstaanbaar. Nauwelijks hebben zij een
fotograaf ontwaard of zij geraken in een
staat van enorme opwinding.
Waarschijnlijk komt hier wel enig over
leg bij te pas in de zin van: „Als het
lukt dan staat morgen mijn foto in alle
kranten en mijn fortuin is gemaakt".
Dat van de honderden „Veneto-foto's"
er nauwelijks een Zijn weg vindt naar een
paar schandaalblaadjes, zijn zij op dat
ogenblik vergeten. De daad volgt onmid
dellijk de gedachte en de jongedame
niet zelden een overrijpe jongedame be
gint met haar bontjas uit te trekken. Daar
na springt of klimt zij, al naar de leeftijd,
op een cafétafeltje en barst uit in een hys
terische „cha cha cha".
In Bacchantische vervoering klapt zij in
de hand.en, vuurt de fotografen, die nu in
drommen komen opzetten, aan tot nog gro
ter ijver en weldra vliegt het ene kleding
stuk na het andere door de lucht en de
bezetene brengt het, als zij geluk heeft,
tot het stadium waarin eertijds alleen
schildersmodellen zich vertoonden voor de
ogen van mannen met wie zij niet volgens
de wetten van het land of van de natuur
verbonden waren. De voorbijgangers, voor
zover zij niet aan dit soort tonelen gewend
zijn, kijken even verbaasd en beginnen
dan de bacchante, vooral wanneer zij jong
is, aan te vuren en tenslotte verschijnt dc
politie op het toneel en na een laatste
slangachtige lichaamsverwringing, de ogen
in geestdrift uit het hoofd puilende, komt
de realiteit van een paar lappen of een
deken en de auto, die de amateur-strip-
teaseuse naar het politiebureau brengt.
Bijna avond aan avond (het begrip
avond wat ruim genomen, daar het vóór
een of twee uur 's nachts meestal rustiger
toegaat) kan men dergelijke tonelen bij
wonen. Enkele dagen geleden waren wij
er getuige van, dat een Hongaarse „jonge
dame", 56 jaar oud, poedelnaakt rondom
een tafeltje heen van de ene stoel op de
andere sprong, steeds in cha cha-ritme
en onder het goedkeurend, glimlachend
oog van mama, die 76 lentes telde. Het
viel wat moeilijk, dat toneel onder de kop
„ontredderde jeugd" te rangschikken.
De techniek, in de vorm van de fotogra
fie bij kunstlicht, speelt bij dit alles stel
lig de hoofdrol. De Hongaarse is waar
schijnlijk op het idee gekomen, doordat zij
in de krant had gelezen (en ditmaal met
foto) hoe de avond tevoren een „actricet-
te", die „strip-teasde" op een tafeltje van
het „café de Paris" door de politie was
weggevoerd. Tegen die „actricettes", zo'n
aardige titel immers voor een jong ding
dat nooit zelfs maar als figurante in
een filmstudio is geweest, maar dag en
nacht droomt van roem, publiciteit, een
„slee" van een auto en een dikke bankre
kening, is de politie niet al te streng. De
betrokken jongedame was een uurtje la
ter alweer op de Via Veneto, nodigde de
fotografen uit mee te gaan naar haar
„studio", waar de serie foto's werd afge
maakt en daarna kwam zij voor een derde
keer terug om haar „cha cha cha", alleen
met drie minuscule blauwe gaasjes ter
bedekking van haar welgevormde kost
baarheden, te beëindigen op precies het
zelfde tafeltje, waar zij die begonnen was.
Wij denken bij dit alles wel eens terug
aan de Via Veneto, zoals we die voor het
eerst leerden kennen, nu ruim dertig jaar
geleden: een typisch-burgerlijke straat met
enkele dure en deftige hotels. Het oude
„café biljart" van de heer Monarchi, was
kort tevoren tot een modieus lokaal gewor
den onder de nieuwe directie van „ridder"
Bernardo Rosati. Het was het enige café
van de straat. Dat café Rosati is nu de ver
zamelplaats voor het linksgeoriënteerde in
tellect. Men ontmoet er Visconti en Mora
via, de schrijvers van Italie's meest „high-
brow"-weekblad, „II Mondo" en soms de
professorale Saragat. Maar in die langver-
vlogen dagen was er geen „striptease".
De meest tot perversie neigende jongelui
plachten zich toen op te houden in de
nabijheid van de halte van tramlijn acht
op de hoek van de Via Ludovisi tegen
over het paleis van de koningin-moeder,
nu de Amerikaanse ambassade. De oude
ren begrepen niet het waarom van die sa
menscholingen juist op die hoek en alleen
aan vertrouwde personen werd het ge
heim geopenbaard: als men geluk had,
kon men daar wel eens de welgevormde
enkel bewonderen van een jong meisje,
dat in de tram stapteDe tijden zijn
wel veranderd!
Een naam is er, die bij de opgewonden
tonelen in Rome's meest elegante straat
vaak terugkeert, die Van Gio Staiano. Dit
zeer bijzondere jongemens is een neef van
Starace, de man die secretaris is ge
weest van de fascistische partij. Starace
is nu, zoals vanzelf spreekt, vergeten,
maar in zijn tijd was hij op een andere
manier even zonderling als nu zijn neef
in „blue jeans" en Marlon Brando-kapsel.
Intelligent was Starace beslist niet en dat
was ook niet nodig. Hij heeft maar een
keer in zijn leven een toespraak gehou
den, waarvan de inhoud luidde: „Kamera
den, wij begroeten in de duce de stichter
van het nieuwe Romeinse imperium. Voor
de duce eia, eia, eia, allalah". Het is waar
dat hij die rede duizenden keren, bij alle
mogelijke gelegenheden heeft herhaald en
om niet. te blijven steken in een zo moei
lijke tekst las hij de woorden altijd van
een briefje. Maar Starace had andere
deugden. Hij begreep de betekenis van de
sport voor het politieke leven en eiste niet
alleen van alle hiërarchen der partij, dat
zij op zondag zouden marcheren, paard
rijden en dergelijken, maar eenmaal in
het jaar moesten allen, ook de leden van
de „grote raad van het fascisme", de
„volksvertegenwoordigers" (ze werden niet
gekozen maar benoemd), de burgemees
ters van alle steden, enzovoorts in Rome
komen voor een examen in lichamelijke
behendigheid. Het slotnummer was het
springen door brandende hoepels. Musso
lini's fascistische staat was nu eenmaal
een soort circus. Pas toen de comedie in
1930 tot een tragedie werd, kwam voor
Starace het ontslag en tevens zijn opna
me in een krankzinnigengesticht. Maar
Gio Staiano is jong en behoox-t. tot een
andere tijd. Hij schildert en begeleidt da
mes, voor wie hij overigens beslist onge-
vaarlijk is, in de Via Veneto. Bij beide
bovengenoemde „stripteases" was hij aan
wezig. Zijn officiële entree in de „eafé-
society" kwam nadat zijn boek „Rome
omgekeei'd", erg slecht geschi-even, maar
door een kenner van de meest dwaze kan
ten van het Romeinse leven, in beslag
werd genoxnen als zedenkwetsend. Hij en
zijn uitgever vonden dit zulk een succes,
dat een maand later een nieuw boek ver
scheen, waarop beslag werd gelegd op de
dag van verschijning. Daannee was zijn
carrière gemaakt
Mevi-ouw B. aan de vsn Egmondstraat.
te Castricum was zeer nonchalant te werk
gegaan toen zij een van haar jurken in de
wasbenzine ging wassen.
Wanneer zij dit buiten had gedaan was
er natuuidijk geen vuiltje aan de lucht ge
weest maar zij deed dit onder de branden
de keukengeiser en dat was een fatale fout.
Zij was namelijk nog maar net begon
nen toen de vlam uit de geiser in de teil
met wasbenzine vloog. Daarbij knalde de
geiser met een denderend geraas uit elkaar.
Mevrouw B. kwam er ovei-igens met en
kele schroeiplekken af. al kon zij het
toiletje en.de geiser wel opi-uimen.
De bi-andweer x-ukte nog uit om de zaak
te blussen want de vlammen sloegen snel
om zich heen.
Door dit snelle optreden werd erger
voorkomen.
Onlangs is van de advertentieborden in
de Londense winkeletalages en van de
naamboi'djes op huisdeuren in het cosmo-
politische Soho de pikantste lectuur sinds
„Lady ChattexTy's Lover" vei'dwenen. Dit
was het onmiddellijk mei-kbare gevolg van
een aan de heer Frederick Shaw opgeleg
de gevangenisstraf van negen maanden
wegens het uitgeven van het „Ladies
Directory", dat volgens de politie niets
anders is dan een adresgids van „lichte"
juffertjes: De x-echter die Shaw veroor
deelde baseei-de zijn vonnis op een 600 jaar
oude w.et die het aanzetten tot „ongeor
dende en wellustige verlangens" verbiedt.
Dit heeft tevens de politie een wapen ver
schaft, waarmee men een halt wil toe-
i-oepen aan het vexwal van Londen tot
„Europa's meest zedeloze stad".
Shaw, een 32-jarige zakenman, zag zijn
kans toen de publieke vrouwen in Londen
een jaar geleden van de straat vei-dreven
werden. Hij gaf een 38 pagina's omvat
tend tijdschrift uit via de boekhandel,
waarin stond venneld waar men de meis
jes vinden kon. Het tijdschrift kostte vijf
shilling. De voorraad is nu haastig onder
de toonbank verhuisd en doet thans 1 pond
en meer per exemplaar.
De Londense politie is na de veroor
deling van Shaw begonnen met het on-
bai-mhai-tig doven van rode lampjes ach
ter gedeeltelijk gesloten gordijnen in Soho.
Ook aan het tijdperk van het publiekelijk
propageren van de ontucht schijnt een
einde te komen. Deze px-opaganda ge
schiedde via de étalages van winkels en
in dikwijls onbeschaamde tex-men. Er wa
ren vrouwen die haar namen in neon uit
stalden in de vensterbank van haar ver
trek. Dat is nu vei-boden. Andex-e vrou
wen voorzagen haar naamplaten aan de
huisdeur van „verkoopargumenten", zoals
„Zonnige Rita, continentaal model, derde
etage".
In Moskou is maandag de 43ste ver
jaardag van de oktoberrevolutie ge
vierd. Op de tribune van links naar
rechts maarschalk Malinovsky, pre
mier Kroestsjev, het communistisch
Chinese staatshoofd Lioe Tsjao Isji en
president Drezjnev (boven). Een rakef-
eenheid dreunt over het Rode Plein
(onder). (Radiofoto)
(Van onze correspondent)
BONN. Aan de Feuerbachweg nummer 46 te Stuttgart staat een bouwspaar-
kasvilla, die de eigenaar voor zich liet neerzetten opdat hij, na zijn „pensio
nering", een vrij man zou zijn, vrij van allerlei sociale verplichtingen. De thans
76-jarige villabewoner beging met het stellen van dat ideaal een vergissing, want
de postbode kan de dagelijkse post maar met moeite alleen naar nummer 46
brengen. Post dat is het waarmee professor Theodor Heuss, tot 12 september
1959 president van de Weslduit.se Bondsrepubliek, dag in dag uit wordt geplaagd.
Pas in de laatste jaren van zijn tienja
rig presidentschap schoot de populariteit
van deze wetenschapsman, literator, teke
naar en politicus met sprongen omhoog.
Vlak voor het einde van zijn ambtstijd
bleek in het bijzonder wat hij voor West-
Duitsland was geworden: een soort gewe
ten, de meest geachte en meest geliefde
burger des lands na tien jaar werken in
de schaduw en op de achtergrond van de
dagelijkse politiek. Hij ging naar Stutt
gart in de verwachting nu eindelijk tijd te
hebben om te schrijven: herinneringen,
politieke beschouwingen, artikelen over
kunst.
IJlbrieven
Maar sedert Heuss midden september
1959 naar zijn „Hausle" te Stuttgart ver
huisde. is er voor de beminnelijke man
met de zware basstem geen rust geweest.
„Ik wil nog slechts een gewone burger
zijn" had hij gezegd. In de zomer rijden
echter bussen met Amerikaanse toeristen
voorbij, die nieuwsgierig luisteren naar
het „here you see the house of the for
mer president". Heuss moest in dit eerste
vakantiejaar reizen: naar Frankrijk voor
een voordracht in de Sorbonne, naar Zwit
serland, naar Israel. En dezer dagen ver
trekt hij naar India voor besprekingen
over de Westduits-Indische culturele be
trekkingen.
Er was in dit eerste jaar van Heuss'
rust veel meer. Er kwamen stromen foto
grafen die „Heuss bij zijn huisje" op de
gevoelige plaat wilden vastleggen. Zij lie
ten zich door Heuss' hond Sissy niet weg
jagen. Er komen dagelijks uitnodigingen,
verzoeken, smeekbeden, en wat niet al.
Er zijn ijlbrieven van mensen die Heuss'
hulp inroepen in een huui"geschil. Anderen
wensen tot ambassadeur te worden be-
(Van onze correspondent)
Onlangs bezocht een Brits gezelschap
van jongens en meisjes de Westduitse
stad Rheydt. Ze waren opgetogen, zo op
getogen, dat de bui-gemeester van de stad
op een gegeven ogenblik de leider van
het Britse gezelschap de vraag stelde:
„Alles goed en wel, maar wat is hier nu
niet goed?" Het antwoord van de jonge
Brit luidde: „De autorijders. In West-
Duitsland zijn de automobilisten uitge
sproken onvoorzichtig, ja vlegelachtig.
Hun automobilistengi-oet (vinger op het
voorhoofd bij het passeren van iemand
die een verkeersfout heeft gemaakt) komt
in geen enkel land ter wereld zo vaak
voor."
De Westduitsers genieten de twijfelach
tige eer, dat hun bi-ood het duurste is van
de landen der Europese Economische Ge
meenschap Witbrood kost in de bonds
republiek 1,10 mark per kg., in België 0,63
mark, in Frankrijk 0,67, in Italië 0,97
mark, in Nederland 0,60 mark (een mark
is ongèveer negentig cent).
(Van onze correspondent)
BONN „In tijd van vrede bezit ik
alleen de zogenaamde bevels- en comman
do-autoriteit over het leger, er is dan geen
permanente plaatsvervanger voor mij,"
aldus heeft de Westduitse minister van
Defensie Strauss op een persconferentie te
Bonn verklaard, na een onderhoud met
bondskanselier Adenauer.
Enige dagen geleden wei-d door de pex's-
chef van Sti-auss' departement, kolonel
Gert Schmückle twijfel geuit aan bepaal
de bevoegdheden van de nieuwe staats
secx-etaris van Defensie Hopf. Deze had
tevoren in een vraaggesprek gezegd dat
hij, ingeval van afwezigheid van minister
St.rauss, deze ook als opperbevelhebber
van de strijdkrachten verving. Schmück
le vei-klaai-de daarop dat het plaatsver-
vangen weliswaar was gei-egeld, uitgezon
derd voor het oppei'bevel over de strijd-
ki-achten
Dat leidde tot felle cx-itiek op hoge of-
ficiei-en van het Westduitse leger. Men
verdacht hen ervan dat zij de bux-ger Hopf
niet als plaatsvex-vangend oppei'bevelheb-
ber wilden ex-kennen en dat zij naast hem
een eigen militaix-e staatssecretax-is aange
steld wilden zien een hoge officier dus
die bij afwezigheid van Strauss opper
bevelhebber zou zijn.
Enige critici gingen zo ver dat zij de
vx-aag stelden of hoge officiex-en soms met
de gedachte speelden dat de Bundeswehr
in de staat iets bijzonders, een bepaalde
kaste of elite voox-stelde. De Fx-ankfurter
Allgemeine Zeitung schreef dezer dagen:
„Het is hier niet als in Ax-gentinië, waar
eerzuchtige officieren ernaar streven met
memoranda het leger als vierde macht
naast de uitvoex-ende, de wetgevende en
de x-echterlijke macht te installeren. Het
primaat der politiek betekent niets anders
dan dat de bux-gex-lijke grondwettelijke or
ganen, waaronder de regering waarvan de
staatssecx-etaris de verlengde arm is, de
voorrang hebben."
Strauss kent nu niet aan zijn staatsse
cretaris Hopf, maar ook niet aan generaal
Iieusingex-, de inspecteur-genei-aal van de
strijdkrachten, bij zijn afwezigheid het op-
pex-bevelhebbex-schap over het leger toe.
In dat geval ligt. dat in handen van een mi-
nister, thans de minister van Bondsraad
zaken, Von Mex-katz. De staatssecx-etaris
is alleen plaatsvex-vanger in algemene,
niet in gx-ote politieke zaken. Aan de ande-
re kant kan de staatssecretax-is zeker be
velen geven aan officieren als het moet.
Volgens Strauss heeft nimmer het plan be
staan om een officier tot staatssecx-etaris
te benoemen. Heusingex-, die genoemd werd
als staatssecx-etaris heeft zelf ook ontkend
enigerlei aspiratie in die geest te hebben.
Hij gaat tx-ouwens in maart naar Washing
ton als voorzitter van de „standing group",
de permanente militaix-e commissie van
de Noordatlantische Vex-dragsox-ganisatie.
BUENOS AIRES (UPI) In vrijwel
geheel Argentinië is gisteren het wex-k ge-
dux-ende 24 uur stil komen te liggen door
de meest volkomen staking die ooit in dat
land gehouden werd. Naar schatting dix~e
miljoen mensen, leden van meer dan vijf
tig vakbonden, namen deel aan de actie,
die bedoeld was als een px-otest tegen een
beslissing van px-esident Frondizi op het
gebied van de lonen.
Van de aan de staking deelnemende vak
bonden behox-en er 62 tot de pex-onistische
richting, 32 zijn onafhankelijk en 19 heb
ben communistische sympathieën.
De actie trof vx-ijwel het volledig tx-ans-
pox-tsysteem van Argentinië. De interna
tionale bux-gexTuchtvaax-t heeft echter geen
moeiliukheden ondex-vonden. De meeste
restaurants en fabrieken waren gesloten.
Kranten zijn niet. verschijnen. Hoewel de
electrische centrales en de telefoonmaat
schappij in staking gegaan.
Professor Theodor Heuss
noemd en roepen daax-voor de bemiddeling
in van de vroegere president, die toch te
Bonn relaties genoeg heeft.Hij moest te
West-Berlijn redevoeringen houden, te
Recklinghausen een cultureel feest bijwo
nen, van Düsseldorf ex-eburger worden. In
deze tijd van wijnfeesten langs de Rijn,
Moezel, Ahr en andere rivieren regent het
invitaties om „toch eens langs te komen"
want Heuss is immers een wijnkenner,
schrijver van een dissertatie over de
wijn. En als de professor dan in de open
baarheid verschijnt, blijkt eerst recht dat
hij nog immer als een vader des vader
lands wordt beschouwd en wil iedereen
hem een hand geven en met hem praten.
Ott'Duifs
Het allex-grootste deel van de invitaties
moet vriendelijk en beslist worden afge
slagen. Door wie? Via de vulpen van pro
fessor Heuss? Daar deze bijzondere man
het altijd als een eer heeft beschouwd
iedere brief te beantwoorden, heeft hij in
zijn villa een heel corx-espondentiebedrijf-
je. Zijn personeel bestaat uit een chauf
feur, een conciex-ge met echtgenote, een
secretaresse, een typiste en zijn vertrouw
de persoonlijke secretaris, de eveneens ge
pensioneerde hoge ambtenaar Hans Bott.
In het Stuttgarter telefoonboek staat al bij
Heuss' nummer: prof. Th. Heuss, seci"eta-
riaat.
Dat is het zure lot van een populair
mens, van een man die niet meer een ge
wone particulier kan worden, die ver
eerd wordt op een bepaald on-Duitse wij
ze, omdat hij in wezen een heel bijzonder
geestelijk gezag belichaamt. Zijn eerste
vakantiejaar mislukte dus. Heuss hoopt in
januari de eerste rust, na anderhalf jaar,
te mogen vinden: Lezen, schrijven mis
schien laat men hem dan daartoe einde
lijk de tijd!
De Zweedse film over het leven van
Adolf Hitler ,Mein Kampf", heeft in de
Bondsrepubliek over het algemeen zeer
objectieve cx-itiek gekregen. In het week
blad Der Spiegel, dat de film zeer had
geprezen, schreef een zekere heer Wolf
Hoffmann uit Hamburg het volgende in
gezonden stuk: „Uw artikel over de sme
rige tendenzfilm „Mein Kampf" is type
rend voor u. Deze film is klaarblijkelijk
de culturele gebeurtenis van het jaar,
maar is in feite niets anders dan een
verwarde, lelijke samenvatting van een
paar bijzonder goedkope scènes, voorzien
van brutale en overdreven commentaren.
Het leven van Adolf Hitler is ook onder
andex-e aspecten te beoox-delen. De gewel
dige, met spanning geladen dynamiek van
deze in de wex-eldgeschiedenis misschien
wel „einmalige" persoonlijkheid zal hem
nog wel eens een andere rang in de his
torie geven."
De gerenommeerde Frankfurter Allge
meine Zeitung werd onlangs geplaagd door
het zetduiveltje. Het blad schreef dat de
72-jarige (communistische) minister-presi
dent van Hongarije getrouwd was met een
tachtig jaar jongere vrouw. Enige lezeres
sen van de Frankfurter vlogen op het be
richt af en schx-even de redactie: „Hoe
weet u dat? De vrouw wordt pas over acht
jaar geboren" „Hoe doet hij dat?"
„Het is nauwelijks te geloven wat zo'n
bolsjewiek al niet kan". De redactie bracht
uitkomst: de dame is slechts dertig jaar
jonger.
De televisie bedreigt in West-Duitsland
niet alleen de bioscopen, maar ook het
kaartspelen. Tot dusver ging het met de
fabrieken, die kaarten maken, altijd goed:
hoge of lage conjunctuur, er werd in West-
Duitsland altijd wel gekaartin het
bijzonder het geliefde skat. De laatste
jaren bleef de afzet van speelkaarten dan
ook tamelijk constant: een zeven miljoen
spelen per jaar.
De laatste maanden zijn er evenwel wij
zigingen merkbaar: het skatspel wordt be
dreigd door de televisie. Men vex*wacht
dat binnenkort de eex-ste skat-, bridge- en
tarock-wedstx-ijden zullen moeten capitule
ren voor de televisie.
Een moord tot oplossing te bx-engen kan
vele moeilijkheden met zich meebrengen,
maar nog veel ingewikkelder werd het
vraagstuk voor de politie van Lyon, toen
na enige tijd de vermoox-de plotseling in
levende lijve op het toneel verscheen en
vex-baasd vroeg wat al die poppenkast
eigenlijk te betekenen had.
ROME (Reuter) Blijkens de niet-offi-
ciële uitslagen van de zondag gehouden
Italiaanse verkiezingen is de sterkte van
de vier centrumpartijen, die de geheel uit
christen-democraten bestaande regering
van Fanfani steunen, nagenoeg onveran
derd gebleven.
Christen-democraten, rechtse liberalen,
linkse sociaal-democx-aten en republikei
nen hebben 51,3 percent van de stemmen
gekregen.
De nieuwste ideeën op het gebied van comfort op passagiers
schepen zijn van boegspriet tot achtersteven verwerkt in de
27.300 ton metende „Empress of Canada", de nieuivste aanwinst
voor de transatlantische vloot van de Canadian Pacific Steam
ships. Aan dit nieuwe vlaggeschip van de maatschappij wordt
thans op de werf te New Castle on Tyne de laatste hand gelegd,
voordat het op 19 april 1961 de eerste reis van Liverpool naar
Montreal zal maken. Een van de finishing-touchesaan het
bovendek was de plaatsing van de schoorsteen. Ofschoon
deze van aluminium vervaardigd is, heeft, hij een gewicht van
64 ton. Het bleek daarom gemakkelijker het schip naar de kraan
te slepen dan omgekeerd. Een reusachtige kraan hief het ge
vaarte hoog boven het water en statig meerde de Empress of
Canada vlak eronder. De plaatsing van de okerkleurige schoor
steen voorzien van de rood-wit geblokte maatschappijvlag
en het verslepen van het schip, duurde niet langer dan een uur.
Op 15 maax-t j.l. verdween plotseling de
Algerijnse voetballer Mammar Ben Soulah.
Niemand wist wat er met hem was ge
beurd en waax-heen hij was gegaan. Op 9
april haalde de politie in Lyon een in
vex-regaande staat van ontbinding zijnd lijk
uit de Rhone op. Het bleek een Algerijnse
man te zijn. De autox-iteiten concludeex-den
dat het het stoffelijk overschot van Ben-
Soulah was en wax-en van mening nu het
volledige bewijs te bezitten, dat de moor
denaar van de voetballer een meneer Char-
net moest zijn, geen onbekende van de
politie van Lyon overigens.
Charnet en Ben Soulah dongen namelijk
beiden naar de gunst van Fx-angoise Bat-
teau, een barmeisje uit Lyon.
Volgens sommige mensen had Charnet,
kox-t na de verdwijning van zijn rivaal,
in verschillende bars met veel branie ver
teld. dat hij Ben Soulah in de Rhone had
gesmeten.
Fx-anpoise Batteau bevestigde zelfs bij
de politie, dat Charnet „haar vriend Ben
Soulah het leven benam".
Het verdriet in huize Ben Soulah was
groot. En Mammars twee bx*oers, Slimane
en Djilali, die het stoffelijk overschot ge-
identificeerd hadden en ervan overtuigd
waren, dat het hier hun broer betrof, leg
den iedere week bloemen op het eenvou
dige graf op het Lyonse kerkhof „La Guil-
lotière".
Terug uit het graf
Een paar dagen geleden echter, meldde
zich bij een douanekantoor aan de Fx-ans-
Duitse grens, de vermoorde Ben Soulah.
Hij verkeerde in blakende welstand en
wilde wel eens weten, wie bewijzen kon
dat hij dood zou zijn. Hij vertelde de poli
tie dat hij destijds besloten had te ver
dwijnen omdat hij door de Algex'ijnse ver
zetsbeweging in Frankrijk voortdurend
werd lastig gevallen. Deze wilde, dat Ben
Soulah voor haar zou werken, hetgeen hij
echter weigerde. De beste manier om de
moeilijkheden verder te ontlopen was naar
West-Duitsland te gaan, aldus Ben Soulah.
Hier was hem een contx-act aangeboden
om als beroepsvoetballer in de club Lan
dau te spelen. En in Landau hoorde hij
ook over de moord.
Maar wat moet de politie nu met Char
net doen, die nog steeds in voorarrest is?
Heeft hij iemand anders vermoord? En
wie is de man, die men opviste en als
Ben Soulah heeft begraven? Frangoise
Batteau kan de politie ook al niet helpen.
Intussen zit ook Ben Soulah met een
probleem. Volgens de wet ligt hij al lan
ger dan 200 dagen in zijn gx-af en voor
dat op papier zijn „tex-ugkeer uit de dood"
is gex-egeld, zullen er heel wat ambtenaren
aan te pas moeten komen.
