,A(w
4
SCHIPBREUK
1000 BROEKEN!
Luis Dominguin's ster als
kampioen-matador dalende
PANDA EN DE MEESTER-VODDENRAPER
GEEF
iets voor de
FIETS
ENGEL
TccU ió hst zo
V.
FAMILIE VAN EEN VERKEERSSLACHTOFFER
EIST EEN KIND ALS VERGOEDING
Professor Zmipovsk en zijn vreemde avontuur
Portugezen zijn trots op
„overzeese provincies"
Vermoeiend
De radio geeft vrijdag
T elevisiepr ogramma
NIET LANGER ZOEKEN!
„Meester-inbrekers" slaan
nieuwe slag in Londen
Kankerbestrijding
Adams blijft arts-af
Weer Yves
Oude
taalgrens
J
ONS VERVOLGVERHAAL DOOR
RUTH ASPINALL
Vertaling: Margot Bakker
L ol. UBRDAG 2 4 NOVEMBER 1960
31- Door het geroezemoes dat de binnen
stromende klanten maakten, werd opa
eindelijk wakker. Stralend sprong hij uit
zijn stoel. „Maar Panda...!" kraaide hij.
„Hoe heb je me kunnen laten dutten, terwijl
al die snuiters geholpen moeten worden?!
Dat varkentje zullen we met ons tweetjes
eens vlug wassen Nu werd het één en
al bedrijvigheid in het winkeltje. Het was
opmerkelijk hoe vlug de klanten tevreden
te stellen waren. Haastig kozen zij iets
uit de voorraad lompen, trokken hun por-
temonnaie tevoorschijn en wilden dan maa
weer zo ga.uw mogelijk vertrekken. Zij
vonden alles even mooi en maakten geen
enkele aanm.erking. Maar opa was niet
zo gemakkelijk tevreden te stellen. „Ik
verkoop alleen deugdelijke bullen, weet
je!" riep hij zijn klanten toe. „Als je iets
koopt, moet het ook passen!" Dus stond
hij er op, dat. iedereen ook aantrok wat
van zijn gading was. Opeens leken de ko
pers lang zo tevreden niet meer. Moeilijk
ademend strompelden zij door het vertrek
en bekeken zichzelf met afschuw in een
gebarsten spiegel. Maar ondanks alles ble
ven zij bij hun keus en betaalden grif
Het t.v.-programma van de N.C.R.V. viel
woensdagavond in drie delen uiteen. Pi
Scheffer ging voorop met zijn rubriek
,.Pas geperst", waarin hij als een père no
ble, een tikje streng, maar met veel wel
willendheid muzikanten, zangeressen,
kortom allen, die in de wereld van de
muziek hun partij meeblazen introduceert.
Dat doet hij wel zo goed, dat we er steeds
weer graag naar kijken. Eenzelfde soort
rol vervulde Cruys Voorbergh als gids in
het Toneelmuseum. Het was een beziens
waardige verzameling, welke ons in dat
museum werd getoond en Voorbergh lar
deerde dat met spelfragmenten en inter
views, waarvan de ontmoeting met Betty
HoltropVan Gelder beslist gereleveerd
moet worden. De 94-jarige* actrice droeg
haar Julia-partij uit de „Koopman" voor
met het élan der jeugd. Het enige be
zwaar dat we tegen de rondleiding had
den, was dat ze toch nog iets te lang duur
de, omdat ze zo gedegen was. Dat de ru
briek „Attentie" daarvan de weerslag zou
ondervinden, kon niet uitblijven. Dat hou
je niet vol: een avond lang gepraat als
kijker en niets zelf kunnen zeggen. Wij
hebben dan ook „Attentie" niet helemaal
uitgezien. Kan bij de samenstelling van
het programma al te veel causeren al
is het dan op niveau niet worden ver
meden? Het wordt zo vermoeiend voor
oog en oor dat allemaal te verwerken.
Beeldschermer
HILVERSUM I. 402 m. 7.0O—24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nieuws. 7.15 Gram. 7.30 Voor de jeugd.
7.40 Gram. 7.45 Morgengebed en overweging. 8.00
Nieuws. 8.18 Gram. 8.50 Voor de vrouw. 9.35 Wa
terstanden. 9.40 Schoolradio. 10.05 Gram. 10.30
Gram. 11.00 Voor de zieken. 11.40 Gram. 11.50 Als
de ziele luistert, lezing. 12.00 Middagklok - nood
klok. 12.03 Lichte muziek. 12.50 Act. 13.00 Nieuws.
13.15 Zonnewijzer. 13.20 Dansmuz, 13.45 Vraagbaak
voor vrouwen. 14.00 Sopr. en gitaar. 14.50 Gram.
15.00 Schoolradio. 15.30 Voor de zieken. 16.30 Viool
en piano. 17.00 Voor de jeugd. 17.15 Kinderkoor.
17.40 Beursber. 17.45 Promenade-ork. en sol. 18.20
Land zonder grens: 2. Maastricht, klankb. 18.50
Regeringsuitz.: Emigratierubriek. Het emigratie
praatje van H. A. van Luyk. 19.00 Nieuws. 19.10
Act. 19.25 Memojandum. 19.30 Polit. lezing. 19.40
Verz.progr. voor de soldaten. 20.30 Avondcollege:
radiolessen. 21.00 Licht progr. 21.40 Jong - oud -
eeuwig: gedachtenwisseling en muzikale vragen-
beantw. 22.25 Boekbespr. 22.30 Nieuws. 22.40 Een
liefde, die ontrouw overwon (I), lezing. 22.50
Lichte muziek. 23.5524.00 Nieuws.
HILVERSUM II 298 m. 7.00 VARA. 10.00 VPRO.
10.20 VARA. 12.00 AVRO. 16.00 VARA.
19.30 VPRO. 21.00 VARA. 22.40 VPRO.
23.00-24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nieuws. 7.10 Gymn. 7.20 Gram. en
act 8.00 Nieuws. 8.18 Gram. en act. 9.00 Gymn.
vóór de vrouw. 9.10 Gram. 9.40 Schoolradio VPRO:
Dit en het andere, vraaggesprek. 10.05 Morgen
wijding. VARA: 10.20 Voor de vrouw. 11.00 Voor
de' kleuters. 11.15 Fluit en piano. 11.40 Gram.
AVRO: 12.00 Gram. 12.20 Regeringsuitz.: Voor de
landbouw. 12.30 Land- en tuinbouwmeded. 12.33
Sport en prognose. 12.50 Pianospel. 13.00 Nieuws.
13.15 Meded. en gram. 13.25 Milit. ork. 13.55 Beurs
ber. 14.00 Vrouwenkoor. 14.25 Boekbespr. 14.45
Gram. 15.00 Amus.progr. VARA: 16.00 Orgel en
zang. 16.30 Voor de zieken. 17.00 Voor de jeugd.
17.53 Actual. 18.00 Nieuws. 18.15 Vlaamse notities.
18.20 Lichte muz. 18.50 De puntjes op de i, praat
je. 19.00 Voor de kinderen. 19.10 Jazzmuziek.
VPRO: 19.30 Het platteland nu, gespx-ek. 19.45
VPRO-nieuws. 20.00 Nieuws. 20.05 Vrijheid
in de opvoeding, lezing. 20.20 Kalenders, praatje.
20.25 Toneelpraatje. 20.35 Kamerkoor. 20.50 De
wereld vergadert, lezing. VARA: 21.00 Gram. 21.50
Quizprogr. 22.15 Buitenl. weekovei-z. 22.30 Nieuws.
VPRO: 22.40 Zorg om de mens, gesprek. VARA:
23.00 Soc. nieuws in Esperanto. 23.10 Muziekrevue.
23.55—24.00 Nieuws.
BRUSSEL. 324 m.
12.00 Nieuws. 12.03 Gram. 12.30 Weerber. 12.35
Gram. 12.50 Koersen. 13.00 Nieuws 13.15 Orgel
recital. 14.00 Schoolradio. 15.45 Gram. 16.00 Koer
sen. 16.06 Omr.oi-k. en sol. 16.55 Gram. 17.00 Gram.
Nieuws. 17.10 Lichte muz. 17.45 Franse les. 18.00
Boekbespr. 18.10 Kamermuz. 18.20 Voor de solda
ten. 18.50 Sportkron. 19.00 Nieuws. 19.40 Gram.
20.00 Symf.orkest en solist. (In de pauze: Kunst-
kaleidoscoop). 22.00 Nieuws. 22.15 Lezing. 22.45
Gram. 22.5523.0 Nieuws.
VOOR DONDERDAG
NTS: 20.00 Journ. VARA: 20.20 Actueel progr.
20.30 De dans door de eeuwen heen, licht progr.
20.55 Als mijn vrouw dat wist, speelfilm.
VOOR VRIJDAG
NTS: 20.00 De bezetting, documentaire. KRO:
21.05 Magazine de Paris. 21.35 Sportprogramma.
22.00 Epiloog.
'Advertentie
Keuze uit meer dan
OOK VOOR JONGENS
Gen. Cronjéstraat 40 - 44 - Haarlem
Telefoon 54679
Advertentie
Scotland Yard wil een speciale afdeling
scheppen, die tot taak zal krijgen af te
rekenen met de meest geslepen bende
brandkastkrakers, die ooit in Londen aan
het werk is geweest. Men maakt zich gro
te zorg over het drieste optreden van de
ze bende, die postkantoren, juweliersza
ken en particuliere woningen in de bui
tenwijken berooft. Er bestaat bij de po
litie geen twijfel, dat al deze „kraken"
het werk van een en dezelfde bende zijn.
Het laatste wapenfeit van de bende
werd dinsdagochtend ontdekt. In Zuidoost-
Londen, in de wijk Camberwell, was uit
het postkantoor dertigduizend pond gesto
len. Op 31 augustus was er in datzelfde
postkantoor ingebroken, maar toen had
men „slechts" zesduizend pond uit de
brandkast kunnen roven. In beide geval
len hadden de inbrekers zich op dezelfde
manier toegang verschaft. Zij klommen op
het dak via een spoorbrug en zaagden de
tralies door, die voor een bovenlicht wa
ren aangebracht. Een man is toen naar
binnen geklommen en heeft voor de an
deren een deur opengemaakt. Binnen heeft
men de brandkast opgeblazen. Bij de in
braak van maandagavond had men ech
ter de explosieve kracht van de lading
dynamiet onderschat, zodat niet alleen de
brandkast werd vernietigd maar ook het
gehele vertrek waarin deze stond.
Scotland Yard vermoedt, dat achter de
reeks van brandkastkraken een man staat
die specialist, is op dit gebied en anderen
zijn orders laat uitvoeren.
Advertentie
Een Russische arts. Nikolai Shapiro,
heeft een stof ontdekt die de in de na
bijheid van kwaadaardige gezwellen lig
gende gezonde cellen immuun voor bestra
ling zou maken, aldus bericht het Sovjet
persagentschap Tass.
Shapiro, lid van de Russische Academie
van Wetenschappen, zou met deze stof,
amino-ethylene-hydronite, reeds een aan
tal geslaagde proeven op dieren genomen
hebben.
Een woordvoerder van het kankerinsti
tuut in Londen merkte op dat in Engeland
en de V.S. ook naar een dergelijke im
muniserende stof wordt gezocht. De lei
der van het instituut, prof. Alexander
Haddow, zou zich sceptisch hebben uitge
laten over de Russische mededeling.
Advertentie
Grote Houtstraat 181
Haarlem - Tel. 14444
De medische raad van Engeland heeft
woensdag een tweede verzoek van dr.
John Bodkin Adams om weer in het art-
senregister te worden opgenomen, van de
hand gewezen. Vorig jaar november had
dr. Adams het eerste verzoek ingediend.
In november 1957 is John Bodkin Adams
uit het artsenregister geschrapt, omdat hij
was veroordeeld wegens veertien geval
len van vervalsing, en onregelmatigheden.
Aanvankelijk was hij ervan beschuldigd
welgestelde patiënten, die hem in hun tes
tament hadden opgenomen, om het leven
te hebben gebracht. De jury achtte hem
hieraan niet schuldig, maar hij werd tot
een boete van totaal 2.400 pond sterling
veroordeeld op de veertien andere punten,
die hij alle bekend had.
De raadsman van de thans niet meer
erkende arts heeft voor de raad verklaard
dat Adams zeer dankbaar zou zijn voor
een gelegenheid zijn schuld uit te wissen.
De raad had slechts 16 minuten nódig
om te komen tot een eenstemmig besluit
van afwijzing.
PARIJS (Reuter) Yves Saint Laurent,
de 24-jarige eerste ontwerper van het mo
dehuis Dior, heeft volgens zijn vrienden
„een volkomen lichamelijke en geestelij
ke instorting gehad en kan zelfs niet meer
lopen". Hij zou zelfs familieleden niet her
kennen en niet in staat zijn, zelf het eten
naar zijn mond te brengen. Saint-Laurent
bevindt zich nog steeds in de particuliere
kliniek waarheen hij vorige maand uit een
Parijs militaire ziekenhuis werd vervoerd.
Een woordvoerder van Dior heeft eerder
tegengesproken, dat Sant-Laurent ernstig
ziek zou zijn geworden na zijn ontslag uit
het Franse leger. De woordvoerder zei
wel, dat hij „zeer zwak" was.
De weg van Keulen, via Heerlen, Maas
tricht, Tongeren en Bavaai naar de Ka-
naalkust markeerde in de vierde eeuw na
Christus de uiterste grens van het Romein
se Rijk in het noorden. Deze weg was
voorzien van talrijke versterkte steunpun
ten die het overschrijden van de linie kon
den beletten. Talrijke wachttorens maak
ten een permanente bespieding van het
omliggende gebied mogelijk en tenslotte
waren er nog de plaatselijke garnizoenen
die zich op elk alarmsignaal langs de heir
baan konden spoeden om het betreden van
Romeins gebied door kwaad-
willigen te verhinderen. Bij
deze weg eindigde niet alleen
het Romeinse Rijk, maar ook
een goed deel van datgene wat
wij thans onder cultuur ver
staan. Alles wat ten noorden
van deze linie lag was wilder
nis, waarin zich geen enkel
centrum van beschaving bevond. Resten
die op aanwezigheid van Romeinse cul
tuur uit die tijd wijzen, zijn in het Neder-
lands-Vlaamse gebied vrijwel niet aange
troffen. Nederland was in die dagen een
vergeten, drassige uithoek, schaars be
woond door delen van Germaanse stam
men die hier een primitief bestaan leidden.
Hoe anders was dit aan de andere zijde
van de grens, in Gallië, waar de bevolking
sedert de tweede eeuw voor Christus een
vrij hoge trap van beschaving had be
reikt! Wel hadden vele volken zich in de
loop der eeuwen in dit gebied genesteld,
doch zij waren zo gering in aantal in ver
gelijking tot de autochtone bevolking van
dit gebied, dat zij bijna geheel werden ge
absorbeerd. Na de verovering van deze
streken door de Romeinen hebben de be
woners na enkele eeuwen hun cultuur en
taal moeten opgeven voor die der over
heersers. Achter de noordelijke linie be
vond zich een goed georganiseerde staat,
waarvan de bewoners deel hadden aan
veiligheid, be stuur szekerheid en cultuur.
Het land was onderworpen aan een cen
trale organisatie, beheerst door een korps
van ambtenaren. Het zo genoemde „vul
gair latijn" waaruit later het Frans is
voortgekomen, was hier de taal.
Het is duidelijk dat de noordelijke ver
dedigingslinie niet alleen een staatkundige
scheiding vormde, maar tevens een cul-
turele en taalkundige afbake
ning moet zijn geweest. En
toen deze linie voor de druk
der Germanen bezweek en de
Franken het land binnen
stroomden, had dit niet tot
gevolg dat men vergeve
ons de term het cultuur
front bezweek, doch wél dat
de Franken deel kregen aan de hier ge
vestigde cultuur. Zij maakten de taal
van het land tot de hunne, al hebben
zij uiteraard op de vorming der taal in
vloed uitgeoefend. Uiteraard zijn er nog
andere omstandigheden in het spel ge
weest die het voortbestaan van de Ro
meins-Germaanse taallinie tot in onze tijd
hebben bevorderd (o.a. het feit dat de ker
kelijke bestuursindeling samenviel met de
staatkundige) maar in grote trekken kan
het ontstaan van de scherpe scheiding tus
sen de Franse en de Nederlandse taal in
België ons op deze wijze begrijpelijk zijn.
Minder begrijpelijk is het verschijnsel
dat er in de natuur eieren zijn die zich
v e rmenigvuldigen.
Daarover een volgende keer.
H. Pétillon
Nadruk verboden
De behandeling voor de landschapsrecht
bank in Hollandia van een verkeersonge
luk waarbij een twaalfjarige jongen van
het eiland Japen werd gedood en de chauf
feur, afkomstig uit Nimboran, werd ver
oordeeld tot zes weken hechtenisstraf
had een bijzondere kant, aldus de Nieuw-
Guinea Koerier. De familie van het slacht
offer had namelijk een civiele vordering
ingesteld, bestaande uiteen kind.
De vader van het slachtoffer was met
elf anderen speciaal voor deze rechtszaak-
naar Hollandia gekomen en diende een
schriftelijke vordering in, met redenen
omkleed. Hij verwees naar de toestand
van vóór de vestiging van het Nederlandse
bewind, toch het principe gold van „een
ziel voor een ziel" of wel „oog om oog,
tand om tand".
Werd een lid van de eigen groep ge-
YV 1
I 4
i lflè
l loM
3435. Goedendag! zei de professor. Als ik het teken geef, laten jullie de lijnen
schieten! De mannen knikten. Goede reis, professor, en succes! zeiden ze.
Professor Zmipovsk kroop door het ronde deurtje in de cabine, en maakte het stevig
dicht. De mannen stonden gereed en wachtten op zijn teken.
Ja! riep de voorman, toen hij achter één der patrijspoortjes de professor zag
knikken. De mannen lieten de lange, gespannen lijnen schietenen het maanschip
werd door de veerkrachtige lijnen met 'n geweldige kracht de lucht in geslingerd.
dood door een buitenstaander, dat werd
er als vergelding ook iemand van de an
dere groep gedood. Dit principe van een
ziel voor een ziel achtte hij nog steeds
van kracht, hoewel er in het verleden
nog nooit een proces tussen Seroeiers en
Genj emmers was geweest.
De familie van de chauffeur die ook een
afvaardiging van twaalf man uit. de Nim
boran had gestuurd, betwiste de eis van
de Seroeiers.
De landschapsrechtbank vroeg aan eisers
of zij hun vordering konden baseren op
een precedent, omdat men bij onderzoe
kingen naar het adatrecht van een groep
dient af te gaan op de rechtspraktijk en
niet op de mondeling weergegeven rechts
norm. De vader van het slachtoffer wist
te vertellen dat enkele generaties geleden
in Seroei als vergelding voor een moord
een kind van de tegenpartij was geroofd
en gedood.
De landschapsrechtbank verklaarde de
eis niet ontvankelijk en voerde als argu
ment aan dat daardoor een vorm van
slavernij zou worden toegestaan en dat is
volgens het wetboek van strafrecht ver
boden.
KERKELIJK NIEUWS
Ned. Herv. Kerk
Bedankt voor Koudekerke: A. J. On
sten k te Bath men; voor Opheusden: J.
Zwijnenburg te Oldebroek.
Geref. Kerken
Beroepen te Hi.iken: P. Melles te Maars-
sen; te Schevenir.gen (vac. G. O. Donner):
J. Wildschut te Zeist.
LISSABON (UPI) De Portugezen heb
ben de laatste weken ettelijke demonstra
ties gehouden om de wereld te tonen, dat
zij zich geheel verbonden voelen met Por-
tugals overzeese gebieden en geen goed
woord over hebben voor de critiek, die
in de UNO onlangs is geuit op het Por
tugese „koloniale beleid". De demonstra
ties zijn zowel door de regering als door
particulieren georganiseerd en men kan
hier geenszins spreken van alleen maar
een door de autoriteiten opgezette propa
gandacampagne.
Waar men ook komt, Portugezen debat
teren over de toekomst van de gebieds
delen in Afrika en Azië en de gewone man
zal elke gelegenheid aangrijpen om de bui
tenlander aan zijn verstand te brengen,
dat zijn land strijdt voor een goede, recht
vaardige zaak. Daarin wordt hij gesteund
door vele Portugese Afrikanen, die in het
„moederland" werken.
In tegenstelling tot vrijwel alle andere
mogendheden denkt Portugal er dan ook
niet aan zich uit zijn koloniën, die hier
„overzeese provincies" heten, terug te
trekken. Die overzeese gebieden zijn Gui
nea, Angola en Mozambiek in Afrika, te
zamen met een aantal eilanden in de At
lantische Oceaan, en Goa, Timor en Ma-
cao in Azië.
De Portugees ziet deze gebieden inder
daad als „provincies" en weigert ze op
één lijn te stellen met de voormalige ko
loniën van Groot-Brittannië, Frankrijk,
Nederland, België of enige andere mo
gendheid. Met trots legt hij er de nadruk
op, dat een Portugees niet eens weet, wat
rassendiscriminatie is
(UPI) Veertien jaar geleden zocht
een jonge stierenvechter een mogelijkheid
om erkenning te krijgen als de beste ma
tador van Spanje. Hij ging met de beste
torero van die dagen, Manolete, een aan-
29)
„Dat kun je niet menen".
„Het is waar", zei Paul en hij staakte het lachen
even onverwacht.
„In weiitelijkheid praten zulke mannen daar gewoon
lijk maar al te graag over", ging hij verder. „Ik was
een van de geremde naturen, die het niet doen, vrees
ik. Maar ik heb me later vaak afgevraagd, hoe de wer
kelijke verloren zoon die maaltijd met het gemeste kalf
doorworsteld heeft. Misschien is ook bij hem de ge
dachte opgekomen, dat hij beter bij zijn varkenstrog
had kunnen blijven".
„Was het werkelijk zo erg?"
„Inderdaad", zei hij. „En waarom had ik eigenlijk
over mijn belevenissen moeten praten? Mijn Oostenrijk
se vrienden zouden in mijn milieu toch geen waardering
gevonden hebben".
„Misschien vergis je je daarin".
„Nee", zei hij hard, „ik vergis me niet. Thuis ston
den ze volkomen naast de werkelijkheid. Al die mensen
dachten in feite alleen aan zichzelf en aan de mogelijk
heid, hun voorloorlogse welvaart zo spoedig mogelijk
terug te krijgen. Zij hadden allen de mond vol van on
benullige gemeenplaatsen over de oorlog en de politieke
toestand enfin, alle mooie zinnen, die zij uit hun
lijfblad van buiten hadden geleerd. En over vrijheid
hadden ze het. Lieve help, vrijheid, en dan gaan ze
hun heilige huisjes bouwen en kruipen erin weg".
„Heilige huisjes?"
„Ja. Vier stevige wanden, en die heten „maatschap
pelijke voorschriften". En daar bovenop komt een dak,
en dat heet „burgerlijk fatsoen". Dan blijf je aan de
veilige kant. Je hebt daarna alleen nog te zorgen voor
een lijstje met namen van mensen die je op de thee
kunt nodigen".
Valentine zei: „Wat jij aanduidt met „burgerlijk fat
soen", zou ik geen dak op een heilig huisje willen
noemen. Ik zie er eerder een boom in.
„Ja, dat zou het natuurlijk moeten zijn", zei Paul.
„Een levende, groeiende boom. Maar is het dat voor
dei-gelijke mensen? Kom nou!" Zijn stem zei het haast
snauwend.
Valentine ging er niet op in. Zij vroeg alleen: „Heb
ben ze jou ook in een heilig huisje willen stoppen?"
„Met bekwame spoed. Ik moest een keurige functie
aanvaarden en tijdens de weekeinden kon 'tX thuisko
men".
„En dus heb je hen in de steek gelaten", zei zij met
een glimlach.
„Ja, maar het was dom van mij te verwachten, dat
ik ergens anders iets beters zou vinden. De mensen
met wie ik samenwerk en de mensen die ik interviews
afneem zo wonen allemaal in heilige huisjes. Het
type van huisjes verschilt, maar daarmee is alles ge
zegd. Zo gaat het immers? Alles moet ingedeeld worden.
Al schrijf je een opzienbarende roman, als je boek niet
In een of ander kastje past vind je er nergens êen
uitgever voor. Er staat een soort raad van beheer aan
het hoofd van elke tak van kunst en die vertelt je
precies wat je mooi hebt te vinden. Zo is er ook een
raad van beheer voor de mode, die je vertelt wat je
moet aantrekken. En ze ontnemen aan het leven alle
opwinding, alle lust tot ontdekking, alle vreugde. In de
politiek is 't immers al niet anders? Je hoort bij deze
partij of je hoort bij een andere. De ene partij is in
de oppositie en oefent kritiek, en morgen is de andere
in de oppositie en oefent dezelfde kritiek, soms met
dezelfde argumenten. Als we maar in een vakje thuis
horen komt de rest er niet op aan".
Het lag op haar lippen, dat het „niet in een vakje
thuishoren" toch eigenlijk ook een soort maatschappe
lijke keus was, maar zij hield de opmerking binnen.
Het liefst had zij hem in haar armen genomen om
hem te vertellen, dat hij zo eenzaam niet hoefde te
zijn. En volkomen onverwacht kreeg zij een gruwelijk
medelijden met de onbekende Lady Isabella Cleeve, die
haar opstandige jongste zoon zo graag had vastgehou
den en hem juist daardoor tot het andere uiterste had
gedreven. Zij staarde afwezig naar een hoge golf, die
de landtong bestormde en het water in een uit mil
joenen druppels bestaande nevel om zich heen ver
spreidde.
„De wrede zee", zei Paul. „Zo noemen zij het, omdat
zij er geen macht over hebben. De zee gaat haar eigen
gang".
Valentine zei: „Nee, zo noemen zij het, omdat zij
er bang voor zijn. Mensen zijn dikwijls bang. Paul.
Daarom zoeken zij bescherming en jij denkt, dat zij
zich in heilige huisjes terugtrekken". Terwijl zij het
zei drong het tot haar door, dat dit evenzeer op haar
zelf sloeg als op de onbekende familieleden van Paul,
over wie hij zich zo verbitterd uitliet. „Wij staan niet
meer naast de werkelijkheid", zei zij nog, „zodra wij
onszelf durven zijn, datgene wat wij van binnen altijd
zijn.
Hij keek haar haastig aan en begon te lachen. „O,
maar jij en Nannie staan niet naast de werkelijkheid!"
„Die familie van jou", zei Valentine, „die is vermoe
delijk ook bang geweest. Vergeet niet, dat alles waar
aan zij gewend waren en alles, waarmee zij gelukkig
waren ge\yeest, plotseling bedreigd werd".
Het bleef lange tijd stil, zonder dat er van enige ge
spannenheid sprake was. Paul leek tot rust te komen.
„Misschien is het dat geweest", zei hij tenslotte.
En op dat ogenblik begon het te sneeuwen.
HOOFDSTUK X
De sneeuw leek de wagen zelf te verblinden en liet
alleen twee vage ogen open, die door de ijverig slaande
ruitenwissers nauwelijks helder gehouden konden wor
den. Grote vlokken stormden er als opzettelijk op aan,
begonnen aan de grens van het blikveld hun woeste
tocht en werden groter naarmate zij naderden, zodat
de ogen de neiging hadden hun warrelende beweging te
volgen in plaats van op de bergen van de weg gericht
te blijven.
Het hele landschap ging verloren in een witachtig
waas, maar die schemerachtige glinstering was nauwe
lijks minder verleidelijk mooi dan het hinderlijk licht
van een laagstaande zon.
„Neem jij de zonnebril", bood Paul aan. „Ik kan
mijn ogen zo nodig dichtdoen".
Valentine zette de bril op, maar daarna had zij in
het geheel geen licht meer en zij gaf Paul. zijn bril
terug.
„Het helpt niet. Maar ik zie het zo ook wel".
Zij voelde zich eigenlijk bijzonder goed op haar ge
mak. De sneeuw, hinderlijk natuurlijk, verontrustte
haar niet werkelijk. Zij was ervan overtuigd, dat zij
veilig thuis zouden komen.
„Heerlijk weer voor een middagje uit!" zei zij
lachend.
„Ja, dat heb ik op mijn geweten", beschuldigde Paul
zichzelf. „Ik wilde maar, dat ik het stuur van je kon
overnemen". Toen moest hij lachen. „Maar je zult wel
niet veel vertrouwen in mijn rijvaardigheid hebben".
„Ach
„Ik kan het echt welTerwijl zij een hellende
bocht namen voelden zij beiden de wagen slippen. „Het
gaat jou overigens ook prima af", ging Paul verder.
Er klonk bewondering in zijn stem. „Maar goed, ik zou
in dit weer toch liever zelf rijden. Je voelt je als man
zo hulpeloos in een dergelijke situatie".
„Dat begrijp ik", zei Valentine. „En ik zou het je
laten doen, als je ertoe in staat was".
„Dat neem ik van je aan".
Hij leek ook in een opgewekte stemming te zijn, hoe
wel zij hoorde dat hij moe begon te worden. Misschien
zei hij daarom, misschien ook omdat hij haar aandacht,
die zij volledig voor het rijden nodig had, niet wilde
afleiden, daarna niet veel meer. Langzaam reden zij
verder, alleen met elkaar in een onherkenbaar worden
de wereld. Toen Valentine eindelijk de wagen de garage
binnenreed was het, alsof zij een mensenleeftijd samen
hadden doorgebracht.
Met haar hand veegde zij de sneeuw van de radia-
teur en ten slotte met haar hele arm. Zij merkte dat
haar vingers trilden toen zij de petroleumlamp naast
de wagen zette. En de plaids waren op geheimzinnige
wijze plotseling te zwaar voor haar geworden. Zij moes
ten beiden uitgeput zijn, dacht zij. Toch lachten zij
nog, terwijl zij Paul steunde langs het inmiddels onder
gesneeuwde tuinpad.
Het begon donker te worden en het licht in de vesti
bule brandde toen zij de voordeur openmaakte. Binnen
kwam het schijnsel hen verblindend tegemoet.
(Wordt vervolgd)
tal gevechten „mano a mano" („hand aan
hand") aan.
In een programma optredend, trachtte
deze jongeman, Dominguin, Manolete in
waaghalzerij en kunde te overtreffen bij
het bevechten van de stieren.
Op 27 augustus 1947, tijdens zo'n „hand
aan hand"-gevecht in de arena van Lina
res (zuid-Spanje) sloeg het lot toe. Een
zwarte Miura-stier „Islero" geheten,
maakte aan de rivaliteit en aan het leven
van Manolete een einde. Luis Miguel Do
minguin was de nieuwe koning der stie
renvechters.
Heden ten dage verkeert Dominguin
echter in dezelfde positie als Manolete des
tijds. Zijn zwager Antonio Ordonez speelt
nu de rol die hij veertien jaar geleden
speelde. In het corrida-seizoen van vorig
jaar hebben Manolete en Ordonez elkaar
in menige „mano a mano" naar de kroon
gestoken. Vele „aficionados" (liefhebbers)
zijn ervan overtuigd dat Ordonez thans
een beter matador is dan Dominguin. De
laatste heeft dit seizoen in Bilbao al een
„cornada", een ernstige verwonding opge
lopen, maar tot een mano a mano is het
dit seizoen nog niet gekomen. Maar, zeg
gen de liefhebbers van het „fiesta brava",
het moet er dit jaar van komen. De be
slissing staat voor de deur.
De jaren gaan tellen
Dominguin is befaamd om zijn doods
verachting. Hij „werkt" zeer dicht bij de
horens en knielt soms vlak voor de stier
in het zand van de arena. Ordonez is de
man van de klassieke figuren, met een
schoonheid van stijl waarover de critici
van de Spaanse pers in vervoering kun
nen raken.
Dominguin en Ordonez zijn momenteel
de bestbetaalde matadores van Spanje.
Voor één middagvoorstelling krijgen zij
een honorarium van 350.000 peseta's!
(plm. 24000 gulden). Maar bij Dominguin
beginnen de jaren te spreken, want er zijn
al dertien jaar verlopen sedert hij in Lina
res zijn erkenning als meester toegewor
pen kreeg.
En niet dat alleen.
Enkele jaren geleden zijn door de
Spaanse regering bepalingen ingevoerd
die het gevecht met de stier nog gevaar
lijker maken: het „scheren" van de ho
rens is strafbaar gesteld. „Scheren" wil
zeggen dat de punten van de horens weg-
gevijld of -gezaagd worden. Daar de
scherpe horens het gevaarlijkste wapen
van de stier zijn, kan een matador er
voordeel van hebben als zij „geschoren"
zijn.
Samuel Flores, een bekende fokker van
vechtstieren, is dezer dagen tot een boete
van 50.000 peseta's veroordeeld omdat de
horens van de eer: te stier die op 1 augus
tus de arena van Malaga ingezonden
werd, „geschoren" waren. De matador die
deze stier bevocht wasLuis Miguel
Dominguin. Hij is niet gestraft, maar de
boete die Flores kreeg is een duidelijke
terechtwijzing voor de „numero uno" van
de Spaanse matadores.
