„LE MISANTHROPE"
Het Strauss-Quartett excelleerde
met Bartók's vierde strijkkwartet
J.TH.KORT
„SPEELS GEMIN, SPEELS GEWIN"
De negen Muzen
Vier premières bij het
Amsterdams Ballet
Akkoord in het G.O.
over salarissen
l.o.-onderwijzers
B. en W. van Goes gaan
schoonschip maken
Twee doden in het verkeer
13
Drukkersweekblad en
Autolijn met schitterend
kerstnummer
Kerkelijk nieuws
IN EEN MODERNE UITMONSTERING
„Theatre du Vieux-
Colombier" op tournee
Gregory Ratoff overleden
In Minerva Theater Heemstede
Arnhemse raad ontstemd
over „De Duivel en God"
Rotterdamse première van
„Holiday on Ice"
Overijselse kunstprijs
voor jonge beeldhouwer
\WÊÉ
TÉ
Kfg-
m
fiml
Charmante opvoering door Rotterdams Toneel
Dodelijk ongeluk
Communisten in
Amsterdam wellicht weer
in raadscommissies
Opslag van kernwapens
niet gevaarlijker dan van
conventionele munitie
DONDERDAG 15 DECEMBER 1960
Met vier premières en bovendien twee
gastsolisten in het programma, is het Am
sterdams Ballet woensdag in de Rotter
damse Schouwburg opgetreden. Het hoog
tepunt was de klassieke „pas de deux"
Sonia Arova en Job Sanders in „Don
Quichotte" van Marius Pepita op mu
ziek van Ludwig Minkus.
uit „Don Quichotte", een ballet van Ma
rius Pepita op muziek van Ludwig Min
kus, dat gedanst werd door de beide gast
solisten: de Joegoslavische danseres Sonia
Arova, en Job Sanders.
Van deze laatste ging vervolgens een
werk in première, „Banchianas Brasilie-
ras", op muziek van Heitor Villa Lobos.
Job Sanders danste niet alleen een rol
in dit ballet met onder anderen Sonia
Arova maar had ook decor en kostuums
ontworpen. In dit moderne dansspel komt
een zangpartij voor, die vertolkt werd door
Gerry de Groot.
Het programma opende met de première
van „Parade", met de muziek „A young
persons Guide to the Orchestra" van Ben
jamin Britten, en choreografie van Walter
Gore. Deze heeft er de gevoelskleur van
een groep instrumenten door een groep
dansers in willen laten uitbeelden, naar
hij zelf opgemerkt heeft.
De laatste première was „Nocturne"
(pour une amie), een klein modern ballet
met muziek van Willem Landré en choreo
grafie van Johan Verdoner.
Voorts werden deze avond „De Kruik"
en de tweede acte van „Le Lac des Cyg-
nes" uitgevoerd. Het Kunstmaand Orkest
onder leiding van Anton Kersjes zorgde
weer voor begeleiding.
Aan de beeldende kunst in Nederland na
1945 is dit jaar het schitterende kerstnum
mer van „Drukkersweekblad" en „Auto
lijn" gewijd, dat voor de veertiende keer
is verschenen als uitgave van de besturen
van de Federatie der Werkgeversorganisa
ties in het Boekdrukkersbedrijf en de Ver
eniging van Nederlandse Chemigrafische
Inrichtingen. Naast een groot aantal repro-
dukties in kleur en in zwart-wit bevat het
nummer artikelen van de hand van: prof.
dr. C. W. Mönnich, dr. H. L. C. Jaffé, die
de redactie adviseerde bij de keuze en uit
werking van het onderwerp, drs. H. Rede-
ker, C. Doelman, dr. H. R. Rookmaker en
drs. J. W. M. van Haaren.
Dit kerstnummer wordt als visitekaartje
van de Nederlandse Drukkers en Chemi-
grafen naar een groot aantal relaties in
binnen- en buitenland gestuurd.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Windesheim: C. M. van Ede,
vicaris te Deventer. Aangenomen naar
Emmen: C. Smit te Diever.
Chr. Geref. Kerken
Beroepen te London (Ontario, Canada):
Joh. Prins te Groningen.
Ned. Herv. Kerk
Beroepen te Hall (toez.) G. P. Post, vica
ris te Terneuzen.
In een bepaald ongewone uitmonstering
heeft het „Thé&tre du Vieux-Colombier"
op tournee in ons land, woensdagavond de
toeschouwers in het Amsterdamse Cen-
traaltheater een voorstelling voorgezet van
Molière's „Le Misanthrope". Deze repre
sentatie van het Franse toneel werd niet
de representatie van de Franse klassieken,
tenminste niet in de stijl, welke men zou
verwachten. „Le Misanthrope" werd mo
dern gespeeld, in rok en avondtoilet naar
de laatste mode. Het décor: een salon in
Lodewijk de V eertiende-trant, maar zon
der binding met het décor uit de tijd van
Molière. Wel een gedurfde verandering
naar het uiterlijk dus, die er in feite om
bleek begonnen aan te tonen, dat de be
roemdste comedie van de Franse toneel
schrijver even jong en actueel is als ze
toen werd gecreëerd en dat men de karak
ters niet behoeft te associëren met hun
historische verschijningsvorm.
Persoonlijk werd ik er toch wat door
teleurgesteld. Het zal wel zijn, omdat de
gelegenheid zo zelden is dat men dit stuk
ziet spelen in de klassieke entourage door
Franse acteurs. Ik ben er nog niet uitge
komen of er nu werkelijk een wisselwer
king is tussen het uiterlijk en het wezen
of dat het alleen een kwestie is van wezen
en schijn. Ik constateerde bij mijzèlf, dat
de eerste drie bedrijven een zekere tegen
zin de appreciatie in de weg stond en dat
die daarna volslagen was verdwenen.
Hangt dat nu samen met de ontwikkeling
der komedie, die pas in het vierde bedrijf
zo ontdaan wordt van alle bijkomstige
zij het in de rangorde der waarden on
ontbeerlijke nevenintriges, die de weg
vrijmaken voor de uitbarsting van Alceste,
de onweerhoudbare openbaarmaking van
al zijn drijfveren, geloof en ongeloof,
zwakte en het besef daarvan met daar
tegenover het niet prijsgeven van zijn or
thodox gevoel voor rechtschapenheid, dat
hem verbitterd alleen laat achterblijven?
Of was wat er daarvoor geschiedde toch
zo subtiel verweven met de verschijnings
vorm van de tijd, waarin het stuk geschre
ven werd, dat de tekst toch botste op een
veranderde werkelijkheid, die de werke
lijkheid van Molières blijspel niet meer
was? Ik ben zulks toch geneigd aan te
nemen, al pleit ertegen dat vooral de
hoofdpersonen, Alceste en Célimène, zo
uitnemend werden gespeeld, dat zij de
brug tussen de wensdroom van de heer
Franse en de ideale personificatie telkens
weer sloegen. Speelde een zucht naar per
fectie mij parten of voltrok zich de aan
passing aan het andere idioom niet
naar de perfectie?
SOLOTHURN (UPI) De bekende ac
teur en regisseur uit Hollywood Gregory
Ratoff is in de afgelopen nacht overleden
aan leukemie. Ratoff is 63 jaar. Hij was
in Rusland geboren. Ratoff, die toneel
acteur en -regisseur was vóór hij in 1922
naar het westen'emigreerde, liet zich drie
maanden geleden ter behandeling opne
men in een kliniek te Solothurn in Zwit
serland. De dokters en zijn vrouw tracht
ten de ware aard van zijn ziekte voor
hem te verbergen, doch Ratoff wist ken
nelijk waar hij aan toe was. Aan zijn
vrienden en bezoekers uit de filmwereld,
placht hij te vertellen: „Ik heb hetzelfde
als Kay had". Ratoff doelde op Kay
Kendall, zijn tegenspeelster in de film
„Once more, with feeling". Zij stierf aan
leukemie. Tijdens zijn laatste dagen heeft
Ratoff o.a. bezoek gehad van Mariene
Dietrich en de producent Darryl Zanuck.
ZEVENDE EXPOSITIE VAN
RAAD VAN EUROPA IN SPANJE
Deskundigen uit een aantal Europese
landen zijn dezer dagen in Barcelona bij
eengeweest ter voorbereiding van de ze
vende Europese kunsttentoonstelling van
de Raad van Europa, die volgend jaar
van 10 juli tot 10 oktober in Barcelona
en St. Jacques de Compostélla zal worden
gehouden. Spanje is geen lid van de Raad
van Europa, doch het heeft wel de Euro
pese Culturele Conventie die in het kader
van de raad tot stand is gekomen, onder
tekend. Aan de voorbereidingsconferentie
in Barcelona is deelgenomen door deskun
digen uit België, Duitsland, Engeland,
Frankrijk, Ierland, Italië, Nederland,
Noorwegen, Spanje en Turkije. Het onder
werp van de tentoonstelling van volgend
jaar is de Romaanse kunst. In Barcelona
zal een zuivere kunsttentoonstelling wor
den ingericht, in St. Jacques de Compos
télla een tentoonstelling met historisch en
archeologisch karakter.
Niet meer dan veertig toehoorders woon
den het concert bij dat in het Minerva
Theater te Heemstede gegeven werd door
het Strauss-Quartett, een betrekkelijk jong
ensemble, in 1956 gevormd door de eerste
violist Ulrich Strauss, en waaraan voorts
medewerken Helmut Hoever, Konrad Gra-
he en Ernest Strauss, respectievelijk twee
de viool, altviool en violoncello. Hoogte
punt van hun programma was een uitvoe
ring van Bartók's vierde strijkkwartet uit
1928. Een zesnootsmotiefje in kleine se
conden is de kiemcel van een organisme
waarin een driftige energie klopt, dreu
nend, fluisterend, schrijnend. Het ivas een
prestatie van het ensemble dat zij de hier
mee opgewekte hoogspanning op een vol
komen harmonische wijze wisten te gelei
den.
Meestal maakt dit werk een verscheur
de, fanatieke indruk en lijkt het alsof de
klankmogelijkheden van het strijkkwartet
er in overschreden worden. Door een vol
ledige beheersing van de ongehoorde moei
lijkheden op het punt van speeltechniek
en samenklank gelukte het de instrumen
talisten om de vijf delen van de compo
sitie tot een afgeronde, direct aanspreken
de gestalte te brengen. De uitvoeringen die
ik in herinnering heb van het Hongaars
Strijkkwartet en het Véghkwartet werden
door hen overtroffen. Een bijzonder ge
heimzinnige werking ging uit van het twee
de deel, een prestissimo, een microskopi-
sche wervelwind die nauwelijks merkbare
glissandi meevoert als ritselende blaadjes
en pizzicati als kleine zandkorrels. De ele
gische gelatenheid van het derde deel met
de gebroken klaagtonen van de cello kwam
hierna des te sprekender uit en in het
tweede Scherzo geheel pizzicato gespeeld,
bleef de ondergrond van beklemming
steeds aanwezig achter de verschuivin
gen en verwisselingen in het akkoorden
spectrum.
De innerlijke verwantschap die het
Strauss-Quartett met Bartók's opus bezat,
leidde tot een interpretatie met een geheel
eigen karakter. In mindere mate gold dit
voor het eerste nummer van het program
ma, het (zelden gespeelde) tweede strijk
kwartet van Schumann. Toch kon men, na
een wat schoolse en onpersoonlijke inzet,
in het derde en vierde deel een lichtvoe
tig en goed afgewogen samenspel beluiste
ren, dat aan Schumann's niet zeer gecon
centreerde werkstuk alle recht deed.
Het minste was qua uitvoering Beetho
ven's strijkkwartet op.18, no.3; hierin werd
men enige malen gestoord door onzuiver
heden van de eerste viool en de hele op
vatting leek wat weinig strak en „vorm
vast", en miste juist die sterke binding
die in Bartók's kwartet gefrappeerd had.
Sas Bunge
MEN HERINNERT zich nog wel dat het
Rotterdams Toneel in '58 „Le Misanthrope"
heeft gespeeld met Guus Hermus als een
bijzonder boeiende Alceste. De opvoering
is zelfs nog door de t.v. gerelayeerd. Het
verschil tussen die voorstelling en1 deze
was, ondanks de andere costumering, dui
delijk. De degelijkheid van de Nederlandse
versie kon het niet halen bij deze Franse
lichtvoetige verbeelding. Toch gaat de ver
gelijking verder niet op, omdat de Franse
adaptatie kennelijk een andere speelstijl
eiste, welke naar mijn gevoelen ten aan
zien van sommige der bijfiguren beneden
de wenselijkheid bleef. Om echter met de
hoofdpersonen te beginnen: Jacques Fran
cois vocht als Alceste tegen de oer-ken-
merken van wat men een Hollandse griep
pleegt te noemen. Deze indispositie belette
hem niet de innerlijke kwellingen van zijn
aan het levensgeluk voorbijgaande figuur
met onweerstaanbaar elan weer te geven,
al kwam hij niet tot die tragische vereen
zaming, welke zich in de minder soepele
opvatting van Guus Hei-mus manifesteer
de. Op volle toeren zal hij die beslist wel,
al is het ook langs meer verfijnde weg, be
reiken. Madeleine Delavaivre was een
Célimène, die een sublieme vrouwelijke
expansiezucht ten toon spreidde, welke
door joyeuze lust tot intrigeren werd ge
voed. Zij is een ras comédienne, zij eta-
Madeleine Delavaivre
leerde dat in deze voortreffelijke creatie.
Bijzonder lief was Eliante in de vertolking
van Bérengère Dautun, zeer afgerond de
rechtlijnige dwaas Oronte, zoals Jean
Pierre Delage hem ten tonele voerde. Ar-
sinoé leek te veel op een soort vergodde
lijkte Callas om blijvend van dat beeld los
te geraken. Van de markiezen voldeed
alleen Michel Lariviere als een caricatuur
van zichzelf. Een zeer komische verschij
ning bleek Clément Michu. De filoso
fische vriend Philinte was bij Jean-Pierre
Helbert in vertrouwde handen, al voldeed
zijn figuur door het gebrek aan overwicht
hij werd nu meer een raisonneur
minder dan hij waard is. De mise en scène
tenslotte van Bernard Dheran was ge
baseerd op de moderne uitdrukkingsvorm,
die naar mijn persoonlijke voorkeur toch
niet overtuigend heeft doorgewerkt. Ik
matig mij echter in mijn oordeel, omdat
men over zoiets moet nadenken. Omdat de
gelegenheid daartoe op het moment, waar
op ik dit schrijf, zou samenvallen met een
slapeloze nacht, wil ik de lezers en mij
zelf die ellende besparen. Et voila!
P. W. Fran-se
Bij de behandeling van de gemeentebe
groting van Arnhem zijn opmerkingen ge
maakt naar aanleiding van critiek op het
door de toneelgroep „Theater" opgevoer
de toneelstuk „De Duivel en God" van
Sartre. Van de zijde van de P.vd A. werd
opgemerkt, dat de schouwburgcommissie
hier geen censuur kan uitoefenen. De
woordvoerder van de K.V.P., de heer Ver
meulen, deelde mee dat de K.V.P. geen
censuur vraagt. „Maar wij2vragen wel zo
zei hij dat invloed wordt uitgeoefend
op de keuze van de stukken, men moet
er rekening mee houden, dat Christenen
zich aan dit stuk hebben gestoten." Ook
van de zijde van de protestants christelijke
groep zijn bezwaren geuit. „Men kan
moeilijk toestaan dat er stukken worden
gegeven, die het atheïsme propageren",
aldus de heer Smeen. Burgemeester Mat-
ser antwoordde op deze critiek, dat hij
zich niet in artistieke beschouwingen wil
de begeven. Wil men het stuk niet zien
of is de recensie ongunstig, dan blijve men
weg. „Het is evenwel zaak elkaar te ont
zien in zaken, die anderen dierbaar zijn",
aldus de heer Matser.
Het Amerikaanse revuegezelschap Holi
day on Ice heeft woensdagavond in de
Rotterdamse Ahoyhal de korte reeks van
voorstellingen in ons land ingezet met een
stralende première. Het was op de nau
welijks drie millimeter dikke ijsvloer een
show van hoog internationaal niveau, vol
ritme en speelse vondsen, sprookjesachti
ge toiletten en geraffineerde lichteffecten.
Een show ook, die met een welhaast niet-
professioneel enthousiasme werd uitge
voerd, waardoor het grote vakmanschap
van de ijs-artiesten extra lot uiting kwam.
Vooral veel waardering was er bij de
toeschouwers voor de beide clowneske
nummers, van de Rastelli's en hun land
genoten Guy Longpré en Ivor Robson, als
mede voor de vertolking door Rosemarie
en Robert Unger van enkele scènes van
Tsjaikofski's beroemde ballet Het Zwa-
nenmeer. Het charmante Italiaanse meis
je Anna Galmarini het sterretje van
de Olympische Winterspelen in Squaw
Valley bracht het publiek tot geestdrift
met een knappe „Olympiade-fantasie".
De oud-Europese kampioene kunstrijden,
de Oostenrijkse Hanna Walter, was voor
de pauze met enkele solo's de hoofdfiguur
van het nummer Muzikale Variaties.
„Holiday on Ice" blijft met de 104 me
dewerkers tot 23 december a.s. in de
Maasstad. Daarna treedt het gezelschap
met deze jubileumshow (de tiende in
Europa) op in Passau, Oostenrijk.
De door de Provinciale Staten van
Overijsel in 1954 voor beeldende kunst in
gestelde „Geraert ter Borchprüs" is voor
1960 toegekend aan de te Bergen (Noord
holland) wonende kunstenaar G. van der
Leeden, die de prijs 1000,-) kreeg voor
zijn portret van Antje Kaminga. Het is de
zevende maal, dat de prijs werd toege
kend, thans evenals in 1956 voor
beeldhouwkunst.
De heer Van der Leeden, die in 1935
in Hengelo werd geboren, volgde een oplei
ding tot beeldhouwer aan de Academie
voor Kunst en Industrie te Enschedé,
waarna hij vijf jaar aan de Rijksacade
mie in Amsterdam studeerde. Sinds 1959
woont hij in Bergen.
De beeldhouwer Titus Leeser, die het
juryrapport toelichtte, deelde mee, dat het
niveau der zeventien door de jury beoor
deelde kunstwerken over het algemeen
niet hoog lag. Er was daarom geen aan
leiding om naast de prijswinnaar een eer
volle vermelding voor te stellen. Het aan
tal inzenders bedroeg zes en was geringer
dan in 1956, toen elf beeldhouwers mee
dongen. Dit aantal wordt echter niet onbe
vredigend geacht, gezien het zeer beperk
te aantal kunstenaars, die zich in Over
ijsel met de plastische kunsten bezighou
den. De aangemelde kunstwerken droegen
een zeer uiteenlopend karakter. Sommigen
kwamen voort uit naturalistische opvattin
gen, andere waren min of meer abstra
herend opgebouwd. De jury bestond uit dr.
C. F. Diesch uit Zwollerkerspel, voorzit
ter; mevrouw H. van Andel-Brückmann
uit Boekelo; mevrouw Charlotte D. baro
nesse Van Pallandt, beeldhouwster te
Noordwijk; dr. D. Hannema, kunsthistori
cus te Wijhe en Titus Leeser, beeldhouwer
te Ommen.
Advertentie
'K^r
Dames,
mods
lingerie
Heren-
mods
Baby- Huishoud- Woning
artikelen goed textiel
JTaatTtm: Tanga Veerstnil, Greta HouMmt.
Eremitedo: RaidhniistraaiSZ Umuütn: Ktffccmcilian 41. Zandvocrt: GiotoKiccht 30-34
De Centrale Commissie voor Georgani
seerd Overleg in Ambtenarenzaken, onder
voorzitterschap van prof. mr. N. E. H. van
Esveld, heeft overeenstemming bereikt
over een ontwerp-besluit tot wijziging van
de salarisregeling van het onderwijzend
personeel bij het lager onderwijs en het
lager land- en tuinbouwonderwijs.
Een voorlopige bespreking werd gehou
den over de verdeling van het restant van
het bij de jongste salarisonderhandelingen
beschikbaar gestelde bedrag van 1,2 per
cent van de salarislast voor de verdere
verbetering van de positie van het over
heidspersoneel. Deze bespreking zal in de
volgende vergadering worden voortgezet
HET ROTTERDAMS TONEEL komt niet al te dikwijls naar Haarlem en de
twee vorige keren dat dit tot dusver in dit seizoen is gebeurd (de vertoningen
van „Glapiont u ook?" en „De eeuwige echtgenoot") waren bepaald geen ge
beurtenissen die in de herinnering gegrift zijn gebleven. Misschien lag het
behalve aan het slechte weer ook wel daaraan dat vele habitués van de Haar
lemse Stadsschouwburg gisteravond bij de voorstelling van Marivaux „Speels
gemin, speels gewinverstek hadden laten gaan. Maar zij hadden ongelijk. Want
de Rotterdammers hebben van dit charmante achttiende-eeuwse blijspel, een
der steunpilaren van het Franse klassieke repertoire, een bijzonder genoeglijke,
frisse en spirituele opvoering gegeven.
HET VALT NIET te ontkennen, dat „Le
jeu de l'amour et du hasard", evenals
veel andere blijspelen uit die tijd, voor
een hedendaags publiek een ietwat onpret
tige bijsmaak hebben gekregen door de
nadruk, die er in wordt gelegd op een
(voor de achttiende eeuw vanzelfsprekend)
klasse'oewustzijn, dat in gelijke mate bij
de dienaren en bij hun heren bestaat. In
onze tijd wordt het al moeilijk, voetstoots
aan te nemen dat, wélke draaiingen en
wendingen de auteur er ook voor maken
moet, een bediende nooit verliefd kan wor
den op een rijke jongedame of een rijke
jongeman op een kamermeisje omdat dit
(als we het ons willen laten wijsmaken)
toen tot de fysieke onmogelijkheden be
hoorde; maar nóg moeilijker is het voor
een modern publiek te accepteren, dat de
achttiende-eeuwse bediendenstand zelf zo
muurvast geloofde in de inferioriteit van
die stand dat elke knecht het klassever-
schil precies even hartstochtelijk verkon
digde als zijn meester. Ten slotte is Mari-
Ton Lutz en Lia Dorana in Speels
gemin, speels gewin" van Marivaux.
vaux nog geen dertig jaar vóór de Franse
revolutie gestorven en in zijn tijd begon
het in dat opzicht beslist al wel te rom
melen. Héél zachtjes is er hier en daar
in zijn werk al enige weerklank van dat
gerommel te bespeuren, maar de over
heersende tendens blijft toch altijd: heer
is heer en knecht is knecht, zelfs al ver
waardigt de schrijver zich een enkele keer
zoals in „Le jeu de l'amour et du ha
sard", daar heel voorzichtig een loopje
mee te nemen, vooropgesteld., dat alles
toch moet eindigen volgens de ijzeren wet
van de rangen en standen, die voorschrijft
dat noch heren- noch bediendenbloed ooit
kruipt waar het niet gaan kan.
Dolf Verspoor heeft zijn vertaling de ti
tel „Speels gemin, speels gewin" gegeven
(als Shakespeare nog geleefd had, zou hij
daarin wellicht aanleiding hebben gevon
den voor een kort geding), en juist dit
door de vertaler aldus onderstreepte speel
se element maakt dat de toeschouwer
maar al te graag bereid is, deze weer
standen van sociale aard te overwinnen.
De verkleedpartij, die ertoe leidt dat toe
komstige huwelijkspartners in de mening
verkeren (of, zoals Pieter Lutz niet ten
onrechte zei. „in de verkering menen")
aan iemand uit de „verkeerde" stand hun
hart te hebben verloren, geeft Marivaux
gelegenheid tot zulk meesterlijk gegoochel
met situaties en met woorden, dat men
er zich maar al te graag door laat mee
slepen. Het gebeurt immers allemaal op
een zo verrukkelijk speelse manier, dat
zelfs het van begin af aan vaststaande
feit dat elk der vier minnenden de „van
nature" voor hem of haar bestemde part
ner krijgt, niets aan het genoegen afdoet.
VOORAL NIET ALS het gebeurt in een
voorstelling van zulk goed gehalte als de
ze, waarin de drie begaafde gebroeders
Lutz alle een belangrijk aandeel hadden:
Luc als de regisseur, die de Marivaux-
stijl niet alleen met goede smaak, maar
ook met verve en temperament tot leven
had weten te brengen; Ton, die als de
hoofse minnaar-in-bediendenpak uitmuntte
door zijn voortreffelijke dictie en zijn
zorgvuldig beheerst spel; en Pieter, de
jongste broei-, heel amusant als de knecht
die wanhopige pogingen doet om voor heer
te spelen. Naast de Gebroeders Lutz zag
men nog een andere familiecombinatie:
Croiset Zoon; vader Max alleraardigst
als de goedmoedige Monsieur Orgon, en
zoon Hans ook wel grappig, maar af en
toe wat te veel chargerend, als Orgon ju
nior.
De twee meisjesrollen waren in zeer
goede handen bij Lia Dorana en Ann Hase-
kamp, die er beide door fijn genuanceerd
spel in slaagden, duidelijk te maken dat
zij in wezen tot een andere klasse behoor
den dan uit hun tijdelijke kostumering
zou kunnen worden afgeleid. Het spel van
Lia Dorana zou er nog bij winnen als
zij haar speel trant wat losser, wat min
der krampachtig zou weten te maken.
De kostuums" van Corstiaan de Vries
waren naar de eis fleurig en elegant.
Maar het decor, met zijn triplex-portalen
en zijn kerstbal-achtige boompjes was zo
stijlloos of het uit een failliete theaterboe
del bij elkaar was gescharreld. En in het
programma had Luc Lutz het nog wel
over Watteau! Misschien was het een reis-
decor, maar in dat geval moge het Rot
terdams Toneel bedenken dat we nu niet
meer in de tijd van Marivaux leven en
dat men ook het publiek buiten de grootste
steden niet meer alles kan voorzetten.
Simon Koster
Het gemeentebestuur van Goes zal in
de volgende raadsvergadering enkele po
gingen doen om de moeilijkheden, die ge
leid hebben tot de vertrouwenscrisis op te
lossen. Nu de vroegere wethouders zijn
afgetreden heeft het nieuwe college van
B. en W. de raad enkele voorstellen doen
toekomen, betrekking hebbend op de ver
trouwenscrisis.
De gemeenteraad krijgt nu in de ver
gadering van 21 december de „verschrij
vingsrekening" gepresenteerd. B. en W.
zullen de raad verschillende voorstellen
doen, waarmede de verschrijvingen defi
nitief ongedaan gemaakt moet worden. De
in november 1959 zonder krediet van de
gemeenteraad aangestelde ambtenaar in
algemene dienst voor sport en industrie
vestiging, willen burgemeester en wethou
ders ontslaan. Aan een dergelijke ambte
naar bestaat in Goes geen behoefte, meent
het huidige college.
Wat betreft de 31.250 gulden, die een
garagehouder aan de gemeente betaalde
om te mogen bouwen stellen B. en W.
de raad voor dit bedrag plus rente terug
te geven aan de garagehouder. Het be
drag staat nog steeds op een rekening bij
een bank op naam van de van zijn functie
ontheven burgemeester. Er is een perso
nenauto gekocht met geld dat de raad
bestemd had voor de aanschaffing van een
brandweerauto. B. en W. stellen de raad
voor, de auto maar weer te verkopen. Het
pand dat als ambtswoning voor de bur
gemeester bedoeld was, wordt volgens B.
en W. veel te duur. Zij stellen de raad
voor het huis met de meest eenvoudige
middelen wat op te laten knappen en het
dan voor de dienst van Gemeentewerken
te bestemmen.
Wat betreft de „verschi-ijvingen" bij de
kredieten voor een aula stellen B. en W.
de raad voor dat de directeur van Ge
meentewerken precies moet nagaan, waar
het geld vandaan gekomen is en op welke
posten het eigenlijk thuishoort De direc
teur van Gemeentewerken zal een rap
port aan B. en W. moeten uitbrengen,
waarna er een voorstel aan de raad zal
komen om ook deze „verschrijving" weer
zo goed mogelijk ongedaan te maken.
Naar klachten over het werk en het op
treden van ambtenaren der gemeente zal
een onderzoek worden ingesteld nadat de
resultaten van het justitiële onderzoek, dat
thans plaatsheeft, bekend zijn.
In het casco van de bij Wilton-Feijenoord
in aanbouw zijnde supertanker „Armagnac"
is de 51-jarige boorder F. A. Schlarmann uit
Schiedam om het leven gekomen. Hij viel van
vijftien meter op de stalen bodem van de
tank. Het slachtoffer laat een vrouw en zeven
kinderen achter.
Concours Koningin Elisabeth. Het grote
Internationale Muziekconcours Koningin
Elisabeth van België zal het komend jaar
gewijd zijn aan composities; componisten
uit alle landen mogen hieraan deelnemen.
Er is geen leeftijdsgrens gesteld. Het con
cours zal uit twee afdelingen bestaant wer
ken voor een symfonie-orkest en werken
voor een kamerorkest. Het werk, dat vijf
tien tot twintig minuten mag duren, moet
speciaal voor dit doel zijn geschreven en
mag nog niet eerder zijn gespeeld. De par
tituur moet vóór 15 februari 1961 aange
tekend worden verzonden aan de Direc
teur-Generaal van het Internationale Mu
ziekconcours Koningin Elisabeth, van Bel
gië, Paleis voor de Schone Kunsten, Baron
Hortastraat 11, Brussel.
„Palet van het Stenen Tijdperk". De
Australische ambassadeur in ons land, Sir
Edwin Maccarthy, heeft in het Koninklijk
Instituut voor de Tropen te Amsterdam de
tentoonstelling „Palet van het Stenen Tijd
perk" geopend. Deze tentoonstelling omvat
een groot aantal reprodukties van rots- en
boomtekeningen uit Noordwest-Australië,
die bijeengebracht zijn door de Duitse et
noloog dr. Andreas Lommei, directeur van
het Volkenkundigmuseum in München, en
diens echtgenote, mevrouw Katherina
Lommei. De expositie bevat tevens een
aantal foto's van de inwoners van het
Kimberleygebied, die een indruk geven van
de zuivere Australiërs, waarvan er naar
schatting nog ongeveer 60.000 deel uit
maken van de totale bevolking van on
geveer tien miljoen mensen. De tentoon
stelling zal tot en met 30 april 1961 duren.
Oranje Nassaumuseum. In de loop
van dit jaar is het Oranje-Nassaumuseum
van Den Haag overgebracht naar Delft en
daar ingebracht in de collectie van het
stedelijk museum Prinsenhof. De verzame
ling van het Oranje Nassaumuseum is er
thans opgesteld en zal vrijdag 16 december
aanstaande worden geopend door de heer
J. K. H. de Roo van Alderwerelt.
Indra Kaïmadjojo. De voordrachts
kunstenaar Indra Kamadjojo is door de
Duitse televisie uitgenodigd enige films te
maken van zijn „Danslegenden uit het
Oude Oosten". De opnamen geschieden in
Parijs in de Europa Studio's. De regie heeft
Nicola Sidney; 15 december begint men
met de opnamen van twee verhalen. De
Legende van de Visser en De Legende van
de Poolster.
Met 22 tegen 20 stemmen heeft de Am
sterdamse gemeenteraad een door de
communisten ingediende motie aangeno
men, waarin B. en VV. worden uitgenodigd
op de eerstkomende raadszitting een voor
stel in te dienen tot het uitbreiden van
alle commissies van bijstand met één lid
„teneinde de mogelijkheid te scheppen de
discriminatie ten opzichte van enige raads
leden op te heffen". Dit betekent dat de
communistische raadsleden een goede
kans maken weer opgenomen te worden
in de commissies van bijstand en voorbe
reiding die B. en W. bijstaan in bestuur
lijke aangelegenheden.
De communisten werden in 1955 uit deze
commissies verwijderd na de staking van
het gemeentepersoneel in dat jaar. De
meerderheid van de raad was toen van
ooi-deel dat de C.P.N.-leden niet meer het
vertrouwen van de raad genoten, aange
zien zij in deze staking de hand zouden
hebben gehad.
De fractievoorzitters van alle partijen
motiveerden hun stemmen. De heer B.
Ram deelde mee dat de P.v.d.A.-fractie
het toelaten der communisten nog steeds
onjuist acht. De heer Elsenburg (K.V.P.)
verklaarde dat zijn fractie op dit punt
verdeeld is en dat een kleine minderheid
voor de toelating der communistische le
den zal stemmen. De liberalen, die zich in
1955 tegen de verwijdering der leden uit
de commissies hadden uitgesproken, lieten
weten dat hun standpunt onveranderd was.
De protestants-christelijken daarentegen
waren omgezwaaid, want hun woordvoer
der deelde mee dat zijn fractie het thans
verstandig vond alle partijen aan het werk
der commissies te laten deelnemen.
Het resultaat van de stemming was dat
tegen de motie stemden: alle 13 aanwezige
P.v.d.A.-leden. Van de wethouders stem
de alleen de heer A. in 't Veld (Prot.chr.)
voor de motie.
Minister Visser antwoordt:
(Van onze parlementaire redacteur)
In de Tweede Kamer heeft de heer Bak
ker (C.P.N.) inlichtingen gevraagd over
het opslaan van kernwapenen in ons land.
Het gaat volgens hem niet alleen om kern
wapenen die zouden zijn opgeslagen bij
het vliegveld Volkel, maar waarschijnlijk
ook elders in ons land. Minister Visser
antwoordde niet alle inlichtingen aan het
Kamerlid te kunnen geven, omdat dit in
strijd zou zijn met het landsbelang. De
opslag is niet gevaarlijker dan van con
ventionele munitie, verzekerde de minis
ter.
In de Eerste Van Swindenstraat in Am
sterdam is de 75-jarige voetganger J. J.
Hofman bij het oversteken door een be
stelauto aangereden. De man overleed ter
plaatse.
In het Wilhelminagasthuis in Amsterdam
is de 61-jarige J. Althof die vrijdag op {ie
Velserweg met zijn bromfiets in aanrijding
kwam met een andere bromfietser, over
leden.
