dat jaar Smit Kleine op als president van „direkteu-
ren", welke functie hij ruim 25 jaar vervulde; zijn
bemoeiingen werden door benoeming tot eerelid en lid
van verdienste erkend. En als leider van deze beide echt
Haarlemsche vereenigingen heeft hij een rol gespeeld
gelijk niemand voor of na hem. Deze beide lagen
hem zoo na aan het hart, dat zij als het ware met
hem waren saamgegroeid. Het waren zijn. vereeni
gingen en geen moeiten en opofferingen waren hem
te veel om haar vooruit te brengen, ja met den vollen
inzet van zijn persoon, met zijn onmiskenbaar talent
tot organisatie, met zijn enthousiasme omhoog te
stuwen. Een Koninginnefeest onder zijn leiding moést
slagen; de Bachvereeniging vertoonde onder zijn voor
zitterschap een ongekend rijken bloei.
Vooral als voorganger van laatstgenoemde oude
muziekvereeniging zullen vele Haarlemmers zijner nog
goed kunnen herinneren. Gedurende tal van jaren
heeft hij haar met al zijn gaven gediend en het viel
moeilijk haar zonder hem te denken. Hij voerde een
soort dictatorschap over haar, maar met gerech
tigheid; niet tot eigen eer en verhooging, doch
uitsluitend tot haar welzijn en bloei. Met gerech
tigheid; dat moesten vaak de adspirant-leden ervaren,
die in ongeduld hun toelating eischten en meenden te
worden achtergesteld bij „vriendjes"; dat moesten de
leden ondervinden, die bij loting slechte nummers
hadden bekomen, en bij de plaatsbespreking voorrang
op anderen verlangden. Ze werden allen met
onverbiddelijke gestrengheid, volgens de eenmaal
gestelde verordeningen afgewezen. Ja, het kon
voorkomen, dat hij met zijn dictatoriale macht
het diploma van een onredelijk verstoord lid
voor diens oogen verscheurde met de mededeeling:
