SIETSKE CATHARINA LAND
15 October 18787 December 1952
Sietske Catharina Land, bij allen die met het Haarlemse
gymnasium te maken hadden, gedurende ettelijke decenniën
meer bekend als 'de Miss', bracht haar jeugd in Haarlem door,
alwaar haar vader als griffier van de Staten van Noordholland,
woonachtig was en in het openbare leven een belangrijke
plaats innam. Voorzover ik mij herinner, was Mr Land iemand
van aanpakken en zal hij het ongetwijfeld bevorderd hebben,
dat zijn dochter na de welbefaamde Haarlemse Middelbare
Meisjesschool afgelopen te hebben zich voor een acte Engels
M.O. ging bekwamen om aldus een werkend lid der maat
schappij te worden, voor die dagen, toen men zich nog geens
zins los had gemaakt van de traditie der negentiende eeuw, dat
de vrouw in de huishouding behoorde, een vrij zeldzaam ver
schijnsel. Hare studiën verliepen voorspoedig en eenmaal in
het bezit van de M.O.-acte B kreeg zij een aanstelling te
Alkmaar, die in September 1909 leidde tot een benoeming als
lerares in de Engelse taal aan het gymnasium te Haarlem, de
school, waarvan eens haar vader Curator was geweest, die
haar broer, de Haarlemse dokter, had afgelopen.
Wel zal zij vol verwachtingen het welbekende gebouw op
het Prinsenhof zijn binnengegaan, maar evenzeer zal zij, al
thans de eerste jaren, hare desillusies hebben gehad. Mej.
Land was een pionierster, vóór haar had nog geen vrouw het
gymnasium als lerares betreden en de scholieren van 1909
waren niet erg handzaam en tegemoetkomend. Maar 'de
Miss' klaagde niet, vocht stug door en won! Niet voor niets
had zij altijd open oor voor de belangen der leerlingen, kwam
voor hen op, mankeerde nooit op schoolfeesten en leefde met
ieder mee; de schooljeugd ging haar zien, zoals zij was. Men
lachte om haar eigenaardigheden, men achtte haar om wat
haar sierde: een ononderbroken ijver, een niets ontziende on
kreukbaarheid, liefde voor haar vak en voor Engeland, een
krasse veroordeling zonder aanzien des persoons van al wat
grof en incorrect was. Zo werd Mej. Land in de loop der jaren
meer en meer de typisch Victoriaanse figuur, door geen oud
leerling vergeten, om haar plichtsbetrachting door hare col
lega's geacht als geen andere. Hoe dikwijls mocht niet de
