109
oude, traditionele en gerenommeerde Brinkmann hebben
kunnen zijn. Monumenten van deze stijl zijn gedoemd te ver
dwijnen. De moderne mens past er niet meer in. Hij is niet
meer geschikt om zich gezapig te vermeien in café's van deze
omvang en karakteristiek. Hij verlangt te worden bediend
door obers met drie handen.
Eigen karakter
Toen Joop Brinkmann stierf, stierf „Brinkmann" zelf ook
al een beetje. Het was voor de opvolger een moeilijke taak,
het bleek een onbegonnen werk om in zo korte tijd zoveel te
veranderen. De kans op nieuw rendement werd ongelukkig
genoeg doorkruist door de reorganisatie van de Markt, die
werd doorgevoerd zonder dat de stedelijke overheid voldoende
belangstelling had voor de vraag of Brinkmann zou leven
of sterven. En nu is het dus definitief ter ziele.
Met de heimwee naar het oude Brinkmann is een heimwee
naar de goede oude Haarlemse tijd verbonden. Zij kunnen
geen van beide nog ooit herleven. De traditionele Haarlemse
levensstijl, een beetje stijf, een beetje superieur, een beetje
artistiek en een beetje intellectueel, is ondergegaan in een
universele ongevoeligheid voor het aparte en eigene. Zoals
de buitenwijken van alle Nederlandse steden op elkaar gaan
lijken, zo gaan de stadsmilieus het uniform van de dienst
plichtige standaardmens aantrekken.
Hoe moeilijk het in het verleden al is geweest voor een stad
die zo dicht bij het fenomeen Amsterdam ligt om een eigen
karakter te demonstreren, het is nu onmogelijk geworden.
Haarlem vervalt tot een buitenwijk van de Randstad en de
symptomen van die langzame dood zijn niet van vandaag of
gisteren. Maar op de dag dat Brinkmann dichtgaat, realiseert
de Haarlemmer zich dat zijn leventje snel verandert, dat hij
zelf snel verandert. En het is niet in alle opzichten een ver
betering.
