Henk Loerakker
14 november 1900-
30 juni 1981
Henk Loerakker, meer dan twintig jaar raadslid in Haar
lem voorde Katholieke Volkspartij en in die tijd twee keer
wethouder, heb ik eens ontzettend kwaad meegemaakt.
In een serie over plaatselijke politieke figuren, in de
Nieuwe Haarlemsche Courant, kwam ook hij aan bod (en
niet op de laatste plaats) met een foto en het opschrift
'De man achter de schermen' of iets van gelijke strek
king. Loerakkerwas woedend, hij las in dat opschrift een
verdekt verwijt, namelijk dat hij zich tijdens de raadsver
gaderingen op de achtergrond hield, de grote zwijger
was en düs feitelijk overbodig.
Inderdaad liet Loerakker zich in een vergadering van de
Gemeenteraad weinig of zo goed als nooit horen. Was de
begroting aan de orde, dan wilde hij zich wel een paar
woorden laten ontvallen. Later, tot rust gekomen, kwam
hij terug op dat krante-incident. Hij erkende dat hij het
artikeltje verkeerd uitgelegd had, maar hij kon toch niet
nalaten zijn zwijgzaamheid nader te verklaren. 'Kijk', zei
hij, 'waarom honderd woorden in de Gemeenteraad ge
zegd, als het ook met tien kan? En als je die tien woorden
al in een (voorbereidende) commissievergadering hebt
gezegd, wat blijft er dan over voor de Gemeenteraad?
Precies: niks'.
Daarmee is wel duidelijk geworden dat de verdiensten
van Loerakker als Haarlemse politicus vooral lagen inde
commissievergaderingen, waar hij met een opvallende
kennis van zaken en na zich terdege op de te behandelen
materie te hebben voorbereid zijn bijdrage aan de dis
cussie leverde. Ook daar vuurde hij geen volzinnen af,
maar bij wat hij zei, gold des te meer: een goede ver
staander heeft maar een half woord nodig.
Henk Loerakker stamde uit een roemrucht rooms ge
slacht, dat tal van voormannen heeft geleverd aan het
politieke leven, niet minder aan de sociale organisaties.
Priesters en nonnen deden zich minstens zo sterk gel
den in die lange rij mannen en vrouwen die in hun kerke
lijke en maatschappelijke activiteiten zo niet altijd de
boventoon voerden, dan toch de notabelen, die het in
het roomse kamp altijd voor het zeggen hadden, een
toontje lager lieten zingen. Gemakkelijke dames en he
ren waren ze niet, hun nogal 'linkserige opvattingen',
zoals dat jaren geleden werd aangeduid, werden hun
niet altijd in dank afgenomen. Niet zonder reden werden
ze vaak loererakkers genoemd. Een zo'n loererakker
was Henk: z'n bijnaam droeg hij met ere.
Geboren in Heemstede kwam hij in het vroegere Scho
ten terecht, waar zijn vader als wethouder veel in het
203
