politieke leven te brokken had. Het leek vanzelfsprekend
dat Henk in de voetsporen van z'n vader trad en ook een
voorbeeld nam aan vele naaste verwanten, die hem niet
alleen in de politiek maar ook in het vakbondswerk mee
gesleept hadden. Van het een kwam het ander, de ene
organisatie na de andere slaagde erin hem in te palmen.
Loerakker zei bijna nooit 'nee'. Het streelde hem, als hij
weer gevraagd werd. Niet dat hij zichzelf belangrijk
vond, wel het karwei dat zo nodig geklaard moest wor
den.
Jaren heeft hij op de afdeling boekhouding van de N.V.
Drukkerij De Spaarnestad gewerkt, waarvan hij bij zijn
pensionering in 1966 als hoofdboekhouder afscheid
nam. Hij ging toen bepaald niet met emeritaat. Het leek
of menigeen op die gelegenheid gewacht had om Loe
rakker ergens voor te strikken. Hij had nu toch tijd ge
noeg, heette het. Maar dat pakte anders uit. Wethouder
Van der Veldt trok zich, moegewerkt door overbelasting,
uit het politieke leven terug. Spanning in politieke krin
gen, wie uit de K.V.P.-fractie hem zou opvolgen. De keu
ze viel op Henk Loerakker. Merkwaardig en verrassend
op het eerste gehoor, toen zijn naam viel. Natuurlijk,
vanzelfsprekend, zei de Gemeenteraad unaniem. Aldus
kwam Loerakker aan de tafel van B&W, belast met een
zware wethoudersportefeuille: sociale zaken, volkshuis
vesting en woonruimteverdeling. Menig andere (jonge
re) politicus zou daar emotioneel aan te gronde kunnen
gaan.
Zo niet Henk Loerakker, die op 74-jarige leeftijd, tijdens
ziekte van wethouder Van Liemt, diens zetel als waarne
mer enige tijd bezette. Meestal kort van stof, gedeci
deerd in zijn reacties op vragen of opmerkingen uit de
Gemeenteraad, liet hij zich niet gemakkelijk omver pra
ten. Hij kon mopperen en knorren, maar dat leek zijn
naaste omgeving meer een levensstijl, die hij graag cul
tiveerde, dan een onhebbelijkheid. Want juist deze soms
zo stuurs lijkende man handelde uit een grote sociale
bewogenheid en met veel begrip voor onmogelijke si
tuaties waarin mensen verzeild kunnen raken.
Henk Loerakker, die ook in sportief opzicht (voetbal en
cricket) zijn mannetje wist te staan, was wel zo verknocht
aan zijn politieke werk, dat hij het moeilijk kon verkrop
pen dat hij naar de mening van anderen op een gegeven
moment zijn tijd had uitgediend. Hij werd doorzijn partij
niet meer herkiesbaar gesteld. Dat was in 1978. Hij
meende voor zichzelf dat hij nog jaren zou kunnen mee
draaien.
