Els van Rooden, actrice
31 mei 1941
25 juni 1981
Els van Rooden (1941 -1981) was een vrouw aan wie je je
met hart en ziel kon toevertrouwen, zowel privé als in
haar rollen op het toneel. Ze maakte een moederlijke
indruk, maar liet de ruimte over dat je een tikkeltje ver
liefd op haar kon worden, ook al was het maar in het
geheim.
Een sterke vrouw, wie zal haar vinden? Dat staat in de
bijbel, en Els van Rooden, katholiek als ze was, wilde
vastbesloten zo'n vrouw zijn. Die houding heeft haar
moed gegeven in een twee jaar lange strijd tegen de
dood.
Elisabeth Gezina Mathilde Maria waren de degelijke na
men die haar ouders haar gaven toen ze op 31 mei 1941
in Heemstede werd geboren. Ze heeft een liefdevol be
schermde jeugd gehad. Op tien-, elfjarige leeftijd deed
ze toneel en ballet en wist al zeker dat ze het theater in
wilde. Dat heeft haar moeite genoeg gekost, want to
neelschooldirecteur Willy Pos zat niet op haar te wach
ten.
Nadat ze op de St. Antoniusmulo haar diploma had ge
haald, meldde zij zich aan bij de Amsterdamse toneel
school. Pos wilde haar niet. Eerst was ze te jong (16 jaar),
daarna viel hij over haar slis. Tot drie maal toe heeft hij
haar afgewezen. Ze probeerde het op de Arnhemse to
neelschool, werd daar weggestuurd, leerde voor tand
artsassistente, werd kindermeisje bij een Amerikaanse
familie en nam intussen spraak- en spellessen bij Harry
Mollink en Do van Dalsum, de vrouw van Albert.
Op de Toneelacademie in Maastricht werd ze ten slotte
aangenomen, en bij haar eindexamen in 1963 viel Els van
Rooden onmiddellijk op door haar persoonlijkheid en
uitstraling. Vijf gezelschappen wierven om haar hand, en
ze koos toneelgroep Centrum, waar ze tot 1979 zou blij
ven werken.
Al had ze er stilletjes van gedroomd ooit de Medea te
spelen, altijd heeft Els van Rooden modern, hedendaags
repertoire gespeeld, vooral Engels en Nederlands. Ook
dat was een welbewuste keuze, al zag ze - overigens
zonder naijver, want die was haar vreemd - hoe haar
klasgenote Anne-Wil Blankers in het klassieke repertoi
re bij de Haagse Comedie de traditionele top bereikte.
Spijt over haar keuze heeft ze niet gehad. Wel wilde ze,
zoals ze mij eens toevertrouwde, voor haar drieëndertig
ste 'doorbreken', zoals dat in het theater heet. Maar
eigenlijk was dat niet nodig, want ieder die haar heeft
zien spelen zal haar niet vergeten.
Van hele minne rolletjes kon Els van Rooden met haar
206
