Piet Vincent
2 september 1895-
13 juni 1981
Behalve in het openbare leven, waaraan de in 1981 over
leden pianopedagoog Piet Vincent (onder andere als
strijder voor de anti-vivisectiebeweging) nog actief deel
nam, is het vooral in de kring van zijn vrienden en leerlin
gen dat hij gemist zal worden. Zo sterk aanwezig als deze
warmvoelende en meelevende persoonlijkheid was, zo
sterk zal nu de ervaring worden van zijn niet meer daar
zijn, juist door de krachtige indrukken die de nagedach
tenis aan hem inhouden.
In onze regio kreeg Piet Vincent vooral bekendheid
doordat hij vijftig jaar lang verbonden is geweest aan de
voormalige Haarlemse Muziekschool van de Maat
schappij tot bevordering der Toonkunst (inmiddels op
gegaan in het Amsterdamse Sweelinck Conservato
rium). Van 1920 tot 1950 was hij pianodocent en daarna
tot 1970 bovendien nog directeur, gedurende welke pe
riode hij het instituut tot grote bloei bracht.
Wie de feitelijke wetenswaardigheden over Piet Vincent
napluist en op een rijtje zet, ontdekt dat deze in zijn
jonge jaren, nog voor hij bij leraren als Willem Petri en
Julius Röntgen ging studeren, evenals zijn vader beiaar
dier in Amsterdam werd, namelijk aan de Westertoren.
Na zijn eindexamen aan het Amsterdams Conservato
rium, waar hij zijn muzikale en pianistische opleiding
voltooide onder leiding van de Belgisch-Nederlandse
pedagoog Jean-Baptiste Charles de Pauw, trad Piet Vin
cent aanvankelijk wel solistisch op, onder meer bij lezin
gen van Frederik van Eeden en als begeleider van de
violiste Louise Wijngaarden en van zijn zuster, de so
praan Jo Vincent. Al gauw echter ging hij zich vrijwel
geheel toeleggen op het lesgeven.
En het was ook in die muziekpraktijk dat hij steeds maar
zou getuigen van zijn grote bewondering voor De Pauw;
een legendarisch musicus van geniale allure. Meerma
len heeft hij trouwens ook in artikelen in muziekvakbla
den de achtergrond van die (door bevriende studiegeno
ten van Vincent, zoals Eduard van Beinum, gedeelde)
bewondering uiteengezet.
Het is eigenlijk ook volkomen begrijpelijk dat het contact
dat Piet Vincent met zijn leraar De Pauw had, zo hecht
was. Want evenals De Pauw had ook Vincent een natuur
lijke aanleg voor de muziekpedagogiek. Op dit terrein
voelden beiden zich thuis. Daar konden zij tot een leven
dige gedachtenwisseling komen, waarbij het in wezen
ging om het vinden van de weg naar openbaring van
muzikale schoonheid en, juist omdat beiden in staat
waren om in andermans interpretatie mee te denken, om
213
