Zoals hierboven werd aangevoerd, was er sinds 1914
beslist sprake van een 'ommekeer' in Dumonts ontwerp
methode, in de richting van de Duitse stedebouw. In zijn
beslotenheid strookt het geknikte straatpatroon even
wel slechts met één van Sitte's beginselen. Dumonts
werkwijze en zijn ontwerpen missen echter de kern van
een werkelijk sitteske stadsbouwkunst.
In het plan van de Amsterdamse Buurt is nergens een
volwaardig stedelijk plein opgenomen (38). In Dumonts
conceptie kon geen sprake zijn van een eenheid van
grondplan en bebouwingsplan. Een bebouwingsplan
met de voorgestelde verkaveling en perspectivische
schetsen van een toekomstige bebouwing ontbraken.
Slechts enkele situaties in het Haarlemse plan, als van
ouds vanzelfsprekend juist de spitse bouwblokken, kre
gen een accent in de vorm van een min of meer architec
tonisch verzorgd utiliteitsgebouw, een school (afb. 18),
of een openbaar badhuis (afb. 19).
Dumonts plan voor de Amsterdamse Buurt, dat naar
karakter en dispositie model kan staan voor kleinsteedse
stedebouw van het begin van deze eeuw, kan worden
getypeerd als een 'afgeroomd' en gestileerd ontwerp
van Duitse origine. De oplossing van utiliteitsvraagstuk-
36
Afb. 18: Een school in de
Amsterdamse Buurt.
.m
Afb. 19: Een openbaar
badhuis in de Amsterdamse
Buurt.
