noordwaarts door de oude blekerij-gronden, en voorbij
velden hyacinthen, tulpen, krokussen en anemonen in
een wonderlijke variatie van kleuren. Mooie villa's en
charmante huizen staan langs de weg. Aan het eindpunt
stappen we uit voor een wandeling in de duinen. We
passeren links een gekkenhuis met prachtig aangelegde
gronden en zien spoedig de ruïne van het kasteel van
de beroemde heren van Brederode opdoemen. Ik ver
heugde mij zeer in het bezoek aan mijn eerste Hollandse
ruïne en zat na afloop onder de oude bomen van het
nabij gelegen restaurant met een kopje Java-koffie met
een minuscuul lepeltje en geserveerd met een klein kan
netje room en drie dobbelsteenjes biet-suiker en droom
de over het verleden en de twee Bloemendaals.
Nu naar Beverwijk. De eerste grote Nederlandse neder
zetting—waar nu Albany is—heette Beverwijk, naar
dit oude plaatsje in het vaderland. Wat ons het meest
interesseert in dit rustige kleine dorpje is de kerk met
pilaren en bogen uit de dertiende eeuw. Binnengekomen
ziet men direct de grote gelijkenis tussen deze kerk en
de kerkgebouwen in het vroege Nederlandse Amerika.
In de toren hangt een klok gegoten in 1733 door dezelfde
gieterij als de klok die van 1733 tot 1848 de bevolking
van Schenectady opriep voor hun zondagsplicht. Hier in
Holland lezen we op de klok 'Nicoleus Muller, Amster
dam, me fecit anno 1733'. De oude klok van de kerk in
Schenectady werd aangeschaft na een inzameling onder
152 personen die 45 bijeen brachten, werd ingewijd in
1734, brak in 1848, werd opnieuw gegoten in Troy, weer
ogehangen en smolt in de brand van i860 (die mijn
vrouw Lyra zag en zich nog goed herinnert). Op de klok
was een inscriptie in het Nederlands: 'De klok van de
Low-dutch gemeenschap van Schenechtiade ingezameld
door de gemeenschap in het jaar 1732' en in Latijn
'Me fecerunt De Grave et Muller, Amsterdam'. De
Amerikaanse klok was dus de oudste van de twee en
kennelijk nam Nic. Muller een partner voor het gieten
van de klok voor de kerk in, wat toen 'the far west' van
Amerika werd genoemd. Er bestaat over deze klok nog
een aardige legende die ik vaak heb horen vertellen:
Toen in het moederland het gesmolten metaal bijna
in de vorm gegoten werd kwamen vele Amsterdamse
vrienden en bekenden van de leden van de Amerikaanse
grenskerk en gooiden zilveren bekers, lepels, borden
etc. in de vloeistof, als memento's, met gebeden voor
de bekenden overzee. De oude klok klonk dan ook zeer
zoet voor de oude mensen die mij over deze zilveren
tonen vertelden.
137
