danks het feit dat Dick bleef vechten om zijn school een identiteit te
geven, die paste bij zijn niveau en aspiraties, vooral met het doel te bou
wen aan een Europese school.
Ondanks al zijn inspanningen om de vwo-afdeling te redden, werd
deze kleiner en kleiner en de financiële zorgen van de schoolleiding
steeds groter, vooral toen de hoofdsponsor van de Optionklassen het liet
afweten. Het einde van onze deelname aan de Horizonactiviteiten kwam
in zicht, toen ook het draagvlak binnen de school te klein was geworden.
De fusie
Tegelijkertijd kwam het bestuur met de oplossing voor de steeds maar
kleiner wordende school: schaalvergroting. Als je gebouw te groot wordt
voor het slinkende aantal leerlingen, dan blijft er niets anders over dan
nog meer verhuren of fuseren. Alle bij fusies betrokken geledingen van
opgeheven zelfstandige scholen weten, hoeveel zorgen en pijn fusies met
zich meebrengen, met name voor de betrokken schoolleiders, die te
maken krijgen met collega's die, net als zij, zich moeten bezinnen op hun
lagere nieuwe functie als onderdirecteur onder een meestal nieuw te
benoemen rector van buiten af. Is het vreemd, dat fusies tussen scholen
met hun eigen specifieke cultuur, spanningen veroorzaken en problemen
in de onderlinge relaties? Daarbij komt dan vaak ook nog het ziekma
kende onderwijsmanagement, waarbij schoolleiders rekenmeesters moe
ten worden en geen oog meer kunnen of willen hebben voor onderwijs
kundige en culturele zaken. Voeg daar aan toe dat meestal de laagste
afdeling binnen de nieuwe gemeenschap de meeste leerlingen heeft, op
grond waarvan het bestaan van de kleinste afdeling wordt bedreigd.
Dit alles vrat aan docenten, conrectoren en natuurlijk ook aan de rec
tor, omdat ze allen het voortbestaan van hun Spaarnelyceum bedreigd
zagen. Wie zijn de schuldigen? Het bestuur dat een fusie als enige oplos
sing zag voor de slechte financiële positie van de school? De docenten
die het steeds moeilijker kregen met het opleiden van minder begaafde en
ongemotiveerde leerlingen? De conrectoren die voor zich zelf een plaats
moesten zien te bevechten in de nieuwe constellatie? Zo zijn er nog wel
een paar vragen te stellen uit de laatste periode van het arbeidzame leven
van Dick Kraamwinkel, waarop geen antwoord is te geven. Eén ding is
zeker: het was niet alleen de slopende ziekte die aan zijn gestel vrat, het
waren ook de steeds moeilijker wordende arbeidsomstandigheden.
De projectontwikkelaars
Het Spaarnelyceum van Dick Kraamwinkel is met hem ten onder gegaan.
Vanuit zijn kamer kon hij zien hoe het naast de school gelegen zwembad
NECROLOGIEËN
