der logés. De Galways logeerden in een Pension, waar ik Mary Theresia
bezocht en ik beloofde haar dat ik in September aan de Niagarafalls zou
komen, waar zij ook zou zijn, maar het noodlot heeft er anders over
beschikt. Ik heb haar nooit teruggezien.
Bailor was dadelijk na onze aankomst te New York doorgespoord
naar Washington om zijne opwachting bij den minister van buitenland-
sche zaken te maken en zijn ontslag in te dienen en ook om een oude
vlam van hem ten huwelijk te vragen n.l. Miss Wadsworth een beauty en
dochter van den Commodore Wadsworth van de Amerikaansche marine.
-62- Later maakte ik haar kennis. Wij bleven in New York maar enkele dagen
en bezochten Wall street en het kantoor van J.G. King een schatrjijjk
bankier, voor wien ik een credietbrief van Hope Co had. In het Hotel
maakten wij kennis met een Amerikaansch jong mensch van onze jaren,
een heel aardige jongen, maar voor wien wij door den Hotelhouder
gewaarschuwd werden als zijnde een gevaarlijk sujet zoodat wij hem lie
ten slippen. Er was in het Hotel binnenkomende een enorme Hall met
gemakkelijke banken tegen de muren die 's avonds vol zaten met jonge
lieden, die veel lawaai maakten en er om parieerden wie het verst kon
spuwen. Wij vonden dat misselijk en verwonderden ons dat de Ver-
eenigde Staten zooveel knappe menschen hadden als de jonge lui zich op
die wijze vermaakten. Ik hoor dat die liefhebberij nog bestaat.
Van New York spoorden wij naar Philadelphia, waar wij ons maar één
dag ophielden om door te sporen naar Baltimore, waar wij een geruimen
tijd zouden blijven. Ik had een credietbrief van Hope Co op de ban
kiers Oelrichs Lurman en een introductie brief van den Heer Vijel voor
zijn zwager Gorter. Vijel was bekend als de beste indigo kenner in
Amsterdam en een vriend van Jan Mertz zijnde had hij mij eens te dinee-
ren gevraagd en had ik met zijn aardige vrouw kennis gemaakt. Op die
wijze was ik aan een introductie brief voor haar broeder gekomen. Ik
weet niet meer in welk hotel wij afstapten, maar het was heel goed en wij
werden bediend door negers, die toen nog slaven waren, maar heel goed
behandeld werden. De slaaf die onze kamer deed, bediende ons ook aan
tafel en zorgde altijd dat wij de lekkerste schotels te eten kregen. Er was
een lange table d'hote, waar wel 100 menschen aanzaten en in een hoek
van de eetzaal stond een kleinere tafel met een uithangbord, waarop
geschreven stond 'Gentlemen in a hurray' waaraan de reizigers die met
de spoor weg moesten in vliegende haast staande wat naar binnen sloe
gen. Go ahead en Time is money zijn de spreekwoorden die in de
Vereenigde Staten flink in praktijk gebracht worden. Het Amerikaansche
eten beviel mij wel, er was niet veel verschil met het Europeesche behal
ve dat men er geen groenten kan bereiden. Die eet men alleen lekker in
Haerlem Jaarboek 2001
