De periode 1977-2005
Rond zijn 75ste jaar breekt voor Verwey een hele nieuwe periode aan in
zijn kunstenaarschap, zoals reeds gememoreerd. Vanaf dat moment
gaat het financieel veel beter in huize Verwey. Dat krijgt nog meer vaart
in 1984: Jeanne ontvangt een grote erfenis door het overlijden van haar
zus Jantje. Een half dozijn woonhuizen in de stad Groningen en een
aanzienlijk bedrag, enkele miljoenen guldens in geld en goederen,
komt naar Haarlem. Vanaf dat moment is er geen enkele noodzaak
meer voor Kees om les te geven of om werk te verkopen en dat gebeurt
vanaf dat moment dan ook nog slechts zelden. Maar hij blijft doorwer
ken en het werk stapelt zich op. Eind jaren '80 wordt er al eens veel
werk uit het huis gehaald en - nadat eerst de houtworm eruit is gegast
- opgeslagen in enkele containers. En Kees werkt maar door. Een dag
niet getekend is een dag niet geleefd. De kamer naast de huiskamer
wordt als een magazijn ingericht; hoog opgetast staan de olieverven in
de rekken, groot en klein. In de lange gang van zijn huis staan zeven
rijen dik de grote formaten.
Een bekende manier van Kees om ongewenst bezoek het huis uit te
krijgen gaat als volgt: Hij vraagt of de bezoeker interesse heeft in zijn
werk. Dat wordt natuurlijk beaamd. 'Gaat U op de gang maar eens kij
ken.' Na enige tijd voegt Kees zich dan bij het bezoek en wijst op schil
derijen die steeds dichter bij de buitendeur komen. Plotseling gooit hij
dan ineens de buitendeur open en roept: 'En nu eruit, donder op.' Een
dergelijke behandeling valt, naar men zegt, ten deel aan mevrouw E.
Schmitz die hem als nieuwe burgemeester van Haarlem een kennisma
kingsbezoek bracht.
Kees had overigens iets met burgemeesters. Hij moest eens tekenin
gen beoordelen van de hand van D.H. Peereboom Voller, burgemeester
van Bloemendaal. 'Het is meer Peereboom dan Voller' was een oordeel
dat nog lang hilariteit veroorzaakte onder zijn kennissen. Jaap Pop,
burgemeester van Haarlem, maakte kennis met Kees kort voor diens
overlijden. 'Hij fotografeerde me, is dat niet raar?'
Eindjaren '80 begint Jeanne te dementeren, zo ernstig zelfs dat zij,
ondanks verpleegsters in huis, niet meer thuis kan blijven wonen. Ze
wordt opgenomen in een verpleeghuis en overlijdt daar in 1990. Kees
blijft alleen achter met verpleegsters om zich heen, 24 uur per dag. En
een grote kring bewonderaars. Onder deze neemt Jeanne Strijbis een
bijzondere plaats in.3) Bij haar en bij anderen eet hij eens per week, bij
PIETER SAAKES
