De Stichting Kees Verwey (1995-2004)
In de eerste jaren na het overlijden van Kees Verwey wordt zijn werk ge
ïnventariseerd, gerestaureerd, geconserveerd, ingelijst, uitgelijst en
getaxeerd. Elk kunstwerk krijgt een titel, een foto en een nummer. De
Stichting ondersteunt dit financieel in ruime mate. Daarnaast zijn er
een aantal tentoonstellingen georganiseerd, volgens velen zelfs te veel.
Niet alle tentoonstellingen waren ook van de gewenste kwaliteit. Maar
de aquarellententoonstelling in 1997 was prachtig, evenals de tentoon
stelling in 2000 met veel grote atelierstukken. Veel van de mooiste
exemplaren, inmiddels in het bezit van grote banken en verzekerings
maatschappijen, waren dankzij bruiklenen nu weer samen te zien!
De verhouding tussen de Stichting en het Frans Halsmuseum bleef
overigens moeizaam. De interne verhoudingen daar stonden altijd
onder spanning en dat bevorderde het werkplezier en de samenwer
king niet. De lastige en conflictueuze relatie tussen Kees Verwey en
Derk Snoep werd min of meer gecontinueerd. Laat me één voorbeeld
geven: de stoeltjes.
In 1996 wenste het museum nieuwe stoelen voor het theepaviljoen
van de Verweyhal. Er was toen nog een dakterras. Men had bij de meu
belzaak Van Duivenboden een aantal mogelijkheden onderzocht en
vroeg ons om een donatie. Jeanne Strijbis en ik bekeken de geselecteer
de stoelen en kozen duurdere exemplaren uit, leuke Italiaanse stoel
tjes, binnen en buiten te gebruiken.
Een jaartje later zagen we 'onze' stoeltjes terug in de directiekamers
van het Frans Hals Museum aan het Groot Heiligland. Op onze vraag
werd ontkennend geantwoord: nee, hoor, die zijn van ons. Men had ons
op zijn minst kunnen raadplegen alvorens ze uit de Verweyhal weg te
halen, maar het museum dacht kennelijk 'eens gegeven blijft gegeven'
en verbaasde zich over onze boosheid.
In 2000 overlijdt Jeanne Strijbis. Zij heeft in de loop van de jaren
voor Kees Verwey en voor de Stichting zeer veel betekend. Met haar
praktische geest en scherp inzicht in doelstellingen was zij Kees, Max
en mij tot grote steun. Tot 2004 vormen Max van Rooy en ik het be
stuur. In 2003 en 2004 worden nieuwe bestuursleden aangetrokken,
die Kees niet meer gekend hebben. Het nieuwe bestuur is voortvarend
en draagt er zorg voor dat de naam van Verwey in binnen- en buiten
land bekend zal blijven.
Bekijken we nu, in 2010, de Verweyhal, dan blijkt deze onherkenbaar
JAARBOEK HAERLEM 2009
