dig hebt en de nabijheid, die zij op momenten van verdriet en crisis vorm
gaf. Hoewel zij graag de regie stevig in handen had, slaagde zij er tegelij
kertijd in om mensen veel ruimte te geven. Het was een genoegen om met
haar en onder haar leiding te mogen werken. Zij was strijdbaar, met name
voor het soort bibliotheekwerk waarin zij geloofde. Dan zag je hoe haar
rug zich rechtte, en er een vervaarlijke glans in haar ogen kwam.
Zo was zij zeer sterk betrokken bij groepen mensen in achterstandssi
tuaties, maar nooit soft. Er was sprake van grote inzet voor een veelheid
aan groepen, maar er werd beslist niet gepamperd. Mensen in achter
standssituaties hebben een streepje voor, was haar credo. Of het nu ging
om blinden en slechtzienden, mensen met een verstandelijk beperking,
kinderen met dyslexie of functioneel alfabeten, bij al deze groepen was zij
volop betrokken.
Ik heb haar meegemaakt als een 'grande dame', die ooit door iemand
de koningin van de openbare bibliotheek werd genoemd, anderzijds werd
ook regelmatig een jong meisje zichtbaar dat het leven met volle teugen
genoot en dat op zeer aanstekelijke wijze anderen enthousiasmeerde bij
nieuwe ideeën, activiteiten en projecten.
Zij was veelzijdig: zij hield van reizen, fotografie, moderne architec
tuur en muziek. Zelf zong ze in cov Haarlem en - hoe kon het ook anders
- ook daar bekleedde zij een bestuursfunctie. Uiteraard was ook lezen één
van haar passies. Ze las veel en had een brede smaak; haar leestips ston
den altijd garant voor boeiende uren.
Samen met haar man Joos, genoot ze volop van haar kinderen en klein
kinderen. Zij kon prachtig vertellen over de logeerpartijen van deze klein
kinderen en welke activiteiten ze dan met elkaar ondernamen.
Al kort naar haar afscheid werd in het voorjaar van 2009 borstkanker
bij haar geconstateerd. Na een jaar van intensieve behandelingen was in
juni 2010 de verwachting dat deze donkere bladzij omgeslagen kon wor
den. Zij had weer energie en maakte nieuwe plannen voor de toekomst.
Twee maanden later werd echter pijnlijk duidelijk, dat er toch uitzaaiin
gen waren en herstel niet meer mogelijk was. De snelheid van het ziekte
verloop daarna heeft iedereen verrast. Boven de rouwkaart stond dan ook:
't gaat zo traag, en met jou ging 't veel te gauw.'
'Rijk herinneren' was een project waaraan Ariette veel vreugde beleefd
heeft. In dat project werden de herinneringen van ouderen in zorginstel
lingen gestimuleerd en hun rijkdom aan ervaringen. In het project wer
den jeugdfoto's en bijbehorende herinneringen verzameld en op panelen
aangebracht. Deze levensverhalen zorgden voor meer plezier en verbon
denheid.
NECROLOGIEËN
