Nederland en tegelijkertijd was zij zeer internationaal. Het Brongebouw,
samen met de drinkhal en het verderop gelegen Badhuis, moesten echter
worden gebouwd ter bevordering van de Haarlemse economie. De ge
bouwen waren daarbij het visitekaartje van de onderneming. We weten
dat Van der Steur zich toelegde op het bouwen in een neorenaissancestijl.
Deze stijl werd door Van der Steur niet zomaar gekozen. Hij streefde im
mers naar een bouwkunst die de vanuit de ziel van het eigen volk ont
staan was en niet te veel een internationale aard propageerde.32' Wat zou
beter zijn dan dat de nieuwe trots van de Haarlemmers werd gebouwd op
een manier, die gebaseerd was op een stijl die zijn oorsprong kende in een
tijd van grote voorspoed voor de Hollandse natie?
De architecten hielden zich vrij goed aan het bouwschema: twee
maanden na de officiële deadline kon het Brongebouw op 20 juni 1895
feestelijk geopend worden. De oprichters wisten echter dat het louter
neerzetten van mooie gebouwen niet genoeg zou zijn om gasten te trek
ken.33' Notabelen van over heel Europa moesten worden aangespoord een
bezoek te brengen aan het nieuw opgerichte kuuroord. De stad moest
concurreren met de meest beroemde plaatsen in heel Europa. In tegen
stelling tot deze badplaatsen kende de omgeving van Haarlem echter
geen idyllisch berglandschap, waardoor een gevoel van reinheid en rust
gecreëerd kon worden, iets dat bezoekers van een kuuroord wel zouden
verwachten. Haarlem mocht dan wel een vrij rustige stad zijn vergeleken
met bijvoorbeeld Amsterdam, echt rustig zal het er daar niet meer zijn
geweest sinds de massa-industrialisatie ook deze stad had bereikt.
Toch had de stad veel te bieden. De omgeving van de stad was al en
kele eeuwen geliefd bij aristocraten in eigen land. De duinen waren bij
voorbeeld een goede plek voor mooie wandelingen. Ook de komst van een
treinverbinding naar Zandvoort en de uitbreiding van de badplaats ten
gunste van het toerisme kon de oprichters hoop geven op een zelfde ont
wikkeling in Haarlem. Bovendien konden nadelige punten ook als voor
delen op de markt gebracht worden. Een kuuroord in een stad aan de rand
van veen- en kleigronden, waar het hele jaar door bedrijvigheid was had
iets anders te bieden dan de al bestaande plaatsen over de grens. Zo kon
Haarlem mogelijk net als Zandvoort en Scheveningen uitgroeien tot een
toeristische trekpleister.
Daarbij moest het 'Haarlemmer Bronwater' de standaard worden als
geneeskundig water onder medici. De onderneming zou dan immers niet
alleen verzekerd zijn van een constante en betrouwbare inkomstenbron,
maar zij zou ook direct een ongekende status genieten als grote leveran-
RUBEN DANIELS