LENTE
Laat het strooien hoedje zwieren
Op 't kastanjebruin
Pluk een knopjen in uw tuin:
Dierbre, wij gaan lente vieren
Op het hooge duin.
Wij gaan juichen, wij gaan danken
Onzen rijken God,
Die uit bloemen weeft ons lot,
Die ons harte vult met klanken
Van het blijdst genot;
Die zijn bloemen in uw gaarde,
In uw ziele strooit,
Hart en hemelen ontplooit;
Die zijn schoone, bloeiende aarde,
En uw voorhoofd tooit!
Die de leliën en rozen
Kleedt met majesteit,
Zonneglans en heerlijkheid;
Die ons, kindren, zorgeloozen.
Onzen wensch bereidt.
Boven eike- en lindekruinen
Aemt de borst zoo vrij
Laat ons danken vroom en blij;
Op de hooge blonde duinen,
Eenzaam knielen wij'.
Lachen wij den hemel tegen,
Die ons tegenlacht
Met zijn vrede, met zijn pracht,
Met nog ruimer, rijker zegen
Dan ons hart zich dacht!
Ja! Ik wil mijn vroolijke oogen
Naar mijn Schepper slaan!
'k Weet, Hij, die zoo menig traan
In zijn goedheid af wou drogen,
Zal mijn lach verstaan!
Op,ter hooge tempelzalen
Door geen mensch bespied,
Wil ik juichen: ik geniet!
En aan Hem den dank betalen,
Die mijn hart doorziet!
Laat het strooien hoedje zwieren
Op 't kastanjebruin
Pluk een knopjen in uw tuin;
Lieve wij gaan lente vieren
Op het hooge duin
P.A. de Genestet.
