nw
Op de bres voor de
Kennemerduinen
Toen in 1921 de Zeeweg gereed was, lag hij er
nog kaal en zanderig bij. Toch was iedereen
vol lof over dit kunstwerk. Want dat was het.
En in tweeërlei opzicht. Landschapsarchitect
Springer had de kruist verstaan de vijftig tot
zestig meter brede weg op natuurlijke wijze
door het duinlandschap te laten slingeren.
Waar mogelijk het hij de oorspronkelijke
begroeiing intact.
Nog steeds is de Zeeweg één van de mooiste verkeerswe
gen van Nederland. Maar de weg was ook een staaltje van
ingenieurskunst: het lukte de directeur Publieke Werken,
J. de Jong Czn., om binnen twee jaar met voornamelijk
mankracht hoge duinen te laten afgraven en diepe dellin-
gen op te vullen en tegelijkertijd het altijd stuivende zand
met heideplaggen te laten vastleggen.
U it g a ve n
De loftuitingen waren dan ook niet van de lucht toen de
weg op 21 juni 1921 geopend werd. Heel Bloemendaal
vierde feest met erepoorten, een bloemencorso en kinder
feesten. Maar die weg had wel héél veel geld gekost. Zelfs
voor een rijke gemeente, zoals Bloemendaal toen nog was,
waren de uitgaven een grote aderlating geweest. Hoe men
die uitgaven wilde terugverdienen beschreef de heer
Spijkerman.
Raadhuis
Behalve de financiële nood kwam er aan het eind van de
jaren twintig ook het probleem van de locatie van het
nieuwe bestuurscentrum van de gemeente. In 1927 had
Haarlem namelijk 299 ha. Bloemendaals grondgebied
geannexeerd. Vooral het verlies van het toen net nieuwe
Ramplaankwartier met omgeving en van de gronden langs
de Zijlweg, waren voor Bloemendaal moeilijk te verteren.
Aan het begin van de Zijlweg had men immers een nieuw
raadhuis willen bouwen tegenover en in plaats van dat
van Zocher. Vanouds lag hier het bestuurlijk centrum van
de gemeente. Door de annexatie was het terrein, dat men
voor de bouw in gedachten had, ineens aan het uiterste
randje van de gemeente komen te liggen. Van verdere
centrumvorming kon hier dus geen sprake zijn. Het ter
rein voor raadhuisbouw was door de toenemende bureau
cratisering trouwens toch al aan de krappe kant geworden.
Het raadhuis van Zocher werd afgebroken, maar van een
'Palenwee' aan het begin
van de Zeeweg
(foto Jan P. Strijbos).
L/E WkN DELAAR
i;:rc>£c.?vfoooo
EX™;NUMMER
nieuw raadhuis op deze plek is nooit iets gekomen. In de
jaren dertig werd er het niet onaardige woon/winkelcen-
trum rondom garage Van wijk ontwikkeld.
Natuurschoon
"Dan doen we maar als de Amerikanen in de vorige
eeuw, dan trekken we naar het westen, dan zoeken we
onze 'frontier' en bouwen we een 'Nieuw Bloemendaal'",
zo zal het gemeentebestuur gedacht hebben. Daarvoor liet
men het oog vallen op de gronden ten noorden van de
Zeeweg, waar het militaire schietterrein was. Deze en
andere gronden aan weerszijden van de Zeeweg kocht de
gemeente, met toestemming van Gedeputeerde Staten van
Noord-Holland voor ongeveer één miljoen gulden.
Merkwaardig genoeg voerde Bloemendaal als reden voor
de koop aan, dat het daardoor beter in staat zou zijn het
natuurschoon aan en langs de Zeeweg te beschermen.
Was dit argument een smoes om de toestemming van
Gedeputeerde Staten los te krijgen? Eigenlijk wilde men
toch villa's bouwen en een nieuw raadhuis en andere
gemeentelijke dienstgebouwen? Daar wilden Gedeputeerde
Staten echter niets van weten. De grond mocht wel
gekocht worden, maar dit hield niet automatisch ook toe
stemming tot bouwen in.
Zo was de situatie begin 1930.
Ons Bloemendaal, 17e jaargang, nummer 2, zomer 1993
15
