Oda Bonarius in de huidige parochiekerk.
ruimte en wat kantoorruimte, niet meer
dan nodig is. Het voelt goed. Dat blijkt
ook want elke zondag na de viering
drinken we koffie met elkaar en blijven
mensen nog lang napraten. Een speciale
inrichtingscommissie onder leiding van
Jan Besemer zorgde voor een verant
woorde (liturgische) inrichting, met
onder meer de prachtige glas-in-loodra-
men. Dankzij een hele grote bijdrage
van het PEN kon kunstenares Annette
Min uit Bergen, dochter van de be
roemde Jaap Min, de ontwerpen maken.
Het is non-figuratief en vertelt het ver
haal van de Heilige Drie-Eenheid. Het
Haarlemse atelier van Bogtman heeft de
ramen van geblazen, gekleurd glas
gemaakt.
In de klokkentoren van de vorige kerk
hingen vier klokken. In de huidige losstaande klokkentoren
(campanile) is Laurentius, de grootste klok, van het toneel
verdwenen. De overgebleven drie klokken dragen de namen
Leonardus, Adrianus en Gabriël.
1951: pioniersters van de St. Priscagroep in de tuin van 'Sparrenheuvel'
(Oda zit uiterst links).
De huidige kerk in het Bispinckpark
En in de tussentijd, terwijl wij in de aangepaste oude kerk
en daarna in de Josephschool zaten, waren we met de
parochie bezig met kerkbouwplannen.
De te bouwen kerk mocht van het bisdom absoluut niet gro
ter worden dan hij nu is, met zo'n 150 zitplaatsen en met
een uitbreidingsmogelijkheid naar 250 plaatsen. Het kerkge
bouw zelfheeft, van boven af gezien, de afmetingen van de
flats. Daarom heeft de kerk bij wijze van aanpassing een
soort omloop. Ook de daken van zowel kerk als flats zijn
hetzelfde. Van de opbrengst van de grond, die is verkocht
aan een projectontwikkelaar die het bestemmingsplan (arti
kel 19) liet wijzigen in woonbestemming, konden wij deze
kerk laten bouwen. Waarschijnlijk is dit de laatstgebouwde
kerk in Nederland, voor zover ik weet zijn er geen nieuwe
meer bij gekomen.
We hebben een gescheiden kerkruimte, een ontmoetings
Sparrenheuvel
Wat betreft het huis 'Sparrenheuvef: in de oorlog hebben
de Duitsers er vreselijk huisgehouden. Het was toen overi
gens al in het bezit van de parochie. Na de oorlog hebben
we daar met het jeugdwerk gezeten. Dat was natuurlijk fan
tastisch! Zo'n heerlijk oud pand, waarin we ons konden uit
leven. Er was geen verwarming, er zaten geen ramen in. De
kinderen sprongen zó door de openslaande deuren naar bin
nen, totdat... er eentje pardoes door het glas sprong. Ze had
niet in de gaten dat er inmiddels ruiten in waren gezet! Op
het pleintje voor de hoofdingang hesen we bij de opening
van elke bijeenkomst trots onze vlag. Dat was indrukwek
kend na vijf jaar oorlog!
Meerdere malen hebben wij op het grote buitenterrein (de
kerk stond er nog niet) de LAPRIBI (LAurentius was de
naam van de verkennersgroep, PRIsca, BIspinck) gehouden.
Dat was een geweldige happening, een soort kermis met
alles erop en eraan; zowaar een reuzenrad, door de verken
ners in elkaar gepionierd! Op de grote vijver voerden we,
op een vlot, toneelstukken uit. Zelfs Faust werd er ten tonele
gevoerd!
'Sparrenheuvel' was eigenlijk een soort parochiehuis waar
de vergaderingen werden gehouden, en er was een biblio
theek. De jongerensociëteiten Toshaba en Scarabee hadden
op de zolder hun onderkomen. De St. Josephschool is ook
begonnen in 'Sparrenheuvel'. Op de begane grond waren
24
Ons Bloemendaal, 27e jaargang, nummer 2, zomer 2003
