te schrijven aan de zoon van de directeur van Publieke
Werken, Cees de Jong (red. zie zijn biografie in dit num
mer). En de omgeving van het drukbezochte Kopje met zijn
uitkijktoren zou op mooie zomerdagen zorgdragen voor
een extra attractie.
Materialen
Er was veel kritiek op het feit dat men in deze tijd, waarin
de Wederopbouw in Nederland van start ging, schaarse
bouwmaterialen aanwendde voor de bouw van een open
luchttheater. De vraag rees of deze materialen wel bij de
woningbouw konden worden gemist. De gemeente
Bloemendaal ontkende materiaalverspilling en verkeerde
doeleinden, omdat bij de bouw van het amfitheater niet
alleen het materiaalverbruik tot een minimum beperkt
bleef, maar Bloemendaal door een van boven af opgelegd
maximum bouwvolume toch geen extra woningen kon
neerzetten. Men zou voor de bouw niet veel materiaal nodig
hebben, hoofdzakelijk beton. Omdat geen enkele extra toe
wijzing van bouwmaterialen mogelijk was - die waren
gerantsoeneerd en op de bon en daarom vroeg men ook
geen rijksgoedkeuring aan - nam men voor de bouw van de
tunnel en die van de gebouwtjes een proef met puinbeton
in plaats van grindbeton. Maar bovenal woog de culturele
taak van een openluchttheater voor het gemeentebestuur
zwaar.
Als try-out werd door ing. Bos, één van de ontwerpers, een
gedeelte van een tribunevlak op ware grootte op de zolder
van een autogarage van publieke werken uitgemeten en
door timmerlieden in elkaar gezet. Omdat op de werf van
De tribune van het openluchttheater, juli 1949.
Publieke Werken nabij de Zeeweg wel duizenden oude
straatstenen, afkomstig uit geasfalteerde weggedeelten,
waren opgeslagen, zag men deze als prima bouwmateriaal
dat bovendien bonvrij was. De straatstenen werden aange
wend bij het optrekken van de diverse bouwwerken. Het
bleken er echter niet genoeg te zijn, waarop men in de
gemeente naar geschikte klinkerwegen omkeek teneinde die
te vervangen. Zo werd de hele bestrating uit de Van
Alphenlaan getrokken. Omdat Van Geluk directeur was van
de Amsterdamse aannemings- en betonmaatschappij 'De
Kondor' verleende hij langs die weg hand- en spandiensten,
'De Kondor' bouwde de beide betonnen tunnels en zorgde
voor het cement, terwijl voor metselwerk en gewapend
beton het rivierzand en grind geleverd werd door een
Haarlemse firma. Door een tekort aan grind werd ook
gebroken puin gebruikt. Een elektrische puinbreker op de
gemeentewerf van Publieke Werken brak het puin fijn. In
deze crisistijd was het zeer moeilijk om aan hout te komen.
Enkele bedrijven zorgden voor kozijnen, ramen en dakbe
dekking, maar hout voor zittingen en leuningen was pro
blematischer. Hiervoor was een meer duurzame houtsoort
nodig. Enige rondvraag leidde naar de houtzaagmolen
'Eenhoorn' aan het Spaarne te Haarlem. Deze zagerij had op
de walkant nog eikenbomen liggen die waren 'gewaterd'.
Tevens lag nog een partijtje onder water. De gemeente
Bloemendaal kwam overeen met het bedrijf om deze partij
en beide om te ruilen voor een groter aantal bomen van
Bloemendaalse bodem. Tevens werden de kosten vergoed.
De gewaterde bomen waren nog niet voldoende uitge
droogd en daar-door eigenlijk van onvoldoende kwaliteit.
Maar omdat geen ander hout was
te verkrijgen, nam men er genoe
gen mee dat deze na verloop van
tijd zouden moeten worden ver
vangen.
De lichtmasten werden door
Publieke Werken gemaakt van
oude ijzeren buizen uit een ver
warmingsinstallatie van een kwe
kerij in Aerdenhout, die aan het
einde van de oorlog zijn deuren
moest sluiten. En armaturen van
oude straatverlichting werden
hergebruikt in de paddestoelver
lichting langs de paden in het
openluchttheater.
Bij de aanleg van de wegen en
paden werd voor de noodzakelij
ke ondergrond puin gestort, dat
deels afkomstig was uit de enor-
28
Ons Bloemendaal, 27e jaargang, nummer 2, zomer 2003
