draadversperring over de
weg, met wachthuisjes aan
weerszijden van de door
gang. Er was echter geen
sterveling te bekennen. Ook
de Zeeweg werd blijkbaar
niet bewaakt en zo rede
neerden wij - was dus geen
verboden terrein. Zo mar
cheerden twee overmoedige
jongetjes op die zesde mei
langs de verlaten Zeeweg
richting zee en strand. Een
keer of wat verstopten we
ons - dat leek ons raadzaam
bij het passeren van een
Duitse vrachtwagen.
Halverwege zagen we een
bunker met een stalen koepel
en een kanon aan de linker
kant, in de tweede bocht - en helemaal aan het einde, vlak
voor het volledig ontmantelde Bloemendaal aan Zee, een
betonnen muur dwars over de rijbanen. Het laatste stuk
hebben we gerend en onder een stralende zon stonden we
even later ademloos met knikkende knieën maar opgetogen
op de boulevard en lag de Noordzee aan onze voeten.
Het strand was onherkenbaar, stond vol palen, hekken en
andere obstakels en op de duintoppen zagen we overal bun
kers en dreigende kanonlopen. De plotselinge aanblik van
zee na zo'n lange tijd, die geluiden en geuren we hebben
het opgezogen en vonden het fantastisch!
En toen kwam er langs de boulevard plotseling een donker
blauwe DKW aanrijden, waaruit een grote witte vlag stak en
die bij ons stopte. Een oudere man met een oranje band om
z'n arm sprak duidelijke taal: wat we gvd daar deden, hoe
we daar kwamen, dat het hier streng verboden was en le
vensgevaarlijk, en nog zo het een en ander, en dat we ach-
ter-me-kaar moesten instappen. De man was van de Binnen
landse Strijdkrachten, vertelde hij ons, en omdat hij
papieren moest overhandigen aan de Duitse commandant in
IJmuiden, voerde hij ons via een lange, smalle betonweg
achter de eerste duinenrij naar een groot ondergronds bun
kerdorp, Langerak genaamd, een eind voorbij het latere
Parnassia. In mijn herinnering een adembenemende tocht
langs versperringen, bunkercomplexen, wachtposten, zoek
lichten en Duitse militairen, die lagen te luieren in het zon
netje, We vielen daar achter in dat DKW-tje van de ene ver
bazing in de andere, over wat daar allemaal op en onder het
zand was gebouwd. Dit was dus, zoals we later hoorden, de
Atlantikwall...' (Citaat ontleend aan Bloemendaal 40-45.)
Bewaakt door Canadezen, slechtten Duitse krijgsgevangenen de tankmuur bij 'Stoops Bad'. Opname mei/juni
1945.
Het tot ontploffing brengen van mijnen, versperringen en
bunkers was een normaal verschijnsel in de jaren na de oor
log. In de hete zomer van 1947 bijvoorbeeld moesten de
badgasten regelmatig van het strand als weer eens mijnen
en versperringen werden opgeblazen. Er is op grote schaal
geruimd en dat was niet verwonderlijk. Men wilde de spo
ren van de oorlog en van de Duitsers zo snel mogelijk uit
wissen en het behoud van de fortificaties werd nauwelijks
overwogen.
Bronnen
Van bijzonder van belang, en daarom hier een speciaal woord van dank aan
zijn adres, bleek de door dhr. H. Grootegoed verstrekte informatie en het
door hem beschikbaar gestelde documentatiemateriaal. Voorts werden
geraadpleegd:
- Diverse auteurs: D-Day, Uitgeverij Salamander books.
- Dr. L. de Jong: De Bezetting, Uitgeverij Querido, 1963.
- Ons Bloemendaal, historische werkgroep: Bloemendaal 40-45, in 1995
uitgegeven door de Gemeente.
- Carin van Riessen: Bloemendaal 1940-1945, maart 1995.
- Rudi Rolf: Bunkers in Nederland, Uitgeverij Talsma.
Websites met informatie over o.a. de Atlantikwall:
www.forten.info www.Wn2000.nl www.wovij.nl
www.wgboa.com www.donderduinen.nl www.bun-
kerbehoud.nl www.west-vlaanderen.be/raversijde en
www. openmonumentendag .nl
Ons Bloemendaal, 28e jaargang, nummer 3, herfst 2004
11
