Het 25-jarige jubileum van dokter Bos in 1947, met naast zich zijn vrouw Jo.
mijn man. Ik heb in mijn leven kapitalen vertelefoneerd.
Aan applaus zal ik geen behoefte meer hebben. Applaus kan
bedwelmen, maar ook vervelen. Gevierd zijn is ook wel
eens lastig als men onopgemerkt wil leven. De vereerders
weten mijn huis en mijn tuin te vinden en de telefoon is
een rustverstoorder.
Toen ik nog jong was zei ik het al als ik vijftig jaar ben,
hou ik ermee op. Dan ga ik bij een boer op de Veluwe
wonen en elke dag met mijn honden over de heide wande
len. Nu ben ik zesenvijftig geworden, dat 'bij-die-boer-
wonen' gaat niet door en elke dag over de heide wandelen
wordt ook vervelend. Maar onopgemerkt mijn eigen leven
te mogen leven moet heerlijk zijn niet meer als Jo Vincent
maar gewoon als mevrouw Bos"
Tot zover haar terugblik
Schaatsen
Als ik (de heer Bersee, red.) in de wintervakanties bij mijn
neefje Jan logeerde en er ijs lag op de Brouwerskolk,
schaatsten we daar. Soms kwam Jo Vincent ook schaatsen.
Ze had haar handen in een 'mof gestoken en zwierde en
zwaaide lustig met ons, kinderen, mee. In de zomer, als het
mooi weer was, reeds ze wel eens mee met haar man, dok
ter Bos, als hij zijn patiënten bezocht. De kap van de auto
was dan neergelaten en al gauw stonden er kinderen om de
auto als de dokter bij een patiënt was. Jo hield van kinderen.
Ze was in Overveen een gezien en gerespecteerd figuur,
vriendelijk voor iedereen.
Een enkele maal zong Jo in de RK-kerk aan de Korte Zijlweg
in Overveen, waar een goede akoestiek is. Met mijn vader
was ik daar eens bij. Het was een genot om haar te horen
zingen, onvergetelijk. Maar roem is vergankelijk alleen wij
ouderen herinneren ons nog de stem van een der grootste
zangeressen Jo Vincent.
26
Ons Bloemendaal, 29e jaargang, nummer 1, lente 2005
