Bewust Bloemendaler
Door Peter de Natris en Christine van Meer
Enthousiast, energiek en vrolijk is drs. Daan L. van de Vijver enkele
maanden geleden aangetreden als voorzitter van de Stichting Ons
Bloemendaal. Een speciale voorliefde voor de HogeVeluwe en de sport,
veel in buiten- en binnenland rondgetrokken, maar al 25 jaar tot zijn
grote genoegen woonachtig in het dorp Bloemendaal. Hèt moment om
met hem in gesprek te gaan over cultureel erfgoed van Bloemendaal, een
erfgoed dat in zijn ogen niet ophoudt bij de grenzen van deze gemeente.
Op de vraag waarom Daan zich wil inzetten voor Ons
Bloemendaal vertelt hij dat hij door zijn vele reizen, het
wonen in Duitsland en ook zijn band met de zee een
kosmopoliet geworden is maar dan wel één met een
behoefte aan maatschappelijke oriëntatie: verantwoordelijk
heid nemen voor de wereld om je heen en dit niet via een
politieke partij
"Het prachtige kustgebied van Meijendel (Den Haag-
Wassenaar) tot aan Huisduinen (bij Den Helder)dat is
zo uniek, daar moet je zuinig op zijn en je voor inzetten,
niet kneuterig alleen binnen de gemeente maar ook lettend
op de samenhang. En in dat kader samenwerken met Het
Noordhollands Landschap, Natuurmonumenten, Staatsbos
beheer en Provinciale Staten." Hij noemt ter illustratie de
HogeVeluwe: Opgezet door een particuliere familie en later
door Natuurmonumenten en ook met behulp van Defensie
uitgegroeid tot Nationaal Park de HogeVeluwe. Dan blijken
veranderingen mogelijk te worden, passend bij wat het
gebied nodig heeft.
Als voorbeeld: "De
wegen door dit
gebied hebben geen
verlichting.
Ook 's nachts niet.
Zoiets kun je ver
talen naar die
unieke duinstrook
van Meijendel tot
Huisduinen, en
zelfs nog verder
overgaand in het
Nationaal Park
De Waddenzee."
Als we iets dieper inhoudelijk ingaan op punten die het
bestuur van Ons Bloemendaal bezighouden, zijn voorbeel
den niet moeilijk te vinden. Met de formulering "Versnip
perde natuur is verloren natuur", benadrukt hij dat het
belangrijk is "om grote stukken natuur aaneengesloten te
houden en eventueel kleine stukken te vergroten. Met zoiets
als het aanleggen van een separaat fietspad langs de Mollaan
wordt er weer een stuk bos opgeofferd."
Voor het natuurgebied ligt nog een ander gevaar op de
loer: "De geweldige druk van de snel groeiende bevolking
in de Haarlemmermeer, om maar 'n voorbeeld te noemen,
om per auto, en dan het liefst met de eigen auto, naar zee
en strand te kunnen gaan in plaats van met een eventuele
Noordzee Tangent."
Verder moet meer aandacht en zorg aan het bomenbe-
stand worden besteed. Zo heeft de enorme kap van bomen
onlangs bij het Mendelcollege en rond het honkbalstadion,
ervoor gezorgd dat "het mooie gebied Veen en Duin kaal is
geworden en op de tocht staat. Het gebrek aan stilte
gecombineerd met na 22.00 uur een overvloed aan licht,
heeft er aan de grenzen van onze gemeente een rommeltje
van gemaakt. Het is jammer dat Haarlem en Bloemendaal
elkaar hierin niet tijdig gevonden hebben."
Tegenover dit soort bedreigingen moet wel worden onder
kend hoe constructief het is dat vele groeperingen,
bijvoorbeeld sportclubs, de fietsersbond en een delegatie
van een woningcomplex en vanzelfsprekend ook van Ons
Bloemendaal in hoorzittingen van het gemeentebestuur
hun zegje kunnen doen. Inspraak van bewoners is voor een
gemeente als Bloemendaal immers cruciaal. De vele partijen
voeden daarmee de wethouders met argumenten die
bovendien voorzien worden van feiten en cijfers. Dat dit
niet overbodig is, wees zo'n bijeenkomst laatst uit.Toen
(red.: hij doelt op de raadsvergadering van 5 juli jl*) werd
duidelijk dat de voortvarendheid waarmee men bestuurlijk
soms zaken aanpakt, niet altijd gunstig is voor het resultaat.
14
Ons Bloemendaal, 3 1e jaargang, nummer 3, herfst 2007
