De weldadige kou van het kikkerlandje
De dramatische zeven maanden
Verwerking en de verzoening
weinig aandacht voor wat zich daar heeft afgespeeld."Ze
is één keer teruggeweest naar Sumatra, met Gerrit Jan, en
dat vindt ze voldoende.
In 1947 kwamen vader en moeder Engel, nu met 2
kinderen, terug in Nederland en vestigden zich in
Wormerveer. Haar vader werd personeelschef bij Albert
Heijn. Hank vond het heerlijk de klamme hitte van de
tropen in te ruilen voor de frisse bries en de Hollandse
winters. Maar het was wel aanpassen, ook op school, waar
de leerachterstand haar parten speelde.
Ze wierp haar aanvankelijke schroom van zich af en
omarmde het leven. Dat betekende uitgaan, sporten, erg
veel sporten. Elockeyen, tennis en vooral watersporten,
zoals zwemmen, waterpolo en zeilen.
Langzamerhand kwam er ook aandacht voor jongens. Op
een feest ontmoette ze Gerrit Jan, toen ook 22, en wist
meteen dat hij het zou worden. In 1955 verloofden ze zich
en een jaar later waren ze getrouwd. Ze besefte dat ze
daarmee ook een beetje met het bedrijf Albert. Heijn zou
trouwen.
Drie decennia lang verliep hun leven met relatief
onbeduidende rimpels, zeker in het perspectief van wat
haar zou overkomen. Op 9 september 1987 sloeg het
noodlot toe. Ferdi Elsas, een ingenieur, had zijn baan en
rechtszaken verloren en een wrok tegen de maatschappij
ontwikkeld. Vele weken was hij bezig geweest de
ontvoering van Gerrit Jan voor te bereiden. Hij vertoefde
ook regelmatig op het stenen bankje aan de vijver om het
leefpatroon van Gerrit Jan te traceren. Zijn verziekte geest
had een luguber scenario ontwikkeld. Hank Heijn zegt
er nu over:"lk ben ervan overtuigd geraakt dat gedrag
niet alleen bepaald wordt door de genen, maar ook door
opvoeding en andere omstandigheden in je jeugd. Zo
schijnt hij in 1942 geboren te zijn in een kast, omdat zijn
moeder ondergedoken was. Trouwens ook bij Japanners
speelt omgeving en opvoeding een belangrijke rol.
Dat zie je in de verafgoding van de keizer die bijvoorbeeld
tot kamikaze kan leiden."
De ontvoering leidde tot groot alarm. Hun bungalow De
Elshof werd verlaten en de familie nam intrek bij Ab, de
broer van Gerrit Jan. Zijn villa Wiltzangk in Aerdenhout
ging als hoofdkwartier fungeren. Het werden zeven
maanden tussen hoop en vrees. Juist in die tijden was de
humor van haar en het gezin belangrijk, niet alleen om zelf
met de situatie om te kunnen gaan maar ook om anderen,
zoals het politieteam en de familie, te stimuleren.
Er ontstond een moeizame communicatie met de dader
(men is tot aan het eind uitgegaan van een bende) via
gecodeerde krantenberichten. De vraag naar bewijs van
leven werd uiteindelijk beantwoord via de bril van Gerrit
Jan en twee kootjes van zijn pink. De twijfels bleven
uiteraard. Het losgeld werd op de Veluwe gedropt en de
operatie leverde, onbedoeld, adembenemende televisie
op. Hank deed op de televisie een dramatische oproep
aan de daders haar man vrij te laten. Menigeen heeft dat
nog op het netvlies staan.
Uiteindelijk werd de dader betrapt in Landsmeer, waar
hij in een supermarkt met ongebruikelijke 250 gulden
biljetten betaalde.Toen Hank op 6 april 1988 thuiskwam
in De Elshof, waar ze inmiddels weer woonde, stonden
er allemaal auto's, zoals op de eerste avond van de
verdwijning. Zij hoorde het verschrikkelijke nieuws van
commissaris Brinkman, destijds hoofd van de politie in
Bloemendaal.
Hank doorliep alle stadia van verdriet. De depressiefase
leidde tot een aantal reizen naar verschillende landen.
Maar ineens wilden de benen niet meer. Ze besloot
zich in huis op te sluiten en is gaan schrijven over de
ontvoeringzaaks en de jaren in Indië. En ze heeft veel, heel
veel gehuild. Het bleek goed te zijn voor haar lichaam,
een soort zuivering. Ze kwam weer tot leven, ging op
cursussen en naar lezingen en, vooral, begon weer met
sporten.
30
