271
19 december 1957.
motto het moet uit de lengte of uit de breedte komen, dat, wanneer dit
onzalige plan gerealiseerd zou worden, bijna niet te vermijden zal zijn dat
op een of andere wijze meer geld in de vorm van belasting uit de gemeen-
tenaren gepompt zal moeten worden en dat zulks dan een verhoging van
de straatbelasting zou betekenen. De heer Reijnders heeft daar op inge-
haakt door te zeggen dat enige jaren geleden al over verhoging van de
straatbelasting is gesproken. Waar dat zo is, verwondert het spreker, dat
de familie van de P.v.d.A. daar blijkbaar niet zo vreselijk van geschrokken
is. Als spreker zich goed herinnert, is er over verhoging van de straatbe-
lasting gesproken bij gelegenheid van de bespreking van de vraag, of
Heemstede niet voor een subjectieve uitkering uit het gemeentefonds in
aanmerking zou kunnen komen of althans daar aanspraak op zou willen
maken. Toen is er op gewezen, dat eerst met kans op succes een subjec-
tieve uitkering uit het gemeentefonds kan worden verkregen als het
eigen belastinggebied volkomen is uitgeput, hetgeen betekent dat dus ook
de straatbelasting tot het toppunt moet worden opgevoerd. Toen is men
daar bij de Partij van de Arbeid verschrikkelijk van geschrokken omdat
dan ook de kleine huiseigenaren, die een huisje bij elkaar gespaard hebben
en de woningbouwverenigingen daar het slachtoffer van zouden worden.
Inderdaad zou dat het geval zijn, maar ook anderen zouden slachtoffer
worden. Spreker gelooft dat het verhogen van de straatbeiasting een on-
verstandige maatregel is. Spreker vreest, dat men verhoging van deze be-
lasting niet aan een termijn zal kunnen binden, d.w.z. dat zij niet als een
tijdelijke maatregel zal kunnen worden ingevoerd. Zolang wij aan de kleu-
terhelpsters vast zullen zitten, zolang zullen we vast zitten aan een ver-
hoogde straatbelasting. Spreker blijft dus zijn tegenzin tegen het plan om
deze dames aan te stellen, handhaven.
Spreker wil nog even reageren op wat de leider van de R.K.-fractie aan
het eind van zijn antwoord heeft gezegd over sprekers opmerking over de
persoon van de heer Thorbecke. Hier blijkt al weer uit hoe gemakkelijk
men kan worden misverstaan wanneer men ter illustratie van een betoog
een voorbeeld noemt. Spreker bedoelde te zeggen dat het gezag, de auto-
riteit, de innerlijke kracht van de gezagsdragers, omgekeerd evenredig is
met het delegeren van bevoegdheid en (omgekeerd dus) met het aan zich
trekken van macht. Met andere woorden, naar mate men minder innerlijk
sterk is durft men minder te delegeren, trekt men meer aan zich zelf.
Spreker heeft toen gezegd, dat een man als Thorbecke het wel aandurfde
om te delegeren. Dat was een innerlijk sterke man, al was het, naar spre-
ker in de boeken die er over hem verschenen zijn gelezen heeft, een ver-
velende man, een man die in het tegenwoordig bestel niet meer zou passen.
Spreker heeft toen die kleine anecdote van hem verteld, om te illustreren,
hoe scherp deze man was en hard kon zijn. Laten wij ons overigens reali-
seren, dat wij in die tijd ook niet zouden passen.
De heer van Houten, wethouder, wil er op wijzen, dat door verschillende
sprekers enerzijds is gezegd dat over de financiële toestand geen ongerust-
heid behoeft te bestaan omdat het al zoveel beter gaat, terwijl zij ander-
zijds wijzen op de toeneming van de werkloosheid en op de moeilijkheden
bij de financiering van de woningbouw. Als spreker dit beluistert komt
hem onwillekeurig het Franse chanson in de gedachte: „Tout va três bien
Madame la Marquise". „Niettegenstaande alle narigheden gaat toch alles
goed". In zijn eerste antwoord heeft spreker reeds betoogd, dat men zeer
voorzichtig moet zijn, want dat er in tijden van hoogconjunctuur de men-
taliteit bestaat dat alles kan, ook datgene wat niet kan. Spreker zal daar
niet verder in den brede over uitweiden, omdat hij anders in herhaling
moet vervalien.
Op één punt wil spreker toch nog ingaan. Men verwacht op grond van
het uitgebrachte rapport van de commissie-Oud, voor het volgend jaar een
