25 september 1958.
203
of diens gemachtigde wordt dan in de gelegenheid gesteld om zijn be-
zwaren tegen de vordering in de vergadering van de vorderingscommissie
naar voren te brengen. Zoals mevr. van der Meulen reeds heeft gezegd, is
het meermalen voorgekomen, dat de vorderingscommissie op grond van
de door de eigenaar ingediende bezwaren, besloot om geen advies tot vor-
dering uit te brengen. Bovendien bestaat de mogelijkheid, dat 1 of 2 leden
van de commissie tegenstemmen, waardoor de eigenaar gelegenheid tot
beroep krijgt op gedeputeerde staten. Hieruit blijkt dat er in beide com-
missies een verschillende behandeling van de zaken bestaat. Na het advies
van de vorderingscommissie nemen burgemeester en wethouders een be-
slissing of al of niet gevorderd zal worden. Burgemeester en wethouders
overwegen de zaak zeer goed alvorens tot vordering over te gaan omdat
zij weten dat dit diep ingrijpt in het eigendomsrecht.
Naar sprekers mening is het voor een afzonderlijke vorderingscommissie,
die slechts enkele malen per jaar zal hebben te vergaderen zeer moeilijk
om het gehele vraagstuk van de woningtoewijzing te overzien, terwijl zij
bovendien van de te behandelen gevallen de voorgeschiedenis dient te ken-
nen. In 1958 werd 8 maal gevorderd, in 1957 4 maal, in 1956 10 maal
terwijl het topjaar 1954 is geweest toen er 28 maal gevorderd werd. Omdat
er naar de mening van burgemeester en wethouders voldoende waarborgen
voor de eigenaar bestaan dat hem recht gedaan zal worden, hebben zij in
meerderheid besloten om dezelfde leden voor te dragen.
De heer Mr. Rutgers zegt, dat de vorige sprekers van mening zijn, dat
het zelfs goed is dat dezelfde instantie, die de gehele voorgeschiedenis
kent, over een zaak de tweede keer oordeelt. Spreker is het daarmede ech-
ter niet eens. Immers, wanneer van een vorderingsbesluit beroep op ge-
deputeerde staten mogelijk is, moeten deze een oördeel over het geval
vellen, terwijl zij tevoren helemaal niets weten van het algehele woning-
beleid van Heemstede. Dat is ook juist, want het is niet in de eerste plaats
het hele woningbeleid dat aan de orde is. Gedeputeerde staten zullen zich
daarover voor zover nodig wel doen voorlichten evenals een Gerechtshof
zich in hoger beroep zal laten voorlichten over de feiten en de getuigen
opnieuw zal horen. Het is juist de wens van de wetgever dat die mogelijk-
heid van beroep bestaat en het is de wens van velen in den lande dat die
mogelijkheid wordt uitgebreid omdat de bescherming van de burger op dit
gebied te gering is. Er moet dus een onpartijdig college zijn dat, zo goed
mogelijk voorgelicht, een beslissing neemt en dat is in de eerste plaats
de vorderingscommissie en in de tweede plaats eventueel gedeputeerde
staten. Spreker meent dus, dat het feit dat de wet de mogelijkheid schept
dat gedeputeerde staten over dit soort zaken oordelen, ook meebrengt dat
in eerste instantie het adviescollege van burgemeester en wethouders deze
zaken bekijkt schoon en nieuw en zich dan door de ambtenaren uitvoerig
laat voorlichten.
Wanneer de voorzitter zegt dat de commissie toegankelijk is voor nieu-
we argumenten en dat bij een tweede behandeling het oordeel van de com-
missie zich wel eens wijzigt, dan pleit da)t voor de commissie en dan zijn
we het er over eens dat de commissie haar werk goed doet, maar het pleit
tegelijk tegen het stelsel, want dat had niet nodig behoeven te zijn. Het
is zeer knap dat men toegankelijk blijkt te zijn voor nieuwe argumenten
en dan zijn mening wijzigt. Het is dus prettig dat het gebeurt maar het
is zeker geen argument voor het feit dat het systeem goed is.
Spreker wil nog even de paraliel die hij getrokken heeft met de ont-
eigeningsprocedure verduidelijken. De deskundigen die de eerste keer aan
een overheidslichaam adviseren, hetgeen te vergelijken is met het advies
van de adviescommissie aan burgemeester en wethouders, trekken zich
onmiddellijk terug als zij voor dezelfde zaak door de rechter worden be-
noemd. Zij zijn van mening dat, wanneer zij eenmaal een oordeel geveld
