229
29 oktober 1959.
kleuren heeft zien toepassen, die prachtig tot hun recht kwamen. Ook spre-
ker heeft in Noord-Italië landhuizen en bungalows gezien, waarvan de vier
verschillende gevels in vier verschillende kleuren waren geverfd. Dat vond
spreker prachtig. Het maakt echter een groot verschil of men dat in het
zonnige Italië ziet of hier in Holland. Ook de aard van de villa of bungalow
spreekt een woordje mee.
Dat burgemeester en wethouders met dit voorstel gekomen zijn is een
gevolg van enkele excessen, die zich in het verleden hebben voorgedaan.
Daar konden burgemeester en wethouders niets tegen doen, want er staat
wel in de bouw- en woningverordening, dat de kleuren moeten worden aan-
gehouden zoals die aanvankelijk zijn vastgesteld, maar ten aanzien van de
oudere woningen staat daarover eigenlijk weinig in. Mevrouw v. d. Meulen
heeft gezegd, dat men in uitzonderlijke gevallen wel tot overeenstemming
kan komen. Inderdaad is het gelukt in enkele gevallen, waarin men b.v.
kogeltjesblauw op een buitengevel wilde toepassen of een hele gemene kleur
groen, om de bewoners tot inkeer te brengen en er een meer aanvaardbare
kleur voor in de plaats te krijgen, maar in een bepaald geval lukte dat
niet. De betrokken dame heeft toen gezegd: daar trek ik me niets van
aan, ik wil die kleur hebben, die kleur blijft zo. Er is zoëven gezegd, die
kleur is niet zo gek, maar spreker zou toch niet graag hebben dat die op
zijn gevel zat.
De heer Kooijmans wees er op, dat men voor het conserveren van muren,
hekken en schuttingen dus toestemming moet hebben. Wanneer een be-
woner van een huis, deel uitmakende van een blok van 2 of 3 woningen on-
der 1 kap, het in zijn hoofd haalt om zijn huis van rode baksteen wit te
sausen, dan zal men het met spreker eens zijn, dat het hele aesthetisch
aanzien van zo'n blok huizen volkomen te niet gaat. Daarom stellen bur-
gemeester en wethouders nu voor, dat, wanneer men muren wil gaan be-
pleisteren of schilderen, men daarvoor toestemming moet hebben van het
college. Eist men dit niet, dan wordt er geschilderd zonder dat burge-
meester en wethouders daar kennis van dragen, maar de verf is er dan
met geen mogelijkheid meer af te krijgen. Elk nieuw bouwplan wordt door
de welstandscommissie van alle kanten onder de loupe genomen; de kleu-
ren van de steen, de pannen en van het schilderwerk worden, in overleg
met de betrokken architect, vastgesteld. Wanneer een huis echter een paar
jaar staat en de bewoner of een schilder gaat voor het schilderwerk heel
andere kleuren gebruiken, dan zal de eenheid die aanvankelijk in het
gebouw gebracht is, volkomen verloren gaan. Van het aesthetisch aanzien,
waar men van uitgegaan is, zal bitter weinig overblijven. Dit nu pogen
burgemeester en wethouders met deze bepalingen te ondervangen. Spreker
kan de verzekering geven, dat het helemaal niet in de bedoeling van bur-
gemeester en wethouders ligt om hier niet loyaal op te treden. Wat de
moderne kleuren betreft, zullen zij bereid zijn zeer ver te gaan..
De mening dat openbare werken hier veel werk aan zal hebben, kan
spreker niet delen. Het betreft hier alleen een meldingsplicht. De bedoe-
ling is, dat hiervoor formulieren zullen worden uitgegeven, hetzij door or-
ganisaties van schilderpatroons hetzij door openbare werken dit moet
nog bekeken worden waarop moet worden aangegeven welk perceel
zal worden geschilderd en in welke kleuren. Wanneer het normale kleuren
zijn, kan men rustig zijn gang gaan. Alleen wanneer abnormale kleuren
worden toegepast zal een nader onderzoek worden ingesteld en dan zullen
burgemeester en wethouders beslissen of de voorgestelde kleuren kunnen
worden gebruikt. Dit zal, naar spreker verwacht, slechts in weinige ge-
vallen behoeven te gebeuren.
Naar aanleiding van de opmerking van de heer Zegwaart over het schil-
deren van deuren in de Slotlaan, merkt spreker op, dat de kleuren van
deze deuren door hem, de welstandscommissie en door ambtenaren van
openbare werken is beoordeeld. Tegen de kleur van verreweg het grootste
