7 januari 1960.
51
buurt van het station wel een behoorlijke stallinggelegenheid maar de
mensen proberen het op een koopje te doen.
De pauw in het plantsoen van het station is in mijn oog nog altijd
een meelzak.
De heer Rutgers en ik verschillen toch wel een beetje van inzicht als
het gaat over het subsidiebeleid. Ik wil er helemaal niet denigrerend over
praten, maar ik kan me toch niet goed voorstellen, dat de heer Rutgers
voor het subsidiebeleid een soort van reglement in het leven zou willen
roepen, want daar komt het eigenlijk op neer. Als men die zaak gaat re-
glementeren is iedere vrijheid volkomen zoek. Naar mijn bescheiden
mening zal men deze taak toch, onder toezicht van de raad, aan burge-
meester en wethouders moeten delegeren; laten die het maar voor ons uit-
zoeken. Burgemeester en wethouders hebben reeds toegezegd, dat, wan-
neer er nieuwe subsidie-aanvragen komen of wanneer bestaande subsidies
moeten worden verhoogd, zij graag willen toeiichten waarom zij deze al
of niet hebben toegekend respectievelijk verhoogd.
Daar komt nog bij, dat ik, ondanks het feit dat al deze subsidies in
totaal f 72.000,uitmaken, daarop niet zou willen gaan piukken. Van
die f 72.000,valt toch direct al een groot bedrag af te trekken voor een
aantai subsidies voor sociale voorzieningen, die wij toch niet kunnen mis-
sen. Dan blijft er nog een veel kleiner bedrag over voor subsidies die toch
wel de moeite waard zijn om gegeven te blijven worden. Door bepaalde
instanties wordt op deze subsidies gerekend. Zij kunnen met hun budget
er niet zonder subsidie komen en ik vind het niet zo vreselljk erg als
aan intercommunale fondsen subsidie wordt gegeven. Ik vind het hele-
maal niet erg, dat b.v. het Rheumafonds van elke gemeente subsidie
krijgt. Dergelijke fondsen behartigen volksbelangen, waarvoor inderdaad
de gehele gemeenschap moet opdraaien. Als men dat volkomen aan het
particulier initiatief overlaat, dan moet men eens zien hoe weinig daar
van terecht komt. Sleehts weinigen komen er toe om 1% van hun inko-
men het bedrag dat aftrekbaar is voor de belastingen voor liefdadige
doeleinden te bestemmen. Als iedereen 1% van zijn inkomen aan liefda-
dige uitgaven zou besteden, dan hoefde geen enkele charitatieve instel-
ling of vereniging met een behoorlijk aanvaardbaar doel natuurlijk
ergens om steun aan te kloppen. Het is heel erg naar, dat zo weinig
mensen van hoog tot laag, zich bewust zijn van de plicht die zij hebben
om dergelijke algemene instellingen van liefdadigheid te steunen.
De heer Rutgers heeft er over gesproken, dat Heemstede een forensen-
plaats is en dat wij daar eigenlijk toch wel rekening mee moeten houden.
Ik ben dat met hem eens. Maar wij leven in een barbaarse wereld. Deze
barbaarse wereld brengt ons er toe, dat wij allemaal, ieder op zijn tijd, een
klein tikje farizeeër moeten zijn. Als we eens naar de omringende ge-
meenten kijken en zien hoe men daar op elke woning kinderachtig knib-
belt door b.v. te zeggen laat ik maar een toevallige plaatsnaam noemen
„deze man is aan Haariem niet economisch gebonden en daarom kun-
nen wij hem geen huis geven", terwijl wij daarentegen een royalere hou-
ding aannemen, dan ben ik toch bang, dat wij tegenover die gemeenten
dezelfde maatregel moeten gaan nemen. Het is toch waar, dat wij aan
Haarlemse leerkrachten/leraren van lycea en andere instellingen van on-
derwijs, hier woningen geven omdat Haarlem ze niet verschaft terwijl,
wanneer wij eens een onderwijzer of leraar die hier woonachtig is in Haar-
lem onder willen brengen, geen medewerking wordt verleend. Ik herinner
hierbij aan velerlei gevallen b.v. ambtswoningen. In een geval dat ik toe-
valligerwijze over een ambtswoning te beschikken had het geval is aan
burgemeester en wethouders bekend vertikte Haarlem het eenvoudig
om de man die daar in moest trekken en die hier een woning had, woning-
ruil te geven met degene die in de ambtswoning woonde. Een doodgewone
directe ruil was daardoor niet mogelijk en dat niet door de houding van
