235
spanningsveld in relatie, persoon, funktie, werkterrein moet er zijn.
Mensen, voorzieningen voor mensen, kontakten met mensen, andere bestu-
ren en bestuurslagen, kortom mensen en taken op een vaak meer dan al-
leen gemeentelijk territoir, ieveren sarnen met je-zelf als fungerend
burgemeester het spanningsveld op. Natuurkundig niet fraai uitgedrukt:
het spanningsveid is tenminste op natuurlijke wijze aan slijtage onder-
hevig. Waar is de kritische grens?
Ik weet het niet. Een tijdstip in ons persoonlijk leven nu, na ruim 7
jaar, nu wij ons nog in staat achten en hopelijk niet subjektief wanen,
om hetzelfde vak in totaal of grotendeels andere omstandigheden, met ze-
ker andere accenten, elders uit te oefenen, is mogelijk niet het slecht-
ste tijdstip.
Leden van de raad, u noch ik hebben behoefte aan feiten uit de gemeen-
telijke keuken in de periode 1971-1978. Dat zou zo licht de indruk kun-
nen wekken, dat de burgemeestersperiode 1971-1978 een soort eenmansbe-
drijf was, hetwelk misschien vroeger bestaan heeft maar in Heemstede al-
lang geen bestuurlijke realiteit en praktijk meer is.
In een dergelijke etalage worden zo gemakkelijk bestuurlijke resultaten
van gezamenlijk collegiale en raadsarbeid breed uitgestald, terwijl de
andere kant van het plaatje wordt gevormd door de niet vervulde wensen,
de noden, de ernstige behoeften in en van de plaatselijke gemeenschap,
die zo gemakkelijk worden vergeten. De ioco-burgemeesterde heer Van
Wijk, noemde ze in zijn installatie-rede van 1971: de woningnood, het
verkeer, de milieukonsekwenties, het motto voor de 7e wegenbouwdag "wel-
zijn-mobi1iteit - wegenbouw". Dit onderstreept eigenlijk ook wat in Heem-
stede aan de hand is: de sporthal, het cultureel centrum. Natuurlijk zi jn
er ook positieve zaken en ontwikkeiingen te melden. Er zijn vele gebeur-
tenissen en resultaten van gezanenlijke inspanning, van menselijke aspek-
ten en menselijke ontmoetingen, die onvergetelijk zijn.
Maar, leden van de raad, ik heb een vrij nieuwe recent verkregen naam op
te houden, dus beheerste ik mij ook om die reden om toch allerlei dingen
op papier te zetten. In de raad is het al opgemerkt: ik word steeds kor-
ter in mijn toespraken. Niemand schijnt het erg te vinden of veel te mis-
sen. Ook mijn thuisfront is laaiend enthousiast over de nieuwe ontwikke-
ling, Ik kom tegenwoordig namelijk vroeger thuis, maar de eerlijkheid ge-
biedt te zeggen, dat mijn zinnen gelukkig toch nog vrij iang blijven.
Je kunt ook niet alles tegelijk overboord gooien. Het zou er op gaan lij-
ken, met name bij afwezigheid van lange tussenzinnen, dat ik deze toe-
spraak door een ander nad laten maken. Voor die korte toespraak is overi-
gens een zeer verklaarbare reden. Zelfs in Engeland, het Engeland van on-
ze vriendschapsstadLeamington Spa, het historische mekka Engeland, ga
en mag ik niet meer terug tot de tudors. Die verklaarbare reden: ik ver-
lies, helaas, door het verloop van de tijd - 15 jaar - steeds meer mijn
aanspraken op begrip voor mijn ex-status van raadslid, die hetzelfde
recht claimt als de thans dienende raadsleden hier van deze voorzitter
verwachten en genieten, namelijk het reglementair recht van het ongestoord
kunnen voordragen van hun meningen.
Toen ik dus allerlei dingen niet opschreef, niet het verkeersstructuur-
pian, niet de processor, niet de zuidelijke stadsrandweg - de stadsrand-
problematiek kom ik in Amstelveen waarschijnlijk automatisch tegen - niet
de knelpunten-commissie, niet de brandweerregio en al de branden die ik
miste, met excuses nogmaals naar de brandweer toe, de politiële samenwer-
king en de toekomstige grootschaligheid daarvan en het begrip voor het
feit dat ook de politiële toekomst het van grootschaligheid alleen niet
kan hebben, niet sprekende over de gewestelijke ontwikkeling, niet over
29 september 1978
