2e afd.
28 juni 1984
74
kan slechts onder zeer bepaalde omstandigheden op verzoek worden kwijtgeschol-
den. Van de beslissing die de raad, of bij delegatie B en W, respektievelijk de
direkteur van de Rijksbelastingdienst in dat verband nemen, is geen beroep
mogelijk.
Tenslotte gaan wij in op de relatie tussen het afschrijvingsbeleid en de Alge-
mene Bijstandswet.
üe bijstandsnorm volgens het Besiuit landelijke normering is een all-in-norm
die voorziet in de noodzakelijke kosten van het bestaan. Onder deze noodzake-
lijke kosten van bestaan worden ook gemeentelijke heffingen begrepen: het ver-
'enen van afschrijving van gemeentelijke belastingen aan iedereen die een inko-
men heeft op het niveau van de bijstandsnorm zou fn strijd zljn met het gegeven
dat de bijstandsnorm geacht wordt rekening te houden met de kosten van gemeen-
telijke heffingen.
Over de maatschappelijke reîevantie van de juridische flktie dat de bijstands-
norm de kosten van gemeentelijke heffingen volledig mede omvat, kan politjek
uiteraard geheel verschillend worden gedacht.
De indivldualisering van bijstandsverlening is inmiddels ver gevorderd, dit
zal ook in de toekomst onze aandacht houden.
Conclusies.
De gemeente heeft nauwelijks mogel1jkheden om in de belastingverordeningen een
vrijstel1ing op te nemen voor minder-draagkrachtigen, hiertoe ware daarom
niet over te gaan. In beginsel zijn er wel mogelijkheden om zowel bij de 1n-
vordering van gemeentelijke belastingen en retributies - behalve de 0GB -
als bij de vergoedingen op privaatrechtel1jke basls een beleid te voeren
waarbij de minst draagkrachtigen worden ontzien. Er moet echter worden opge-
merkt dat het treffen van een betalingsregeling met de belastingplichtfge in de
praktijk 1n een aantal gevallen reeds tot een zekere kostenverllchting leidt.
In deze gevallen wordt de schuld "uitgesmeerd" over bijvoorbeeld de resterende
maanden van het belastingjaar. Oeze mogelijkheid dient naar ons oordeel in stand
te blijven.
-8-
