24 april 1986
130
straks krijg je de begroting ineens niet meer sluitend.
Ik wil ook een woord wijden in de richting van het ambtelijk apparaat
apparaat en dan met riame gericht aan het hoofd daarvan. Ik mag Wim zeg-
gen. Ook aan onze gemeentesecretarie bewaar ik uitermate goede herinne-
ringen. Wat dat betreft mag ik ook nog een tip geven aan de nieuwe raads
leden. Onze gemeentesecretaris is een uiterst aimabel en deskundig per-
soon, maar op het moment dat je hem een vraag stelt en hij je vervolgens
alleen maar aankijkt en geen antwoord geeft, moet je op je tellen passen
Ik heb een bijzonder interessante tijd gehad, vaak ook een bewogen perio
de. Ik ga een andere tijd tegemoet, waarbij er ook meer tijd komt voor
Leonie, Sander en Enno. Ik hoop dat ze dat leuk vinden, want anders ga
ik gewoon weer terug de gemeentepolitiek in."
Mevrouw Proost: "Na uw dierbare woorden en vergelijking met Bette
Middler zou ik bijna vrezen dat u van mij verwacht dat ik een dansje op
tafel maak of zo, maar ik heb me al die jaren ingehouden, ik doe het dus
niet. Toen ik vier jaar geleden geheel verbaasd en achterstevoren en met
enige tegenzin tegen politiek gedoe in deze zetel tuimelde, heb ik niet
kunnen bevroeden dat ik nu oprecht weemoedig zou zitten wezen bij het
afscheid. Dat is aan een aantal faktoren te danken. Ten eerste vielen
een aantal onderwerpen mee en bleken veei boeiender dan ik gedacht had,
vooral de konkrete dingen met konkrete resultaten, zoals u al genoemd
heeft; hier en daar een gele strook, of dankzij het feit dat mijn col-
lege Marijke Noteboom alles wat groen was de groene hel noemde, had ik
vrij spel zodra het om groen ging. Ik kon me vrijmoedig wijden aan de
omgeving van het Slot en voorzover ik me met de inhoud van het Slot be-
moeide, heb ik eigenlijk voornamelijk zijn fraktie tot razernij kunnen
brengen door altijd te drammen over kamermuziek, waarvan ik vond dat
die in het Slot moest. Je zou denken waarom zijn ze toch tegen strijk-
kwartetten, want als je ze hier op een rij ziet zitten, afgezien van
de wethouder dan, was het toch een prima strijkkwartet. Ik bedoel dat
volgens Goethe een strijkkwartet de meest demokratische vorm van musi-
ceren was. De eerste viool heeft wel de leiding, maar iedereen heeft
zijn eigen stem. Hij noemde het zelfs: men hoort vier verstandige men-
sen zich met elkaar onderhouden. Zo was het niet altijd, er was wel
een heel behoorlijk niveau, maar met een eerste violist als Harry, was
het zo dat over het algemeen de diskussies zuiver waren. Er werd naar
elkaar geluisterd en er werd op het juiste moment ingevallen en iede-
reen mocht zijn eigen inbreng hebben. Werken in een dergelijke fraktie
was bijzonder en dat zal ik ook missen.
En dan nog de politieke tegenzin. Tegenzin tegen vooringenomen stand-
punten, vanuit een soort schuttersputjes diskussiëren, dat heb ik blij-
vend vervelend gevonden. Gedram over wezenlijke dingen ben ik wel gaan
bewonderen. En dan de rituele dansen, ook dat had op den duur wel iets
aardigs, iets vertrouwds, zoiets als een abonnementsconcert.
Waar ik nog steeds niet overheen ben is de politieke taal.
Ward Ruyslincks heeft het eens in een essay genoemd: "de gevoelsarme
bliebtaal van een intellektuele bovenlaag." En voorzitter, op dat punt
was u echt een lavenis. Nooit bliebtaal, nooit gevoelsarm! En dat heeft
op deze raad en zeker op mij een merkbaar stimulerende invloed gehad.
Dat maakte ook de sfeer zoals die er meestal wel geweest is. Daar heb ik
erg van genoten. Ik hoop dat u, in die gelukkig niet bliebtaal spreken-
de manier, uw nieuwe portefeuille volksgezondheid te lijf zal gaan en in
ieder gevai de bouwers aan de Wet voorzieningen gezondheidszorg stevig
