239
24 september 1987
Nu dan nog die feestelijke jubileumherdenking tijdens de raadsvergade-
ring. U heeft zojuist in vogelvlucht geschetst waar ik de afgelopen
25 jaar bij betrokken ben geweest. Niet alleen dat, u bent veel verder
gegaan. U heeft gelezen in het familieboek van de familie Van der Hulst
en u heeft zich daarbij zelf verdiept in waar onze voorouders mee bezig
waren. Als dank voor de inzet die in het gemeentebestuur die 25 jaar
door mij en ook mede door mijn vrouw, gedaan is, heeft u ons zojuist
twee schitterende cadeaus gegeven. Wij zijn daar heel erg blij mee.
Het geeft de waardering weer die er voor ons werk in deze afgelopen
25 jaar is geweest.
U heeft het in vogelvlucht gedaan en ook de pers heeft zich in de af-
gelopen weken bij die terugblik niet onbetuigd gelaten. Zo ontstond
daaruit wellicht de indruk dat 25 jaar raadswerk nogal een zeldzaam-
heid is in Heemstede, maar het is natuurlijk niets vergeleken bij Ko
van der Linden, die met 20 vooroorlogse en 20 na-oorlogse jaren in
1966 van de raad afscheid nam, 40 jaar tezamen. De onderbreking tij-
dens de oorlog zorgde er echter voor dat er geen 25 aaneengesloten ja-
ren waren, dus werden er ook geen zilveren feest gevierd.
Er waren er meer: Van Lent verliet met 30 jaar raadslidmaatschap, ook
al onderbroken door de oorlog, in 1962 de raad. Van Wijk in 1974 met
26 jaar, maar die haalde wel een zilveren jubileum want daar zaten geen
vooroorlogse jaren in. En Gerard Willemse, gelukkig op de tribune om
hiernaar te luisteren, in 1982 met 27 jaar. Hij had helaas ook geen
aaneengesloten periode want de KNP heeft indertijd roet in het eten ge-
gooid en dat kostte hem 8 jaar.
Wie lang in de raad zit kan veel verhalen, maar verhalen aanhoren die
jezelf niet meegemaakt hebt is niet altijd even boeiend. De spelers van
toen spreken slechts enkelen hier aanwezig tot de verbeelding. Gelukkig
is de heer Verkouw er ookwant die weet ook van de spelers van toen
heel veel af.
Ik zal dus proberen om me toch wat te beperken.
U heeft het allemaal kunnen lezen: het is allemaal begonnen in de huidi-
ge trouwzaal. De lijfelijke afstand tussen raad en college was daar maar
een paar meter. Je kon bij wijze van spreken bijna met een schop onder
tafel je wethouder voor dwalingen behoeden. De luxe van een bandrecorder
en microfoon ontbrak, maar in die kleine zaal was het met enige stemver-
heffing wel te volgen en Veen legde in steno onze verhalen vast.
Het college bevond zich dicht bij de toegang tot de kleine anti-chambre,
ongeveer ter hoogte van de kamer van Siben Baar. En of daar alleen maar
frisdrank werd geschonken als de wethouder de lastige raad weer even was
ontvlucht, betwijfel ik. De heer Heijink zou hier opheldering over kun-
nen geven, maar zoals het een goed bode betaamt heeft hij veel gezien
maar het als een geheim in zijn hart bewaard.
Waar nu de invalidenlift is bevond zich toen de kleine fraktiekamer van
de KVPmet Lou Hopstaken, een sigarenwinkelier, in de fraktie tot 1962,
waren mijn fraktiegenoten van een kwaliteitssigaar verzekerd en moest
je eerst je mistlampen ontsteken om je een weg te banen in dat rookhol
Zelfs in de fraktie spraken we elkaar toen met meneer aan, mevrouwen
hadden we toen nog niet in de KVP-fraktie.
In mijn begintijd waren de raadsvoorstel1en slechts vergezeld van de
hoogst noodzakelijke bijlagen. Oordeelvorming werd daardoor wel bemoei-
lijkt. Dat is nu wel heel anders. Soms is het zoveel dat ik wel eens
terug verlang naar die eerste tijd.
Om de maand vergaderde de raad 's middags om 4 uur en dat was met een
presentiegeld van ongeveer f 20,-- bepaald geen winstgevende zaak, maar
