«3*
16 december 1987
385
verdrietig dat men zulke dinyen kan zeggen, want er is geen ambt waar zo
verschrikkelijk veel uitdayingen en moyelijkheden in zijn dan in deze
juist benoeinde ambten.
Daarin speelt ook nog de kwestie van de benoemingsprocedure een rolNatuur-
li.jk, a 1 is dat wel tot rust gekoinen, maar aan de andere kant de speciali-
satie. De specia1isatie die in zo heel veel ambten aan de orde is en die
hier en daar tot in het absurde toe de weg naar de generale sfeer, die de
sfeer behoort te zijn van het burgeineestersambt, kan versperren. Tegen die
algemene tendens in dient iedere burgemeester een eenzame strijd te voeren
voor het generale, het bijeenbrengene, het koördirterende, samenhang gevende
aan mensen en dingen die die sainenhang niet hebben of willen hebben, ver-
enigen wat niet te verenigen is, eenheid suggereren, bluffen, er om liegen
als u wilt van situaties die verdeeld liggen en die dat niet zouden moeten
zijn. Je moet iets hebben van een dorpsidioot, die pretendeert een geheim
te bezitten waarvoor hij diep in zijn hart op z'n minst betwijfelt of dat
geheim er wel is. Je moet inderdaad in dit fantastische vak geloven en geloven
behoort niet tot de eenvoudige zaken in dit leven.
Een aantal jaren geleden zijn mijn vrouw en ik in Engeland geweest. We hebben
daar gast mogen zijn van een heel aardige oudere weduwe van een advokaat
die in de Tempel woonde, het prachtige juridische komplex daar, en ze gaf
allerlei introdukties en dingen die we mochten en toen zei ze op een gegeven
ogenblik: nu, vlak voordat jullie teruggaan zal ik jullie een introduktie
geven in de Tower en dan mag je meemaken de ceremony of the tower. Wr wistrn
helemaal niet wat dat was, we zagen wel allerlei beremutsen en inuzikant.en rn
zo voor onsen we kregen een geschreven invitatie en we werden daar lirel
netjes ontvangen, en het was helemaal niks, het was heleinaal niks. Er kwam
een meneer in een uniform tevoorschijn op een klein pleintje, die stond vijl
minuten voor zich uit te kijken, draaide zich een paar passen om. Maar wat
was het bijzondere aan dat helemaal niks Dat is typisch Engels: het was al
zo gebeurd iedere maandag vanaf 1216 of iets van dien aard. Iedere maandag
had zich dat afgespeeld en was dat gebeurd. De Engelsen vonden dat uit dien
hoofde al van grote importantie, en het werd met een gezicht yedaan, en wij
zeiden: waar zijn die harmonieorkesten nu en waar zijn we nu eigenlijk voor
gekomen Zo reageer je dan als botte Hollander. Maar ik heb er vaak aan
moeten denken, want ze houden een mythe in stand en je moet allemaal in het
leven ook bepaalde mythen in stand houden. Je moet ook in het vak misschien
een stukje magie bewaren, dat is het niet, maar er zit toch wel iets in wat
bewaard moet worden, wat van ideële betekenis is, wat de Engelsen op deze
manier zichtbaar maken. Ik denk dat dat ook van die gastvrouw een lesje was
van: je snapt er misschien niets van, maar je kunt op deze manier een
beetje in onze volksziel kijken. Ik heb altijd het gevoel dat wij nog wel
wat te leren hebben van de Engelsen en dat kunnen we dan ook doen in Heemstede
dankzij onze band met Leamington Spa.
Het klinkt allemaal wat hoogdravend als ik het hier zelf lees en inezelf hoor
zeggen, maar dat is dan ntisschien voor één keertje en mag dat misschien ver-
geven worden.
De andere mogelijkheid die je kan doen, een potpourri van persoonlijke her-
inneringen en belevenissen, gekleurd door de emotie van het inonient en door
niet te vergeten u aller stimulerende aanwezigheid. De verleiding is overigens
wel heel groot als ik hier en daar tussen het Heemsteedse vertrouwde gewoonte
soiimiige even vertrouwde Batavieren zie zitten. Maar wat er ook veranderd zij:
