170
hem tot zinken willen brengen» Het is dan ook best te begrij
pen dat er steeds boeken over de Onnavolgbare verschijnen,
vooral ook omdat er in Dickens - wat altijd het geval is met
werkelijk grote schrijvers - veel meer blijkt te staan dan men
bij snelle lezing zou vermoeden»:I (langzaam aan dus, readers
in the circle, red.)»
DANCING HOE MAECHTHG
„Le congres danse mais ne marche pas"
Van Nederlandse zijde waren op het jaarlijkse congres van de
Dickens Fellowship te Blackpool aanwezig de echtparen Sachs,
Bomans, Beek, nog eens Beek en tenslotte zelfs Overbeek, te-
samen dus 10 personen» Bij de z.g. ;[roll-call:: op de business-
meeting mocht dit groepje, zoals trouwens elk jaar, een klei
ne ovatie in ontvangst nemen» Wie over deze populariteit na
denkt, vindt hiertoe verschillende redenen. Vooreersts het
zijn natuurlijk aardige mensen, stuk voor stuk. En dans ze ko
men van zeer ver, hetgeen al terstond de gemoederen verte
dert. De voornaamste oorzaak echter wortelt in een zekere
verwachting. Het hele congres is namelijk een uiterst formele
gebeurtenis en met name de business-meeting is een uit louter
hamerstukken opgebouwd gegeven. Geen Engelsman haalt het in
zijn hersens om in deze gang van zaken, die in 1902 begonnen
en sindsdien sacrosant geworden is, enige wijziging te bren
gen, maar wel hoopt hij van harte dat de enige echte buiten
landers, die erbij zitten, als „enfants terribles" zullen op
treden» Wij hebben hen in dit opzicht nooit teleurgesteld» Wij
zijn de „rare jongens" van het congres, het gist in de pudding,
het zout in de pap» Als een Nederlander opstaat om iets te
zeggen zie je op alle gezichten een zacht verkneuterende
glimlach opbloeien. Veel is er niet toe nodig om die glimlach
tot een bevrijdende schaterlach te doen uitbarsten, want in
het dal der verveling is elke molshoop een berg van spiritu
aliteit. Ik geloof dat er uit dit congres oneindig meer zou
voortkomen, als al die Engelsen zich zouden kunnen losmaken
