uit het keurslijf van conventie, dat elk agenda-punt tot een te
voorspellen gebeurtenis maakt» Waarom doen ze het niet? Geest
hebben ze genoeg, maar niemand dan alleen de jongens aan de
overkant van de Noordzee binden de kat de bel aan» En in hoe
bescheiden mate doen we dit dan nog! We zijn tenslotte gasten»
We kunnen een enkele variant aanbrengen, het thema zelf mogen
we niet wijzigen. Het eigenaardige daarbij is, dat dit alles ge
beurt ter ere van Dickens, die constant alle perken te buiten
ging! Zonderlinge mensen.Ze menen een man te huldigen
door zich drie dagen lang te gedragen op een wijze, die hij geen
minuut had uitgehouden» Laten we in 1967 het congres in Am
sterdam zó houden, dat Dickens zelf het van de eerste tot de
laatste seconde had willen bijwonen. Als we ze laten zien hoe
zulke dingen gedaan kunnen worden; half in ernst, half in
zelfspot en het geheel met zwier, dan is de ban gebroken.
C'est le premier pas qui coüte.
G.B„
„DICKENS'S BUST IN WHANGAEEI"
Op een wandeling door Whangarei, onze tijdelijke woonplaats,
werden we eensklaps teruggeroepen tot een werkelijkheid, die
Amsterdams genoemd mag worden want, mede Fellows en vereerders
van Dickens, daar stond boven de voordeur van een laag huis
het borstbeeld van Charles Dickens, net in de verf en nauwe
lijks gelijkend, maar niettemin was het een verrassende ontmoe
ting! We gingen naar binnen op onderzoek naar deze Diekens-
ge trouwe en hoorden, dat hij reeds lang was overleden»
Honderd jaar geleden vanuit Engeland naar Nieuw Zeeland emi
grerende, voerde een Mr.Klyte dit borstbeeld mee als 'n stuk
je specifique „home country", dat hem het leven in de toe
komstige wildernis zou verlichten» Het blijkt, dat hij daar een
„Funeral Service" heeft opgericht en Dickens' borstbeeld een
ereplaats in de gevel heeft gegeven»
En misschien, dat in deze vele Nieuw-Zeelandse jaren, dat
Dickens in dit verre land de wacht houdt in zijn nis van dit
sombere en stille huis dat een enkele Engelse emigrant, op-
171