Duck die gelijktijdig dezelfde zin zeggen. In "Bleak House" hebben we de fashionable
jewellers Blaze en Sparkle. "If you want to adress our people, sir" says Blaze and
Sparkle the jewellers, "you must remember that you are not dealing with the general
public".
En dan is daar, uit The Christmas Stories, in het verhaal van "Nobody's Story", The
Bigwig Family. Zij symboliseren het parlement en vervallen in "a state of uproar
absolutely deafening" als de Nobody uit het verhaal hen om "mental refreshment and
recreation" verzoekt. Dit geven van ontspanning aan de werkende klasse is overigens
een thema dat vaker voorkomt bij Dickens. Denk maar aan Sleary's horse-riding in
"Hard Times" ("They can't be learning all the time") en aan zijn pamflet "Sunday
under Three Heads" waarin hij zich keert tegen het voornemen om bijna alle soorten
van vermaak en sociaal verkeer voor de werkende klasse af te schaffen.
Een omgekeerde variant zou je Mrs.Billickin uit "The Mystery of Edwin Drood"
kunnen noemen die op de naamplaat op haar deur slechts Billickin heeft staan,
daarmee de suggestie wekkend dat er ook nog een Mr.Billickin is. Van één persoon
wil zij er twee maken.
Wat ook regelmatig voorkomt in het werk van Dickens zijn personen die zich wel als
individu uiten, maar eigenlijk hetzelfde zeggen. Het zijn de meelopers van anderen.
Bijna klonen in hun houding. Hun namen zijn meestal kort en ze hebben niets
origineels te zeggen. Zo zijn daar in "Our Mutual Friend": Boots, Brewer en Buffer.
Hun gedrag wordt nog eens duidelijk in het slot-hoofdstuk waarin tijdens weer eens
een diner bij de Veneerings het huwelijk tussen Eugene Wrayburn en Lizzie Hexam
wordt besproken. "Brewer says what Boots says", etc. En pas nadat hen duidelijk is
geworden hoe de meerderheid denkt. ("If there are two mobs, shout with the largest"
zou Mr.Pickwick zeggen).
Ook Mulberry Hawk, in "Nicholas Nickleby", heeft deze types om zich heen: Pyke en
Pluck. En Cousin Feenix in "Dombey":Joper en Saxby. De laatste weet zich
uitsluitend door zijn lengte, six foot ten, te onderscheiden. Montague Tigg of Tigg
Montague zo u wilt, heeft Wolf en Pip ingezet om Jonas Chuzzlewitt te imponeren:
"Mr. Wolf - literary character - oh, remarkeble clever" en "Mr. Pip - theatrical man -
capital man to know".
Bij Mr. Merdle, uit "Little Dorritt", hebben ze zelfs geen eigen naam meer, maar
worden aangeduid met hun functie in de maatschappij: Admiralty,Bar, Bishop. Geen
lage functies maar verblekend bij de grote Merdle: "immensely rich, a man of
prodigious enterprise, a Midas without the ears".
Namen zijn veelzeggend in Dickens. Hij gebruikt vaak belachelijke namen om
belachelijke personen neer te zetten. Vooral als er sprake is van geen aanwijsbare
verschillen tussen hen. Kloonachtig zou je kunnen zeggen. Het beste voorbeeld
hiervan staat in "The Full Report of the First Meeting of the Mudfog Association",
oftewel "The Mudfog Papers. Luistert u mee naar de volgende namen: Blub,
Blunderum, Doze, Dull, Dummy, Grub, Ledbrain, The Reverend Long Eers,
73
