Het traditionele banket was oorspronkelijk gepland in de oude Corn Exchange, maar men
was daar de boeking vergeten en had inmiddels een huwelijk ingepland. Daarom is er
uitgeweken naar het King Charles Hotel. De Nederlandse vertegenwoordiging zit aan de
verst gelegen tafel waarop een beperkte lichtval is. Op de tast vinden we ons bestek. Het
menu is kwalitatief goed doch voldoet kwantitatief niet helemaal. Als we in het schemer
waarnemen dat een tafelgenoot een kaasplankje krijgt, wachten wij geduldig tot wij ook
krijgen. Het plankje blijkt voor de gehele tafel te zijn. Alles goed en wel maar dan moetje
zo'n gang niet op het menu afficheren met een citaat als: "Lastly, and to crown it all, such a
stupendous cheese" (Barnaby Rudge).
De tafelspeeches zijn goed maar, omdat er geen microfoon is, niet altijd even verstaanbaar.
Andrew Sanders spreekt over dikke boeken in zijn "Immortal Memory". Vervolgens brengt
een M.P. Q.C. (Queens Council) de toast uit op de stad Rochester. Hij opent met het
mompelen van wat Latijnse woorden, ooit eens door iemand uitgesproken ten tijde van de
verwoesting van Pompei. Betrokkene maakte de uitbarsting direct mee en probeerde zich de
lava van het lijf te houden door planken onder de voeten en een kussen op het hoofd te
dragen. Het Latijn betekent vrij vertaald: "I never did this before". Spreker heeft het wijnglas
stevig in de knuist en verkwikt zich tijdens zijn speech regelmatig. Bij ons rijst het vermoeden
dat dit verkwikken al enige tijd aan de gang is. Dit beseft hij op zijn beurt weer, kijkt ons eens
aan en zegt tot de voorzitter: "I'm afraid this meeting is drunk". Hij gaat nog enige tijd door
met willekeurige citaten en wordt uiteindelijk aan zijn jaspanden op zijn stoel getrokken.
Michael Slater brengt de toast uit op "The Dickens Fellowship" en vertelt dat hij ooit eens op
een lagere school de leerlingen verzocht een opstel te maken over de Fellowship. Een
leerling schreef dat de Fellowship haar bestaansrecht ontleende aan het feit dat Dickens
dermate ingewikkelde plots voor zijn boeken bedacht dat groepen mensen bij elkaar
moesten komen om deze te ontrafelen. Een verrassende visie, dat moet gezegd.
Tot slot brengt Cedric Dickens de toast uit op de President. Behoudens een herhaald
"excellent fellow" is het is moeilijk verstaanbaar.
Zondag:
Ook deze morgen zijn er weer twee lezingen. Het is deze dag "Edwin Drood Day", dus we
weten waarover ze gaan. Wendy Jacobson (uit Zuid-Afrika) spreekt over "Female Friends
and Freedom - Rosa and Helena". Een mooi thema. Zij vergelijkt de relatie tussen Rosa en
Helena met die tussen Edwin en Neville. Ook geeft ze aan dat types als Helena vaak
voorkomen in de boeken van Dickens: Esther (Bleak House), Lizzie (Our Mutual Friend), etc.
De volgende lezing is van Andrew Sanders die spreekt over "Recalled to Life". Hij heeft
enige tijd geleden (1982) een boek over dit onderwerp geschreven getiteld "Charles Dickens:
Resurrectionist". Hij is een stuk beter op dreef dan vorig jaar. Sanders verzet zich overigens
tegen de theorie dat The Mystery of Edwin Drood een veel gecompliceerder plot heeft dan
de eerdere romans. Stel dat Dickens halverwege Great Expectations was overleden, dan
hadden we ook de afloop daarvan niet kunnen raden. Daar zit iets in.
Na afloop staat er een stokoude dame op die beweert dat Edwin Drood als een voltooid boek
beschouwd moet worden. Even zijn we stil maar dan horen we het geruststellend geluid van
de naderde ambulance.
Eindelijk zijn de sandwiches vervangen door een warme lunch. Het zal wel met de zondag te
maken hebben. De kaartcontrole (we hebben overal kartonnen kaartjes voor) is weer
aangescherpt. Om de tijd te doden bij het in de rij staan roept iemand zo nu en dan: "tickets,
please", Verschillende Dickensians steken dan een kaartje ophoog.
