elkaar aanvaarden en erkennen. Lukte dat niet dan namen de spanningen zo toe,
dat soms militairen moesten ingrijpen.
De Marshals waren verplicht de regels die de rechtbanken vaststelden t.a.v. de
orde in de gevangenis en de rechten en plichten van gevangenen en gevangenis
personeel openbaar te maken, door deze permanent op duidelijke en bezochte
plaatsen in de gevangenis op te han-gen. De gevangenen konden zich bij schen
ding van de regels door de Marshal of het gevangenispersoneel richten tot de be
trokken rechtbank. De Marshal kon dit zijnerzijds ook. Hij kon ook een gevangene
opsluiten in een 'strong room'. Bij de King's Bench Prison, aldus Innes, was door de
Court of King's Bench een 'visitor' aangewezen, tot wie de gevangenen zich altijd
schriftelijk konden richten. Eens per jaar had deze visitor bovendien een zittingsdag
binnen de gevangenis. In de late 18e eeuw, aldus Innes, maakten de gevangenen
herhaaldelijk van deze mogelijkheid van beklag gebruik. Er werd prompt op gere
ageerd, want bij deze wanverhouding tussen het aantal gevangenen en het aantal
turnkeys was het zaak onvrede die zou leiden tot geweldadigheden te voorkomen.
In de door mij geraadpleegde bronnen heb ik niet veel van dergelijke klachten ge
vonden. Het is mogelijk, maar zekerheid daarvan is er niet, dat hun aantal afnam,
toen, ingevolge de instelling van de Insolvent Debtors' Court, de verbijfstermijnen in
de gevangenissen bij een goed voorbereide petitie aan die rechtbank door vele
gevangenen zelf tot een eind konden worden gebracht.
De gevangenen hadden vrijheid van consumptie, wat o.a. was neergelegd in
de 'order and rules' van de King's Bench Prison. In september 1823 beklaagden
verscheidene gevangenen in de King's Bench zich bij de Surrey Magistrates, dat de
Marshal, Mr.Jones, hen drank verkocht tegen exorbitante prijs, en verzochten om de
licentie aan Mr.Jones om bier te verkopen, in te trekken. De Magistraten besloten
daarop in de lobby van de gevangenis zitting te houden. Daar trokken vijf of zes van
de tien, die de klacht hadden ingediend, zich terug, toen bleek dat degeen die de
'tap' hield een halve penny meer per pot placht te berekenen, dan een naburig
bierhuis, buiten medeweten van de Marshal om, die hem daarop verwijderde.
Sindsdien kostte het donkere bier 4d., indien het werd gehaald in een pot van de
gevangene zelf. Maar als de gevangene het dronk in de 'Brade' of 'coffee-room' of
een pot van de 'tap' gebruikte, moest 5d. worden betaald. Dit bedrag moest ook
worden betaald, als hij het bier van buiten de gevangenis liet komen. De Magi
straten verlengden de vergunning aan Mr.Jones.
4. De 'Rules'.
Dickens vermeldt de 'Rules' slechts terloops. Zij waren een merkwaardig aspect
van de Engelse gevangenissen voor schuldenaren, met name de King's Bench
Prison en de Fleet Prison. De Marshalsea Prison kende geen 'Rules'. Zij bestonden uit
een nauwkeurig afgegrensd gebied rond om beide gevangenissen, waar met
toestemming van de Marshal of Warden voor schulden gegijzelden konden ver
toeven. Zij moesten dan wel zekerheid stellen voor hun terugkeer en de toestemming
kon altijd ingetrokken worden. Deze mogelijkheid was in wetten erkend. Als ondanks
die zekerheid - waarover dadelijk - de gevangene ontsnapte en de Marshal of
