ingediend met betrekking tot schuldenaren, 14 over arrestatie wegens schulden, 11
over gevangenschap wegens schulden en hulp voor arme schuldenaren, 17 over de
'Law of Debtor and Creditor1, 6 over fraude jegens schuldeisers. Daarnaast waren er dan
nog de parlementaire rapporten en overzichten over aantallen. [House of Lords.
General Index to the Sessional Papers, Dobbs Jerry, New York 1976}
In April 1827 wees mr.Hume in het House of Commons op het schrikbarend aantal
arrestaties wegens schulden in Middlesex alleen al. In een jaar tijd bijna 12.000. Men kon
voor een paar shilling arresteren wie men maar wilde. Mr.Hume stelde voor een
onderzoekscommissie in te stellen naar de situatie in de gevangenissen en het functi
oneren van de imprisonment for debt. Uit het verdere debat bleek, dat hij eigenlijk voor
afschaffing van de gevangenschap wegens schulden was. Op de toezegging dat
maatregelen zouden worden genomen bij de verlenging of herziening van de
relevante wetten, trok mr.Hume zijn voorstel in. {Hansard Parliamentary Reports New
Series, April 3, 1827 cls.223-34]
Onvrede (vooral in commerciële kringen) over het functioneren van de bankruptcy
laws kwam in 1827 tot uitdrukking in een rapport uitgebracht aan de Common Council
of the City of London. The Times bracht in de editie van 11 juli uitvoerig verslag uit. The
Times vond de 'evidence' van een van de juristen zo voortreffelijk, dat zij deze volledig
heeft overgenomen. Deze jurist, Mr.F.C.Parry, wees erop, dat de tijden veranderden en
dat de wetgever zich zonder een vaste lijn te volgen aanpaste. Slechts aarzelend ging
de wetgever in schuldenaren en bankroete personen geen misdadigers meer zien,
ofschoon in de legal fictions de schuldenaren nog steeds in een reuk van criminaliteit
stonden (belediging van het hof in de fictie van Court of Common Pleas, vredebreuk in
de fictie van Court of King's Bench en schuldig aan de Kroon in die van Court of
Exchequer).
Mr.Parry vergeleek de resultaten van insolventie en bankroet vanuit het standpunt
van de schuldeisers en concludeerde, dat die van insolventie buitengewoon mager, ja
nagenoeg nihil waren. De kernfout was het bestaan van twee soorten van
schulddelging naast elkaar: insolventie en bankroet. Dit onderscheid moest worden
opgeheven. Hiermee schaarde Parry zich bij degenen, die deze opheffing voorstonden.
Belangrijker was echter, dat de invloedrijke The Times nu van mening was, dat het
standpunt van de voorstanders ernstig overwogen moest worden.
In zijn beroemd geworden rede over de 'State of the Courts of Common Law' voor
het House of Commons van 7 Februari 1828 noemde Lord Brougham de Engelse Law of
Debtor and Creditor "the very worst in Europe". Het voornaamste gebrek was de
onmogelijkheid een vaststaande vordering te verhalen op belangrijke
vermogensbestanddelen, ondanks een sterk gewijzigde economie (industrialisatie).
[Hansard Parliamentary Debates 18 cl.234 Feb.7,1828]
Kort hierna werd de koninklijke commissie naar de werkwijze van de Superior Courts
of Common Law ingesteld en haar eerste rapport, waarvan in het voorgaande
herhaaldelijk gebruik is gemaakt, verscheen al in februari 1829. Van de latere rapporten
zijn vooral het vierde van maart 1832 voor ons van belang en, maar in mindere mate,
het zesde van mei 1834.
