Zomer 2005 no. 53
The Dutch Dickensian Volume XXV
become as a little child, though not childish, but the
authors of these offensive and absurd productions
have continued to combine puerility or infancy of
their art with the uppishness and self-sufficiency of a
different period of life.
Was hij de eerste keer al niet zuinig met zijn
kritiek dit keer trekt hij zelf de teken- en
schildertechniek van de kunstenaars in twijfel.
Daarmee gaat hij echter te ver. De kunstcriticus
John Ruskin reageert met een brief in de Times en
komt de schilders te hulp. Dat Millais niet zou
kunnen tekenen is onzin omdat juist hij zoveel
medailles gewonnen had met zijn tekeningen.
Waar het om gaat is dit:
...Pre-Raphaelitism has but one principle, that of
absolute, uncompromising truth ..down to the most
minute detail, from nature.
Of dit heeft bijgedragen aan Dickens oordeel weet
ik niet, maar deze situatie kon zo niet blijven. Te
meer daar de kritiek voornamelijk van één kant
kwam, namelijk van Dickens. In het geval van
Hunt was de aversie volledig eenrichtingsverkeer.
Terwijl Dickens het werk van Hunt, zoals
hierboven beschreven, afkraakte was het werk van
Dickens voor hem juist een inspiratiebron.
Toen hij nog amateur was maakte hij al
tekeningen gebaseerd op Barnaby Rudge (1841) en
The Old Curiosity Shop (1840-1). Zijn eerste
schilderij dat hij officieel tentoonstelde in 1846
was: Little Nell and her Grandfather, (1845). Zo'n
asymmetrische ruzie kan natuurlijk niet blijven
duren. In 1854 is Hunt inmiddels bij een groot
Dickens on his deathbed by Sir John Everett Millais.
publiek bekend en zijn nieuwe werk "The
Awakening Conscience"is opnieuw verbonden met
Dickens. Hij schildert dit werk nadat hij in David
Copperfield de belevenissen van Emily had gelezen.
Rond 1855 onderneemt Collins of eigenlijk meer
zijn moeder, Harriet Collins, een poging om de Pre-
Raphaelitische vrienden van de familie met
Dickens te verzoenen door een diner voor hen te
8 Hilton blz. 55.
The Black Brunswicker
J.E. Millais 1864
organiseren. Dat dit een uitstekende manier is om
mensen te verbroederen kan ik uit eigen ervaring
zeggen en het werkte ook in dit geval. Millais
wordt opgenomen in Dickens vriendenkring en
blijft dat tot aan zijn dood.
Zijn dochter Kate wordt door Millais in 1864
gevraagd als model voor The Black Brunswicker en
maakt jaren later (1880) nog een portret van haar.
In 1856 schrijft Wilkie Collins, die zowel met
Millias en Dickens dikke vrienden was in The
Household Works een artikel waarin hij
waarschijnlijk heel dicht bij de waarheid komt als
hij uitlegt waarom deze schilderijen zo goed
verkocht werden.
"Traders and makers of all kinds of commodities.,
started with the new notion of buying a picture
which they themselves could admire and appreciate,
and for the genuineness of which the artist was still
living to vouch. These rough and ready customers
were not to be easily imposed upon, for the article
they wanted was not to be easily counteifeited.
Sturdily holding to their own opinions, they thought
incessant repetitions of Saints, Martyrs, and Holy
Families, monotonous and uninteresting - and said
so. They thought little of pictures of ugly
Dutchwomen scouring pots, and drunken Dutchmen
playing cards, dirty and dear at the price - and said
so. They saw that trees were green in nature, and
brown in the Old Masters, and they thought the
latter colour not an improvement on the former -
and said so. They wanted interesting subjects
variety, resemblance to nature; guineness of the
article, and fresh paint; they had no ancestors whose
feelings as founders of galleries it was necessary to
consult; no critical gentlemen and writers of
valuable works to snob them when they were in
spirits; nothing to lead them by the nose except their
own shrewdness, their own interest, and their own
1
