133
geen democratieën waren, en dat de schrijvers toen, en ook nu, alleen met
vrucht gelezen worden door een kleine elite.
Ook in Martin Chuzzlewit komen we dit thema van het neoclassicismen
tegen, bijvoorbeeld bij de figuur van Mrs. Hominy.
Zij reist naar een plaatsje genaamd New Thermopylae. Thermopylae was de
plek waar in 480 v. Chr. een handvol Grieken gedurende drie dagen een
bergpas afgesloten wist te houden voor een groot Perzisch leger. Deze
veldslag en het gedrag van de Grieken werden een symbool voor
heldenmoed, en voor de gedachte dat een leger van vrijwilligers, dat vecht
voor zijn geboortegrond, een heel veel groter leger van soldaten, die
gedwongen vechten, aan kan. In dit geval slaat dat op de
onafhankelijkheidsstrijd van de Amerikanen tegen de Engelsen.
En zij noemt zichzelf "the Mother of the modem Gracchi". De Gracchi
waren de gebroeders Tiberius en Gaius Gracchus, die probeerden om de
sociale en politieke stmctuur van de Romeinse republiek te verbeteren door
de positie van de kleine boeren te versterken, maar wat niet lukte door de
tegenstand van de grootgrondbezitters. Tiberius werd vermoord en Gaius
pleegde zelfmoord. Hun moeder was Cornelia, de vrouw die het hoogst in
aanzien stond in de Romeinse Republiek: haar vader was de Scipio die
Hannibal versloeg; na de dood van haar echtgenoot voedde zij haar kinderen
op in de beste republikeinse deugden; van haar 12 kinderen bleven er drie
leven, de twee genoemde zonen, en een dochter Sempronia, die trouwde met
Scipio de Jongere, die Carthago vernietigde.
Concluderend, Dickens mag dan wel op karikaturale wijze hebben
geschreven over Amerikanen en Amerikaanse toestanden, en deze Mrs.
Hominy is wel een sterk voorbeeld, maar - en dat verbaast ons natuurlijk
helemaal niet - hij heeft heel goed waargenomen en wat hij schrijft snijdt
ook hout. In de kern zijn hij en een zo heel verschillend figuur als De
Tocqueville het heel vaak eens. Dat hun beider boeken nog steeds in grote
oplagen, gebonden en als pocketeditie, verkocht worden, is wel het bewijs
van hun kwaliteit.
Charles Dickens by Michael Slater
The Great Controller
Charles Dickens was one of those people for whom the phrase 'control
freak' might have been invented. He could not feel easy in a hotel room
until he had rearranged all the furniture to his liking. He needed to know,
too, that the furniture back home was just as he had left it: 'Keep things in
their places', he wrote in one letter to his wife Catherine, 'I can't bear to
picture them otherwise'. He could not settle to work if he did not have, set
out in their regular places on his desk, certain talismanic objects like his
bronze group of duelling frogs as well as the little china monkey now on
