159
condition. If the composition would admit of a few grim, ugly articles seen
through a doorway beyond, for instance, and giving a notion of great gloom
outside the little room and surrounding the chamber, it would be much
better. The figure on the bed is not sufficiently childish, and would perhaps
look better without a cap, with the hair floating over the pillow."
Williams beschikte over de tekst maar kennelijk had hij die volgens Dickens
niet goed genoeg gevolgd. Williams heeft een tekening gemaakt en die ter
goedkeuring aan Dickens voorgelegd. Zichtbaar was Dickens het niet eens
met het resultaat. Williams heeft een nieuwe, betere versie in de ogen van
Dickens gemaakt. Die tekening ging vervolgens naar de houtsnijder die de
tekening op het blok zette, in hoogdruk, zodat de tekening tussen het zetsel
gevoegd kon worden. Tekst en tekening waren aldus helemaal op elkaar
afgestemd. Er staan dus ook geen onderschriften bij de illustraties
De meeste brieven over dit onderwerp, ook wat betreft andere illustratoren
en andere boeken, zijn verloren gegaan. In 1860 heeft Dickens een groot
vreugdevuur gestookt met ALLE afschriften van brieven door hemzelf
geschreven en ALLE brieven die hij ontvangen had. Browne hield er een
soortgelijk idee op na dus wat zich tussen Browne en Dickens schriftelijk
heeft afgespeeld hebben we geen idee. Gelet op de minutieuze
zorgvuldigheid die Dickens in zijn illustraties wilde, zal er veel over en weer
gecorrespondeerd zijn.
Conclusie.
OCS begint als iets heel anders, een bonte mengeling van allerlei korte
sfeerverhalen dan wat het aan het einde geworden is: een tweevoudige
zedenroman met picaresque eigenschappen. En is daarbij dus op veel fronten
dubbel. Het ene snoer van de verhaallijn, de parafrase op The Pilgrims
Progress leidt wel tot mooie en verheven gedachten, zie de dromen van Nell
over de
kleine 'scholar' maar dat pad leidt wel tot de dood, zowel van Nell als haar
grootvader. Maar ook geeft het kritiek op de verwoestende industrialisatie
en het verdwijnende arcadië.
De andere verhaallijn het snoer van avonturen dat gerangschikt kan worden
onder de noemer The Canterbury Tales eindigt voor enkelen positiever maar
ook: het slechte wordt bestraft. De familie Brass eindigt in de gevangenis en
Quilp moet het met de dood bekopen. Maar het goede wordt beloond, na de
catharsis van Dick Swiveller blijft hij leven en kan samen met de
Marchioness gaan genieten van een klein pensioentje, want de hele buit kan
hij niet verwerven, eerst was hij iets te schurkerig. Kit ontmoet
zijn"weldoener" in de persoon van mr. Garland Maar ook zijn het verhalen
in verhalen, scenes die een beeld geven van een veranderend Engeland, het
spelen met menselijke gevoelens, spelen in de zin van aan de lezer
voorschotelen van situaties die spannend, emotioneel of schokkend zijn.
