30
van deze scène, dat ze waarschijnlijk een onwettige dochter is van Sally en de
gedrochtelijke schurk Daniel Quilp, één van Dickens' meest memorabele en
fascinerende personages. De romantisch ingestelde Swivelier zal het meisje later
"the Marchioness", de Markiezin, noemen.
De gehele passage, helaas te lang om hier uitvoerig te citeren, mag een absoluut
hoogtepunt van engelstalig proza heten. De beschrijving van kindermishandeling en
zinloos geweld (actuele onderwerpen!) is van een ijzingwekkend trefzekere
schoonheid. We observeren vanuit het gezichtspunt van Dick Swivelier, "First
peeping over the handrail,Wat in deze alinea wordt beschreven is ook mooi te
zien op het plaatje van "Phiz" (Hablot K.. Browne), één van Dickens' meest
befaamde illustratoren. De kat rechts onderaan is inderdaad "a most wretched cat".
Zelfs aan dc bezem die op de vloer ligt zitten nauwelijks nog haren.
Wat men nooit goed op een plaatje zal kunnen weergeven, en ook niet in een film of
serie, is de manier waarop Dickens bijvoorbeeld het haardvuur in de kelder
beschrijft, namelijk als "a little thin sandwich". Wat een briljante vondst om in deze
context van verhongering het vuur te vergelijken met een flinterdunne boterham
die het sloofje nog niet eens te eten krijgt. Het beeld wordt nog versterkt als we een
paar regels verder lezen: "There was nothing that a beetle could have lunched upon".
Hier zit hem de vondst in dat al te deftig menselijke en volstrekt niet toepasselijke
"lunched", in plaats van bijvoorbeeld "gnawed" of "nibbled". Een heel mooie
vergelijking is ook die van de koude aardappels die het meisje krijgt voorgeschoteld
als "a dreary waste of cold potatoes, looking as eatable as Stonehenge". Dickens had
net zo goed kunnen schrijven "as eatable as a stone". Maar dat zou natuurlijk niet
