ZENDING.
Vragenbus.
Vraag. Welke is de geloofsbelijdenis der „Zevendedags-
Baptisten" Waarom houden zij op den 7den dag Sabbat?
Waarom eischen zij den doop door onderdompeling en hoe
kunnen zij zeggen dat er in de Schrift niet staat dat de
kinderen gedoopt moeten worden
Antwoord. De Belijdenis der „Zevendedags-Baptisten"
telt 13 Artikelen; in het 1ste wordt uitgesproken het geloof
dat de H. Schrift door den Heiligen Geest is ingegeven en
eenig en volmaakt richtsnoer is voor geloof en wandelin
het 2de wordt de drie-eenheid Gods beleden het 3de handelt
over 's menschen val en de erfzonde in het 4de wordt
Jezus Christus Gods eeniggeboren Zoon genoemd, volkomen
Zaligmaker van zondaren en wordt beleden: Zijn geboorte
uit de maagd Maria, het Zoenoffer, Opstanding, Hemelvaart,
wederkomst en eind-oordeel. Het 5de art. noemt de nood
zakelijkheid der wedergeboortehet 6de die van het doen
van goede werken, om welke God evenwel niemand zalig
maakt; het 7de zegt dat de Tien Geboden verbindend zijn
voor alle menschen in alle tijden. Daarom moet den 7den
dag der week worden gerustdie dag begint en eindigt,
als de andere dagen, volgens Gods ordening, met zons
ondergang. In het 8ste wordt alleen die Doop voor Chris
telijk 'erkend, die, door onderdompeling in water, moet
plaats hebben na aflegging der geloofsbelijdenisin het
9de wordt de roeping tot trouwe Avondmaalsviering uitge
sproken in het 10de de tuchtoefening verplichtend ge
steld. Het 11de art. erkent Jezus Christus als het eenig
Hoofd der Gemeente, terwijl in het 12de het huwelijk een
Goddelijke instelling heet en ongeoorloofd wordt geacht
een verbindtenis tusschen geloovigen en ongeloovigen. In
het 13de eindelijk wordt 't geloof beleden aan een algemeene
opstanding der dooden, eeuwige vreugde en eeuwige pijn.
Gij ziet dus dat de „Zevendedags-Baptisten" hun naam
ontleenen aan de kenmerkende onderscheiding van hun
geloof, uitkomende in hun gevoelens over den wekelijkschen
rustdag en den Doop.
Wat het eerste betreft, dit is een gevolg van het niet
onderscheiden tusschen den zedelijken inhoud van het ge
bod en zijn bijkomstige inkleeding.
Ten opzichte van het 4de gebod is die zedelijke inhoud, waar
op het aankomt, déze: rust en heilig één dag in elke zeven
dagen. Door de opstanding van Jezus Christus uit de dooden
op den éérsten dag der week, houden wij dién dag als bijzonder
geheiligd en bij uitnemendheid aangewezen als rustdag.
Wat den Doop aangaat, er is geen gebod om dien aan
jonge kinderen te bedienen. Aanvankelijk werden dan ook
alléén volwassenen gedoopt, zooals bij de Doopsgezinden
nóg gebruikelijk is. Ik ben van gevoelen dat die doop had
moeten behouden blijven. De beteekenis van den doop, als
zinnebeeld der bekeering, komt in den kinderdoop niét tot
haar recht. Had ik het voor 't zeggen, dan bracht ik deze
wijziging aan: de kinderdoop vervalt en daarvoor komt in
de plaats wat we zouden kunnen noemen „de voorstelling
in het Huis des Heeren". De ouders komen met hun jong
geborene in de kerk om hun,kind den Heer op te dragen.
En de gemeente neemt aan die plechtigheid deel door gebed en
zegenbede. De eigenlijke doop zou ik dan doen plaats hebben
na aflegging der Geloofsbelijdenis, zooals ook in onze kerk
gebeurt, als 't lidmaten betreft, die in hun jeugd niet ge
doopt werden.
Had ik het voor 't zeggen, schreef ik. Maar ik heb
het niet voor het zeggen en niemand heeft het. Het zou
met algemeen goedvinden zoo gewijzigd moeten worden.
En tot zulk een eenstemmig besluit zal 't, gelet op de alge
meene verwarring en verdeeldheid, wel nooit komen.
Ten aanzien van den doop door onderdompeling, merk
ik op, dat deze ongetwijfeld de beteekenis van den doop
zuiverder weergeeft, dan de doop door besprenging.
De onderdompeling gaf te kennen het met Christus be
graven worden, dat ishet met Hem der zonde sterven én
opstaan tot een nieuw leven.
De besprenging van het voorhoofd met een weinig water
doet déze beteekenis van den doop daarentegen niet eens
vermoeden. Toch is er geen bezwaar de besprenging te
houden, als men maar bedenkt dat deze de onderdompeling
vertegenwoordigt en vervangt. P. M.
Vruchten van het Heidendom.
De wilde stammen van Patagonië (Zuid-Amerika) gelooven aan de
werking der booze geesten en trachten die op allerlei wijze te be
strijden. Eens, zoo verhaalt een ooggetuige, toen de Cordilleras (het
gebergte) met sneeuw bedekt waren, zag ik twee menschen te paard
in vliegenden galop aankomen. De een was een forsche Tehuelche
(inwoner des lands), met dierenhuiden bekleed en op een reusachtig
paard gezeten. Het andere rijdier was oud en moe en op zijn rug was
een jong meisje, droevig om aan te zien. Niettegenstaande den sner
penden, ijskouden wind, had zij bijna geen kleederen aan. Haar gelaat
en lichaam waren met roode vlekken, als van mazelen, bedekt; zij
keek, als wezenloos, recht voor zich uit. De man sloeg voortdurend
met zijn rijzweep het oude paard dat het meisje droeg en dwong het
op die wijze te galoppeeren. Telkens, wanneer de zweep neerdaalde,
steunde het arme dier van pijn.
De rijders waren vader en dochter. De booze geesten der krank
heid waren hun huis binnengeslopen en hadden zich van het meisje
meester gemaakt. Daar de demonen een hekel hebben aan koude en
leven, werd dit middel te baat genomen om hen te dwingen hun
prooi los te laten en naar hun holen in de bergen terug te keeren.
Arm, ziek meisje.
Een rituëele moord in Indië.
Engelsch-Indië is het land der tegenstellingen. Uiterlijk heeft het
de europeesche gewoonten aangenomen, maar in den grond blijft het
nog ongeveer wat het eeuwen geweest is. Men kan den rijken Hindoe
zien die zich in een prachtige auto naar de wedrennen begeeft, maar
thuis buigt hij zich voor den gezins-afgod neder en nog steeds be
smeert hij het voorhoofd met asch of met een streep vermiljoen,
waardoor de kaste aangeduid wordt waartoe hij behoort en waardoor hij
tevens zijn aanhankelijkheid aan de voorvaderlijke inzettingen bewijst.
De bijgeloovigheid blijft ook nog even taai in onze twintigste als
in de voorgande eeuw. Gedurende de twaalf laatste maanden zijn er
niet minder dan zes gevallen van suttee" of ritueelen zelfmoord in
Caleutta voorgekomen, de grootste stad van het Indische rijk en, tot
voor kort geleden, de residentie van den Onderkoning. Onder „suttee"
verstaat men de daad van de veeltijds zeer jonge weduwen - soms
niet veel meer dan een kind die zich met het lijk van haar echt
genoot laat verbranden, een daad die door de Hindoes voor uiterst
verdienstelijk gehouden wordt. Het Engelsche Gouvernement heeft
de „suttee" al vele jaren geleden verboden, en zwaar worden diegenen
gestraft, die tot zulk een ritueel offer aanzetten, maar in het geheim
komt het nog herhaaldelijk voor. In vroegere dagen, toen het nog niet
verboden en dus veel meer algemeen was, was het voor de arme
kind-weduwen een zware keus. Lieten zij zich met het lijk van hun
overleden echtgenoot verbranden, dan werden zij geërdzagen zij
tegen dien afschuwelijken dood op, dan werden zij veracht en hadden
jaren lang een ellendig leven.
Onlangs werd weder een geval van ritueelen moord ontdekt, in de
nabijheid van de heilige stad Beneres. De „thanadar" of politieagent,
een begraafplaats binnengaande, vond daar vier mannen om een
versch gedolven en weder gesloten graf staande. Hij wilde juist
vragen wat zij daar deden, toen een zwak geluid tot hem doordrong.
Terstond liet hij de mannen in hechtenis nemen en terwijl met spoed
het graf geopend werd, hoorde men weder een flauwen kreet, in het
graf vond men een meisje van één maand ongeveer, dat nog leefde,
maar niettegenstaande alle zorgen die er aan besteed werden, spoedig,
nadat het gered was, overleed.
Het meisje was met een klein, reeds zichtbaar tandje geboren,
en dat feit had de ouders, die toch reeds over de geboorte van een
dochtertje slecht te spreken warun, nog meer ontstemd. Drie dagen
na de geboorte van het kind werden eenige varkens in het dorp
dood gevonden en dat verlies werd aan de tegenwoordigheid van het
meisje met de tand toegeschreven. Den volgenden dag stierf een
kalf. En den daaropvolgenden dag verbrandde een huis. Toen werd
een brahmaan te hulp geroepen die den boozen geest verdrijven en
het noodlot dat op het dorp scheen te liggen, zou uitbannen. Hij be
vestigde de lieden in hun meening, dat de schuld bij dat arme on
schuldige wichtje lag, maar verklaarde zich bereid, tegen goede be
taling, den demon te verjagen. Dienzelfden nacht werd de vader van
het kind ziek. Deze maakte daaruit de gevolgtrekking, dat de booze
geest sterker was dan de bezweringen van den brahmaan en besloot
zich van het kindje te ontdoen.
Zulke tragedies zijn het rechtstreeksch gevolg van het Hindoeïsme,
dat nog in dezen tijd de millioenen inwoners van Engelsch-Indië in
zulk een machtigen greep houdt. Hoe dwaas oordeelen zij toch, die
meenen dat de Zending onnoodig, ja schadelijk is, en dat men de
heidenen laten moet in hun gelukkigen toestand.
M. F. v. L.
