JffcDBUflNféËHE POST
WAAROM?
RIJWIELHANDEL
i PALMEN 1
BLOEMENDAAL'S IJZERMAGAZIJN
In. kuiper!
I „DE DAHLIA", W. BEUNDER.
A ZETSTRA timmerman en aannemer
Kun sthan del
W.G.BanninkJr
No. 34
ALGEMEEN NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR BLOEMENDAAL, OVERVEEN, AERDENHOUT,
BENTVELD EN VOGELENZANG.
UITGEVER: G. EIKELENBOOM
BUREAU VOOR REDACTIE EN ADMINISTRATIE:
BLOEMEN DAALSCHEWEG 42 TELEFOON 22324
ABONNEMENTSPRIJS: VOOR EEN HALF JAAR 1.50
IN VEREENIGING MET DE
Gierstr.69, Haarlem
CHRISTUS GEKRUIST.
KENZEN'S
Verbindingsweg Bloemendaal
VERIKA en B.S.A. Rijwielen
H Een schitterende collectie groote touffen tegen spotprijs
H Zie onze nieuwe zeer orgineele Manden en Bfoemtafels j|
EBSBEaEB0E3SEIEE3E3EESESEEESE3E3EBE3EE3EBE3ESEEEEEE3E
Woensdag 5 Mei a.s. OPENING
van het naar de eischen des tijds ingerichte
s^=======^= SPECIAAL ADRES VOOR
TUINGEREEDSCHAPPEN IJZERWAREN - BOUW ARTIKELEN
BEHANGERSFOURNITUREN - ALPHALTPAPIER - KIPPEN- EN
HORRENGAAS - CARBOLINEUM - KOPEREN- EN IJZEREN ROEDEN
TEFEFOON 22704 K. Kleverlaan 22-24, BLOEMENDAAL
Aan deze Inrichting is een RIJWIELSTALLINti verbonden
A. HL van der Steur Jr.
Kleverparkweg 154 "W3
lste klas Heeren- en Dameskleermakerij
Opgericht 1903 - Telefoon 10303
Heeft steeds het nieuwste in stoffen en
modellen Stalen op aanvraag
Uitzending van Diners aan huis
G. J. Gude - Cuisinier
£k
/MEUBELMAKER
oirnpj
WERKEN NAAR EIGEN EN
GEGEVEN ONTWERPEN
Eerste Jaargang
ZATERDAG 1 MEI 1926.
Dit blad verschijnt minstens éénmaal per week.
BLOEM EN DEAL'S EDITIE
ADVERTENTIEPRIJZEN: Per regel ƒ0.15. Bij afname van 500 regels:
0.121 ƒ2 Per regel; 1000 regels: f 0.10 per regel; 2000 regels: 0.09
per regel; 5000 regels f 0,071 /2 per regel. Kleine Advertenties, t.w.
Koop en Verkoop, Huur en Verhuur, Vraag en Aanbod, etc.: J 0.50
per Advertentie van hoogstens 10 regels, mits bij vooruitbetaling.
EIGEN
ATELIER
Ik liooi de spijckeren met ijselijcke slageJ!
Door hout en handen jagen,
't Geklop gaat overhand
De wreedheid treft bij beurt den d'een dan d'ander
[band.
t\u zal ze gaen aen" 't hout de teêre voeten hechten
Daar smijt ze door den rechten
Daer door den slincker heen:
Amy! wat slaan is dat! dat knerst door vleesch en
[been.
Men rukt het hout omhoog, ach! ach! dat dreunen,
[draaien,
Dat waggelen en zwaeien
Dan van en naer den grond,
Is elck hier weer opnieuw een slag in elcke wond.
JEREMIAS DE DECKER.
Uit: ,,Dr. Knuttel's bloemlezing van Nederlandsche
schrijvers".
Amsterdam, S. L. van Looij, 1914.
DE KLINIEK VAN GELUKKIGE
KINDEREN.
Onlangs is een boekje verschenen, waarin
Gertrude Mayo een beschrijving geeft over
de leer van Coué voor Kinderen.
In dat boekje vertelt zij ons hoe Coué en
zijn dienaressen en dienaren hun patiënten
behandelen of beter gezegd hoe zij hen onder
suggestie weten te .brengen.
Van het eerste bezoek hetwelk Gertrude
Mayo bracht in de kliniek te Nancy vertelt
zij het volgende:
,,In de kleine bovenkamer van het buiten
huis vond ik het eerst de kliniek. Mijn eerste
gewaarwording toen ik om mij heen zag, was
een gevoel van schuld dat ik een van d'e al
gemeen begeerde stoelen innam, zonder dat ik
eenige kwaal had die de moeite waard was.
„Zoovelen waren blijkbaar lijdend: die
vrouw wie de grauwe melancholie op het ge
laat te lezen stond: die ^Engelsche officier
dien men naar boven had gedragen en hulpe
loos in een stoel had neergezet. Hij, was ver
lamd aan zijn arm en aan één zijde en zijn
gelaat vertoonde een wanhopige koppigheid.
Dan waren er asthmalijders, zenuwzieken, in
validen van alle soorten en alle nationali
teiten. "Wij wierpen elkander steelsgewijze
blikken toe, nieuwsgierig en met een schroom
vallig wantrouwen.
In het bijzonder viel mij een Amerikaansche
zakenman op, die er uitzag alsof hij een
slechte spijsvertering "had en die zeer met
zichzelf was vervuld. Zijn trotsche glimlach
scheen aan allen om hem heen te willen be
duiden dat zijn aanwezigheid aldaar niet te
wijten was aan een zwakheid van hemzelven
dcch om een gril wan zijn vrouw te be
vredigen.
Na eenigen tijd verscheen Coué op den
drempel glimlachend en opgewekt, een zijner
Maryland-cigaretjes rollende, en de kliniek
was qeopend.
Hij deed een paar schreden tot binnen in
den kring, hield toen plotseling stil, en zeide
terwijl hij even aan zijn sikje trok: ,,En hoe
maakt het vandaag, Mevrouw?" De vrouw
die aldus werd aangesproken, gaf met
eenigen tegenzin toe dat zij beter was, doch
liet er' op volgen dat zij haar aanval niet te
verwachten had vóór den volgenden dag.
Coué stampte met zijn voet met komische
verontwaardiging. „Madame a sa crise ar-
rangée d'avance. Qu'est-ce que je peux faire
alors! (Mevrouw beschikt van te voren wan
neer haar aanval komen zal. Wat kan ik dan
doen!) Het zal komen precies zooals zij het
uitgedacht heeft." Het was grappig en ieder
een lachte, ook de patiënt die een standje
kreeg. Er is nooit eenige hatelijkheid in
Coué's sarcasme.
De verlamde Engelsche officier kon geen
vooruitgang vermelden, doch hij zeide dat hij
prijs een bekend
zoudt U een onbe
kend merk koopen,
- daarllvoordezeifde
merk kan krijgen.
agente
Vraagt Prijscour. Ie klas Reparatie-Inricht.
ENZ. ENZ. BELEEFD AANBEVELEND
„vertrouwen" had en dat klonk oneindig
pathetisch. Dan was er een kort, scherp ver
hoor met een jongeman die erg stotterde,
waaruit Coué zegevierend te voorschijn kwam
te midden van een gemurmel van bijval. „Ik
ben in het geheel niet bang meer. Ik. ben
genezenzeide 3e jongeman met een grap
pige uitdrukking van verbijstering.
Een paar vrouwen overhandigden hem
strookjes papier waarop de aard harer ziekten
geschreven stónd en een oude Amerikaan
sche dame verklaarde dat haar teenen krom
gingen staan en haar pijn deden. „Ik feliciteer
sprak Coué met een beleefde buiging,
toen zij hem vertelde dat zij negen-en-
zeventig jaar oud was.
Eerst tegen het einde kwamen de werke
lijke dramatische gevallen. Een ruw oud type
van een boerenvrouw uit Lorraine deelde
mede dat haar rechterarm en -schouder
sedert jaren machteloos waren geweest van
de rheumatiek er^ dat zij voortdurend pijn
had. ,,A la bonne heure (gelukkig)", riep
Coué vroolijk uit. „Hier hebben wij werkelijk
iemand met een echte pijn!" Hij trok haar in
het midden van de kamer, vroeg haar de
oogen te sluiten en met hem de ga passé-
formule te herhalen „Zaba, zaba, zaba."
Zij zoemden tezamen en het ging zoo vlug
dat men de woorden niet kon verstaan, terwijl
Coué, naast haar staande en haar over den
rug strijkende, er uitzag alsof hij het mecha
niek van een stuk speelgoed opwond.
Daarop volgde een kort, scherp bevel:
„Denk nu „ik kan". Licht uw arm op!" En
de arm ging op halverweg doch daar
bleef hij en er kwam een pijnlijke grijns op
het arme, oude, gerimpelde gelaat. „Houd
hem daar", beval Coué. Opnieuw snorde het
ca passé en werd de beweging van opwinden
herhaald. Ditmaal verhief ?,ich haar arm niet
alleen recht de lucht in, maar hij kwam ook
weer naar beneden, eerst zwakjes, daarna met
toenemend sterke slagen op Coué's stevigen
schouder.
De oude vrouw lachte luid van trots en
vreugde over haar dapperheid Coué lachte
ook, en wij allen lachten met haar en met
elkander. Er kjonk een spontaan handgeklap.
Voor het oogenblik hadden wij onszelven
vergeten; al onze hoop en al ons medegevoel
was opgegaan in den strijd dier oude boeren
vrouw om zich te beheerschen. De Amerikaan
met de slechte spijsvertering had zijn ver
waanden glimlach verloren en boog zich be
langstellend naarvoren. Het slachtoffer van
melancholie klapte ter aanmoediging in de
handen. En de oude Amerikaansche dame
wel, ik ben er zeker van dat zij op dat oogen
blik evenmin dacht aan de krampen in haar-
teenen als ik dacht aan de kwalen die ik
niet had.
Spaanders en vonken vlogen in het rond.
terwijl Coué de omkorstingen en kristal-
laties wegbeitelde welke gedurende geheele
levens op het menschekjk denkvermogen
waren gegroeid. Hij was een beeldhouwer die
hard materiaal bewerkte. Zijn slagen waren
kort en hevig. „Gij ziet dat ik gelijk heb
gij kunt niet omdat gij denkt „ik kan niet".
Denk altijd „ik kan".
Het volgende drama speelde zich af met
een ouden smid, die zijn krukken angstvallig
neerlegde en eenige wankelende schreden
deed, die weldra overgingen iil een loopen
en daarna een schuifelend hondengangetje
toen Coué hem rondom den kring joeg als
een terrier die 'hem blaffend op de hielen
volgde. Onder een nieuwe uitbarsting van
toejuichingen keek de oude man eenigszins
berouwvol over zijn schouder naar zijn ver
volger. „Dit is alles heel aardjg" hier, mijnheer
Coué, waar ik den goeden God heb om mij
te helpen, wacht echter_eens tot ik thuiskom
en dê Duivel wacht-, r^. j' ,:crug te kruipen in
mijn beenen." „Neen, neen," .riep Coué
lachend uit, „ik heb u getoond hoe ge hem
terstond moet uitdrijven en gij. kunt het weer
doen."
Daarop sloten wij allen gehoorzaam onze
oogen en ontvingen een lange uitgebreide
suggestie voor gezondheid en geluk. Het was
kalmeerend en zelfs eenigszins slaapwekkend.
Een jonge 'Engelsche vrouw, die uiterst ver
moeid scheen of uitgeput door zenuwen, viel
in diepen slaap en ontwaakte met een schok
toen Coué ten slotte teld^ 1, 2, 3!
Toen hoorde men een algemeen schuifelen
van stoelen en de kliniek werd opgebroken.
In gedachten verzonken, sceptisch, hoopvol
alnaar ieders mentale gewoonte gingen
wij achtef elkander het trapje af. Uit wat
men hier en daar uit gesprekken kon op
vangen, bleek dat bijna elk onzer een klein
deel van zijn pak kwaadstichtende denkbeel
den, welke hij op zijn pelgrimstocht meesleepte,
in dat bovenkamertje had achtergelaten. Doch
even waar was het dat velen reeds bezig
waren, zich opnieuw in te wikkelen in hün
oude persoonlijkheden wélke zij slechts een
oogenblik hadden afgeworpen. De Amerikaan
vertelde zijn vrouw dat „natuurlijk deze
theorie kon inwerken op boeren en Latijnsche
temperamenten in het algemeen doch
Terwijl ik ter zijde trad. om plaats te maken
voor den verlamden Engelschen officier die
naar zijn rolstoel werd gedragen, hoorde ik
over mijn schouder een stuk van een ver
makelijk verhaal: iemand had twee oude
koetsiers ftiet roode neuzen betrapt dat zij aan
het station elkander veelbeteekenend toeknik
ten toen zij elk met een nietsvermoedend pel
grim buiteiilandsch en van het vrouwelijk'
geslacht wegreden naar het Mekka in de
Rue Jeanne d'Arc.
Welk een oneindig vertrouwen en geduld
wordt vereischt voor dezen arbeid om het
menschélijk denkvermogen te vervormen naar
een nieuw patroon!
Op de meeste gezichten was echter een
uitdrukking van nieuwgeboren hoop te lezen.
Coué had glimlachend, gekscherend, beve
lend, redeneerend zijn werk van het uitban
nen van duivelen verricht, hoewel enkele er
van nog buiten de deur bleven dralen. Daar
wachtte dat duiveltje om terug te kruipen
in de beenen van den ouden smid en hoe
stond het met het groene duiveltje van twijfel
dat mijn eigen machine zoo lang en zoo slecht
gedreven had? Het wachtte waarschijnlijk ook
daarbuiten. Het zou be schermend glimlachen
over mijn suggestie om het stuur over te
nemen. „Als mevrouw eerder begonnen was,
dan misschien. NafuiMijk" zijn'moed en ver
trouwen bewonderenswaardig, maaT men
moet nu niet dwaas zijn en er te veel vari
verwachten." Waarop ik mij terug in mijn
rijtuig zou bevinden, voorthobbelend evenals
vroeger, en mijn, klein groen duivel-koetsiertje
zou teruggroeten tot de groene duiveltjes van
Tegenover de Middelbaar Technische School
Jordenstraat 74 - Haarlem - Telef. 13132
Prijscourant wordt op aanvrage toegezonden
andere menschen, terwijl wij Nancy en den
vriendelijken wonderdoener, den apostel van
het optimisme, achter ons lieten.
Dit zou hebben kunnen gebeuren doch
het gebeurde niet, en wel door hetgeen ik
vond. toen ik naarbuiten trad in Coué s tuin, -
in de schaduw van vruchtboomen en serin
genstruiken. Een warme zon wierp schaduw
plekken op de met wit kiezelzand bedekte
paden. Geen duivel zou zich hier thuis ge
voeld hebben. In een hoek zag ik een groep
vrouwen zitten. De meeste waren zonder
hoed, arm en vermoeid door zorg en arbeid,
en zij hadden kinderen en zuigelingen bij
zich. Plotseling kwam de gedachte bij mij op
dat dit de kinderkliniek moest zijn waarover
ik gelezen had. Terwijl ik mij afvroeg hoe
ik voldoende naderbij kon komen om te lui
steren zonder de rust van die kleine ver
zameling te verstoren, viel mijn oog op de
erbarmelijk tengere figuur van een vrouw die
op een dichtbijzijnde tuinbank lag met vele
kussens om haar te steunen. Haar bijzonder
groote oogen, welke zwart afstaken tegen de
doodelijke witheid van haar gelaat, waren op
mij gevestigd en zij wees naar een stoel naast
haar. Dankbaar sloop ik op mijn teenen naar
dat gunstig gelegen plekje.
Vandaar kon ik zien en hooren wat er
gebeurde in die kleine, eenvoudige en toch
ook zoo geheimzinnige groep. Mej. Kaufmant
zat in het midden van den kring, gebogen
over de zuigeling op haar schoot .en sprak
hem toe op fluisterenden muzikalen toon
terwijl zij hem met de handen zachtjes streel
de. Zij had kunnen poseeren als een symbool
van Moederschap, in haar -grijs gewaad met
haar zachte donkere oogen, het haar hier en
daar wit geworden en een warmen gloed op
haar wangen.
De kalmte van het tafereel was bijna gods
dienstig. De moeders lieten haar van het werk
vermoeide handen in de schoot rusten en
zagen er vreedzaam en hoopvol uit. De kin
deren waren ook merkwaardig rustig, zelfs de
kleintjes. Zelfs een arm onnoozel kind, wiens
armen onophoudelijk zwaaiden en wiens
hoofd heen en weer rolde op zijn kussen,
maakte geen geluid. Vogels zaten.in de se
ringenstruiken en. van een nabijzijnd bloem
bed stegen heerlijke geuren op.
Ik sloeg de handen van Mej. Kaufmant
gade en was betooverd door hare bewegingen.
Het waren mooie handen, gevoelig en teer,
vlug en vaardig. Als men zou zeggen dat zij
met de handen streelde, zou men als 't ware
een woord als een voorhamer gebruiken voor
iets zoo oneindig zachts en teers. Het geleek
meer op het vluchtige strijken van den
vleugel eener kolibrie langs een bloemblad
Slechts nu en dan kon ik een zin opvangen
van wat zij' zeide en deze woorden klonken
net als wat moeders tot haar kleintjes hebben
gezegd sedert het begin der tijden, behalve
dat M'é'j. Kaufmant dezen kleine vertelde dat
hij sterk en gezond en gelukkig zou worden,
en dat op een wijze die geen ruimte voor
twijfel liet. Reeds was haar „lieveling" beter
de vreeselijke zweer begon tegenezen en
morgen als hij terugkwam zou hij weer veel
beter zijn. En t'oeri zij het kind teruggaf'in
de opengespreide armen der moeder, zag ik
dat het inderdaad noodig was dat er ver
betering kwam; een uitgeteerd geraamtetje
met een gezwel op het hoofd. Een oogenblik
fluisterde zij een raadgeving tot de moeder
en ik hoorde de belofte van een noodzakelijke
versnapering;
Daarna boog zij zich over een kind van
negen jaar met erbarmelijk verdraaide spille
beentjes. „En jij, liefje?" Het meisje sloot de
oogen en glimlachte, en toen brak een geheel
spontane woordenvloed los, slechts een- of
tweemaal onderbroken doordat een zin ein
digde met (.nietwaar?", die klonk als het
vroolijke hoopvolle tjirpen van een moeder-
roodborstje. Dan straalde een glimlach op het
gelaat van de kleine''invalide terwijl-zij mur
melde: „Ja, juffrouV
Het was alsof hetdenkvermogen van het
kind een wit scherm w,as geweest, waarop een
levend beeld, werd ;géh»orp'en; een verrukke
lijk, betooverend b^eld van haarzelf zooals zij
zou worden zooals zij nu" al bezig was te
TELEFOON 10956
worden! Langzamerhand strekten haar beenen
zich uit en werden sterker en langer. Reeds
was haar eetlust verbeterd en deze zou met
den dag beter worden. Zij zou al het voedsel,
haar verschaft door haar toegewijde moeder,
opeten en steeds daarbij denken hoe het haar
beentjes kracht zou geven en ze recht en
dik zou maken zooals beenen van kleinq
meisjes behooren te zijn. Dit alles zou ge
beuren terwijl zij sliep en de zwelling van
haar knieën zou met het uur minder worden
totdat en hier schilderde zij in woorden
een vroolijk klein meisje met dikke beentjes,
dat danste, hoepelde en zong van vreugde.
Plotseling hernam zij een ernstiger toon. „Je
mag nooit meer treurig zijn, kleintje; dat wil
ik niet. Als men treurig is, gaat alles verkeerd.
Van nu af aan zul je vroolijk en gelukkig
zijn en als de tijd voor "je aanbreekt om je
eerste communie te doen, zul je loopen even
als de andere kinderen. Nietwaar, liefje?"
Ik gevoelde tranen en werd aangegrepen
door medelijden terwijl ik het gelaat van dat
gebrekkige kind aanschouwde, thans geluk
kig en glimlachend. Dit was een slachtoffer
van meningitis en het scheen onmogelijk dat
zulk een verbetering werkelijkheid zou kun
nen worden.
De invalide naast mij op de bank fluisterde
mij toe dat deze kleine Léontine Freminet een
der belangrijkste gevallen was. Haar toestand
is reeds buitengewoon verbeterd en iedereen
gelooft dat zij een van de „groote genezin
gen" zal zijn. Slechts zeer kort geleden was
zij daar gebracht met stijf saamgetrokken
beenen. de knieën gebogen tot onder de-
oksels. „Kijk eens hoe zij eenige stappen doet
op het tuinpad, ondersteund door haay
moeder". Ik moest ook zien hoe het vleesqh
zich begoif te vormen onder de huid &qr,
spillebeentjes. Het meest verbazingwekkende
..echter was geweest de verbetering in haar
gemoedstoestand. Toen zij pas kwam, scheen
haar gelaat geheel wanhopig en zie thans
naar haar ontwakend verstand, den glimlach
en een werkelijk begin van kleur op haar
wangen!
Ik keek toe, en luisterde en verbaasde mij,
terwijl de gebruikelijke tegenwerpingen en
het gewone verstandelijk voorbehoud in mij
opwelden. Van één ding was ik volkomen
zeker; dat ieder woord hetwelk Mej. Kauf
mant had gezegd, door. het kind met volstrekt
geloof was aanvaard. Zoo geloofde de
moeder met even groote zekerheid. Inderdaad
waren allen in dien kring overtuigd dat de
geschilderde veranderingen plaats grepen.
Indien, zooals Coué gezegd had, elke ge
dachte tot werkelijkheid moet worden binnen
het gebied der mogelijkheden en in verhou
ding tot de emotioneele kracht die er'achter
'staat, dan was ongetwijfeld iedere vonk van
levenskracht in dat arme wezentje opgeroe
pen om haar werk" van herstel en redding
te volbrengen."
De methode Coué is 'zeer oud en wordt
meer toegepast dan wij wel durven veronder
stellen. Allé goede huisdokters passen de
methode wel toe. zij het dan ook dat dit ge
schiedt 'door middel van een of ander on
schuldig drankje.
Het groote beginsel (kinderlijk inhaar
eenvoud) is niet de genezing door een Dr.
Coué, doch hoe wij ons zelf kunnen genezen,
niet in alle, doch in heel veel gevallen. Aan
ons om dit aan te nemen of te verwerpen
In een volgend artikel hierover meer
pppppppppppppppppppppppppppppppp
S ZIJLSTR. 96 b.d. GR. MARKT, TEL. 13017
g
g GEMAKKELIJKE STOELEN B
EN ANDERE MEUBELEN IN VERSCHILLENDE a
g SOORTEN EN PRIJZEN VOORRADIG g
o a
p Voor het vernieuwen en reparoeren uwer p
r= Meubelen een goed adres
tsnnDPDnoDDDannDODnDDnDDonDDnpnnp